NAZWA

       mount - montuje system plików

SKŁADNIA

       mount [-h|-V]

       mount [-l] [-t typ_systemu]

       mount -a [-fFnrsvw] [-t typ-systemu] [-O lista-opcji]

       mount [-fnrsvw] [-o opcje] urządzenie|punkt-montowania

       mount [-fnrsvw] [-t typ-systemu] [-o opcje] urządzenie punkt-montowania

       mount --bind|--rbind|--move stary-katalog nowy-katalog

       mount --make-[shared|slave|private|unbindable|rshared|rslave|rprivate|runbindable] punkt-montowania

OPIS

       Wszystkie pliki dostępne w systemie Unix są zorganizowane w jednym wielkim drzewie, hierarchii plików,
       zakorzenionej w /. Pliki te mogą być położone na wielu urządzeniach. Polecenie mount umożliwia
       przyłączenie systemu plików znajdującego się na danym urządzeniu do wielkiego drzewa plików. Odwrotnie,
       polecenie umount(8) powoduje odłączenie go. System plików służy do kontroli sposobu przechowywania danych
       na urządzeniu albo udostępnienia ich w wirtualnej postaci przez sieć lub inne usługi.

       Standardowa postać polecenia mount to:

          mount -t typ urządzenie katalog

       Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym urządzeniu (które jest typu typ)  w
       zadanym katalogu. Opcja -t typ jest opcjonalna. Polecenie mount potrafi zwykle rozpoznać system plików.
       Domyślnie, do zamontowania systemu plików wymagane są uprawnienia roota. Więcej informacji znajduje się
       poniżej, w rozdziale "Montowanie przez zwykłych użytkowników". Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i
       właściciel oraz prawa katalogu katalog stają się niewidzialne na czas przyłączenia (zamontowania) nowego
       systemu plików. W tym czasie ścieżka katalog odnosi się do korzenia systemu plików na podanym urządzeniu.

       Jeśli podano jedynie urządzenie lub katalog, na przykład:

          mount /katalog

       to mount szuka punktu montowania (i jeśli go nie znajdzie – urządzenia) w pliku /etc/fstab. Można użyć
       opcji --target lub --source, aby uniknąć niejednoznacznej interpretacji podanego argumentu np.:

          mount --target /punkt_montowania

       Ten sam system plików można zamontować kilka razy, a w niektórych przypadkach (np. sieciowe systemy
       plików) może być zamontowany wielokrotnie nawet w tym samym punkcie montowania. Polecenie mount nie
       implementuje żadnych zasad kontrolujących to zachowanie. Jest to zadanie jądra i zwykle zależy od danego
       sterownika systemu plików. Wyjątkiem jest --all - w tym przypadku wszystkie już zamontowane systemy
       plików zostaną zignorowane (więcej informacji w opisie tej opcji).

   Wypisywanie montowań
       Tryby wypisywania są utrzymywane tylko dla wstecznej kompatybilności.

       Aby uzyskać spójniejsze i dające się konfigurować wyjście, proszę korzystać z findmnt(8), w szczególności
       w swoich skryptach. Proszę zauważyć, że znaki kontrolne w nazwach punktów montowania są zastępowane
       znakiem "?".

       Poniższe polecenie wypisze wszystkie zamontowane systemy plików (typu typ):

          mount [-l] [-t typ]

       Opcja -l ujmuje w zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.

   Wskazywanie urządzenia i systemu plików
       Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia blokowego), jak np.
       /dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w wypadku montowania NFS, urządzenie może wyglądać
       tak: knuth.cwi.nl:/katalog.

       Nazwy urządzeń partycji dysku są niestabilne i mogą ulec zmianie na skutek zmiany konfiguracji sprzętu
       albo dodaniu lub usunięciu urządzenia. Z tego względu usilnie zaleca się używanie UUID lub LABEL
       (etykieta) do identyfikowania systemów plików i partycji. Obecnie obsługiwane są następujące znaczniki:

       LABEL=etykieta
           Identyfikator systemu plików czytelny dla człowieka. Zob. również -L.

       UUID=uuid
           Uniwersalny, unikatowy identyfikator systemu plików. UUID składa się zwykle z liczb szesnastkowych
           oddzielonych minusem. Zob. też -U.

           Proszę zauważyć, że mount używa UUID-ów jako łańcuchów tekstowych. UUID-y z wiersza poleceń lub
           fstab(5) nie są konwertowane do wewnętrznej reprezentacji binarnej. Litery w reprezentacji łańcucha
           UUID powinny być małymi literami.

       PARTLABEL=etykieta
           Identyfikator partycji czytelny dla człowieka. Identyfikator ten jest niezależny od systemu plików i
           nie zmienia się po wykonaniu mkfs lub mkswap. Jest obsługiwany np. przez tablicę partycji GUID (ang.
           GUID Partition Table - GPT).

       PARTUUID=uuid
           Uniwersalny, unikatowy identyfikator partycji. Identyfikator ten jest niezależny od systemu plików i
           nie zmienia się po wykonaniu mkfs lub mkswap. Jest obsługiwany np. przez tablicę partycji GUID (GPT).

       ID=id
           Identyfikator sprzętowego urządzenia blokowego taki jak generowany przez udevd. Zwykle opiera się na
           WWN (unikalnym identyfikatorze pamięci) i jest nadawany przez producenta sprzętu. Więcej informacji
           da wykonanie polecenia ls /dev/disk/by-id; przy czym wymagane jest istnienie tego katalogu oraz
           działający udevd. Identyfikator ten nie jest zalecany do ogólnego zastosowania, jako że nie jest
           ściśle zdefiniowany oraz jest zależny od udev, reguł udev oraz sprzętu.

       Polecenie lsblk --fs udostępni przegląd systemów plików, etykiet (LABEL) oraz UUID-ów dla dostępnych
       urządzeń blokowych. Polecenie blkid -p <urządzenie> wypisze szczegóły o systemie plików na podanym
       urządzeniu.

       Proszę nie zapomnieć o tym, że nie ma gwarancji, że etykiety i UUID-y są faktycznie unikalne, szczególnie
       jeśli kopiuje się, współdzieli lub przenosi urządzenie. Polecenie lsblk -o +UUID,PARTUUID pozwoli na
       zweryfikowanie unikalności UUID-ów w bieżącym systemie.

       Zalecaną metodą jest używanie znaczników (np. LABEL=etykieta) zamiast dowiązań symbolicznych
       /dev/disk/by-{label,uuid,id,partuuid,partlabel} udev w pliku /etc/fstab. Znaczniki są bardziej czytelne,
       solidne i przenośne. Polecenie mount(8) używa wewnętrznie dowiązań symbolicznych udev, tak więc ich
       używanie w /etc/fstab nie daje żadnej przewagi nad znacznikami. Aby dowiedzieć się więcej, proszę
       zapoznać się z libblkid(3).

       System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego montowania zamiast
       nazwy urządzenia można użyć dowolnego słowa kluczowego, np. proc (zwyczajowy wybór none jest mniej udany:
       komunikat błędu `none already mounted' (nic już zamontowane) od umount może być mylący).

   Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts
       Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, jakie urządzenia gdzie są zazwyczaj
       montowane i przy użyciu jakich opcji. Domyślne położenie pliku fstab(5) można przesłonić opcją wiersza
       poleceń --fstab ścieżka (więcej szczegółów poniżej).

       Polecenie

          mount -a [-t typ] [-O lista-opcji]

       (zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów plików (danego typu)
       wymienionych w fstab, poza tymi, których wpisy zawierają słowo kluczowe noauto. Podanie opcji -F
       spowoduje, że mount się rozdzieli na kilka procesów, tak że systemy plików będą montowane równocześnie.

       Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab lub mtab, wystarczy podać w wierszu poleceń tylko
       nazwę urządzenia lub tylko punkt montowania.

       Programy mount i umount(8) tradycyjnie opiekowały się listą obecnie zamontowanych systemów plików w pliku
       /etc/mtab. Obsługa klasycznego pliku /etc/mtab domyślnie jest całkowicie wyłączona przy kompilacji,
       ponieważ na aktualnych systemach linuksowych lepiej uczynić /etc/mtab dowiązaniem symbolicznym do
       /proc/mounts. Zwykły plik mtab funkcjonujący w przestrzeni użytkownika nie działa stabilnie z
       przestrzeniami nazw, kontenerami i innymi zaawansowanymi funkcjami systemu Linux. Jeśli obsługa
       klasycznego pliku mtab jest włączona, możliwe jest korzystanie z niego lub z dowiązania symbolicznego.

       Jeśli nie poda się argumentów do mount, wypisywana jest lista zamontowanych systemów plików.

       Aby przesłonić opcje montowania z /etc/fstab konieczne jest użycie opcji -o:

          mount urządzenie*|katalog -o opcje

       po czym opcje montowania z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z /etc/fstab. To domyślne
       zachowanie można zmienić opcją wiersza poleceń --options-mode. Zwykłym zachowaniem jest działanie
       ostatniej opcji, jeśli występują sprzeczne.

       Program mount nie odczytuje pliku /etc/fstab jeśli podano urządzenie (lub LABEL, UUID, ID, PARTUUID lub
       PARTLABEL) oraz katalog. Na przykład, aby zamontować urządzenie foo w /katalogu:

          mount /dev/foo /katalog

       To domyślne zachowanie można zmienić opcją wiersza poleceń --options-source-force, aby zawsze odczytywać
       konfigurację z fstab. W przypadku zwykłych użytkowników, mount zawsze odczytuje konfigurację fstab.

   Montowanie przez zwykłych użytkowników
       Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak jeśli fstab w danym wierszu
       zawiera opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu wpisowi system plików.

       Tak więc, jeśli mamy wiersz

          /dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide

       to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na włożonym CD-ROM-ie, posługując
       się poleceniem

          mount /cd

       Proszę zauważyć, że mount jest bardzo restrykcyjny w przypadku zwykłych użytkowników; wszystkie ścieżki
       podane w wierszu poleceń są weryfikowane, przed przetworzeniem fstab lub wykonaniem programu
       pomocniczego. Usilnie zaleca się używanie prawidłowego punktu montowania przy podawaniu systemu plików, w
       innym przypadku mount może zwrócić błąd. Złym pomysłem jest na przykład użycie źródła CIFS lub NFS w
       wierszu poleceń.

       Od util-linux 2.35, mount nie wychodzi, w przypadku gdy uprawnienia użytkownika są niewystarczające
       zgodnie z wewnętrznymi regułami bezpieczeństwa libmount. Program porzuca wówczas uprawnienia suid i
       kontynuuje jako zwykły użytkownik. To zachowanie pozwala na obsługę przypadków, gdy uprawnienia roota nie
       są wymagane (np. systemy plików w przestrzeni użytkownika, przestrzeń nazw użytkownika itp).

       Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który zamontował system plików może ponownie go odmontować.
       Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w odpowiednim wierszu fstab należy zamiast user
       wpisać users. Opcja owner przypomina opcję user, poza tym, że dany użytkownik musi być właścicielem
       odpowiedniego pliku specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd jeśli skrypt zgłoszeniowy (login
       script) czyni danego użytkownika korzystającego z konsoli właścicielem tego urządzenia. Opcja group jest
       podobna, z tym ograniczeniem, że użytkownik musi być członkiem grupy pliku specjalnego.

   Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount)
       Możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w innym miejscu. Służy do tego wywołanie:

          mount --bind stary-katalog nowy-katalog

       lub za pomocą tego wpisu fstab:

          /stary-katalog /nowy-katalog none bind

       Po tym wywołaniu ta sama zawartość jest dostępna w dwóch miejscach.

       Ważne jest zrozumienie, że w wirtualnym systemie plików jądra (VFS) operacja ta nie tworzy żadnego węzła
       gorszego sortu, czy specjalnego typu. Jest to jedynie inny sposób na dołączenie systemu plików.
       Informacja o tym, że system plików został podpięty za pomocą "bind" nie jest nigdzie przechowywana.
       Stary-katalog i nowy-katalog są niezależne od siebie, a stary-katalog może być odmontowany.

       Można również zamontować ponownie pojedynczy plik (na pojedynczym pliku). Jest także możliwe użycie
       montowania "bind" do utworzenia punktu montowania ze zwykłego katalogu, na przykład:

          mount --bind foo foo

       Wywołanie montowania przez podpięcie dołącza tylko (część) pojedynczego systemu plików, bez możliwych
       montowań znajdujących się poniżej. Cała hierarchia plików, uwzględniając takie montowania może być
       dołączana w drugie miejsce za pomocą:

          mount --rbind stary-katalog nowy-katalog

       Proszę zauważyć, że opcje montowania systemu plików zarządzane przez jądro pozostaną takie same jak te
       pierwotnego punktu montowania. Opcje montowania w przestrzeni użytkownika (np. _netdev) nie zostaną
       skopiowane przez mount i trzeba je jawnie podać w wierszu polecenia mount.

       Od util-linux 2.27 mount pozwala zmieniać opcje montowania przez przekazanie ich razem z --bind np.:

          mount -o bind,ro foo foo

       Opcja ta nie jest obsługiwana przez jądro Linux, jest zaimplementowana w przestrzeni użytkownika przez
       dodatkowe przemontowanie za pomocą wywołania systemowego mount(2). To rozwiązanie nie jest nierozdzielne
       (atomowe).

       Alternatywnym (klasycznym) sposobem utworzenia montowania przez podpięcie, tylko do odczytu, jest
       operacja przemontowania np.:

          mount --bind stary-katalog nowy-katalog mount -o remount,bind,ro stary-katalog nowy-katalog

       Proszę zauważyć, że tego typu montowanie utworzy punkt montowania tylko do odczytu (wpis VFS), ale
       oryginalny superblok systemu plików wciąż będzie zapisywalny, tzn. stary-katalog będzie zapisywalny, a
       nowy-katalog tylko do odczytu.

       Można również zmienić flagi wejściowe wirtualnego systemu plików nosuid, nodev, noexec, noatime,
       nodiratime i relatime operacją "remount,bind". Inne flagi (np. zależne od systemu plików) są po cichu
       ignorowane. Nie da się zmienić opcji montowania rekurencyjnie (np. za pomocą -o rbind,ro).

       Od util-linux 2.31, mount ignoruje flagę bind z /etc/fstab podczas operacji remount (jeśli podano "-o
       remount" w wierszu polecenia). Jest to konieczne do uzyskania pełnej kontroli nad opcjami montowania przy
       przemontowywaniu za pomocą wiersza poleceń. W poprzednich wersjach flaga bind była zawsze stosowana i nie
       dało się zmienić opcji montowania bez interakcji z semantyką bind. To zachowanie mount nie wpływa na
       sytuację, gdy "remount,bind" podano w pliku /etc/fstab.

   Operacja przenoszenia
       Przenosi nierozdzielne (atomowo) zamontowane drzewo w inne miejsce. Wywołaniem jest:

          mount --move stary-katalog nowy-katalog

       Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w starym-katalogu, w
       nowym-katalogu. Fizyczne położenie plików nie zmienia się. Istotne jest, że stary-katalog musi być
       punktem montowania.

       Proszę zauważyć, że przeniesienie punktu montowania leżącego pod współdzielonym punktem montowania jest
       nieprawidłowe i niewspierane. Proszę użyć findmnt -o TARGET,PROPAGATION aby sprawdzić bieżące flagi
       propagacji.

   Współdzielone operacje na poddrzewach
       Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako współdzielone (shared),
       prywatne (private), podrzędne (slave) i niepodpinalne (unbindable). Montowania współdzielone udostępniają
       możliwość tworzenia kopii takich montowań tak, że montowania i odmontowania którejkolwiek z kopii dotyczy
       ich wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują montowania i odmontowywania z montowania nadrzędnego, ale
       nie działa to w drugą stronę. Montowania prywatne nie posiadają powyższych właściwości. Montowanie
       niepodpinalne jest montowaniem prywatnym, które nie może zostać sklonowane za pomocą operacji podpięcia
       (bind). Szczegółowe wyjaśnienia można znaleźć w pliku dokumentacji w
       Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w drzewie źródeł jądra; zob. też mount_namespaces(7).

       Obsługiwane są następujące operacje:

           mount --make-shared punkt-montowania
           mount --make-slave punkt-montowania
           mount --make-private punkt-montowania
           mount --make-unbindable punkt-montowania

       Następujące polecenia pozwalają na rekursywną zmianę typu wszystkich montowań pod danym punktem
       montowania.

           mount --make-rshared punkt-montowania
           mount --make-rslave punkt-montowania
           mount --make-rprivate punkt-montowania
           mount --make-runbindable punkt-montowania

       mount(8)  nie odczytuje fstab(5)  gdy żądana jest operacja --make-*. Wszystkie potrzebne informacje
       trzeba podać w wierszu polecenia.

       Proszę zauważyć, że jądro Linux nie pozwala zmieniać wielu flag propagacji pojedynczym wywołaniem
       systemowym mount(2), flag tych nie można również łączyć z innymi opcjami i operacjami montowania.

       Od util-linux 2.23 polecenie mount można użyć do wykonania wielu zmian propagacji (topologii)
       jednocześnie jednym wywołaniem mount(8) oraz łączenia ich również z innymi operacjami montowania. Flagi
       propagacji korzystają z dodatkowych wywołań systemowych mount(2), wykonywanych po pomyślnym zakończeniu
       wcześniejszych poleceń montowania. Proszę zauważyć, że w tym wypadku polecenie nie jest nierozdzielne
       (atomowe). Flagi propagacji można podać w fstab(5) jako opcje montowania (private, slave, shared,
       unbindable, rprivate, rslave, rshared, runbindable).

       Na przykład:

           mount --make-private --make-unbindable /dev/sda1 /foo

       jest tym samym co:

           mount /dev/sda1 /foo
           mount --make-private /foo
           mount --make-unbindable /foo

OPCJE WIERSZA POLECEŃ

       Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest ustalany przez pobranie opcji dla danego systemu
       plików z fstab, a następnie zastosowanie wszelkich opcji podanych argumentem -o, a na koniec opcji -r lub
       -w, o ile istnieją.

       Polecenie mount nie przekazuje wszystkich opcji wiersza poleceń do programów pomocniczych
       /sbin/mount.przyrostek. Interfejs pomiędzy mount i programami pomocniczymi opisano poniżej, w rozdziale
       ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE.

       Opcje wiersza poleceń, dostępne do polecenia mount to:

       -a, --all
           Montuje wszystkie systemy plików (podanego typu) zawarte w fstab (z wyłączeniem wierszy zawierających
           słowo kluczowe noauto). Systemy plików są montowane w kolejności, w jakiej występują w fstab.
           Polecenie mount porównuje źródło i cel systemu plików (i korzeń systemu plików w przypadku montowań
           bind lub systemu plików btrfs), aby wykryć już zamontowane. Tablica jądra z już zamontowanymi
           systemami plików jest buforowana podczas mount --all. Oznacza to, że wszystkie zduplikowane wpisy
           fstab zostaną zamontowane.

           Opcję --all można użyć również do operacji ponownego montowania (przemontowania). W takim przypadku
           wszystkie filtry (-t i -O) są stosowane do tablicy już zamontowanych systemów plików.

           Od wersji 2.35, opcji wiersza poleceń -o można użyć do modyfikacji parametrów montowania z fstab
           (zob. też --options-mode).

           Proszę zauważyć, że złą praktyką jest używanie mount -a do sprawdzenia fstab. Zalecane jest
           korzystanie w zamian z findmnt --verify.

       -B, --bind
           Montuje ponownie poddrzewo w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w obu miejscach).
           Patrz wyżej w rozdziale Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount).

       -c, --no-canonicalize
           Nie normalizuje ścieżek. Polecenie montowania domyślnie normalizuje wszystkie ścieżki (z wiersza
           poleceń lub fstab). Opcja może być użyta razem z -f do już znormalizowanych ścieżek absolutnych.
           Opcja jest przeznaczona dla programów pomocniczych wywołujących mount -i. Zdecydowanie nie zaleca się
           korzystania z tej opcji przy normalnych operacjach montowania.

           Proszę zauważyć, że mount nie przekazuje tej opcji do programów pomocniczych /sbin/mount.typ.

       -F, --fork
           (Użyte w połączeniu z -a.) Dla każdego urządzenia tworzy nowy proces równoległy mount. Powoduje to
           równoległy przebieg montowania różnych urządzeń lub różnych serwerów NFS. Zaletą jest większa
           szybkość: także przekroczenia czasu dla NFS będą wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że kolejność
           montowania jest niezdefiniowana. Nie można zatem zastosować tej opcji do równoczesnego montowania
           /usr i /usr/spool.

       -f, --fake
           Powoduje wykonywanie wszystkiego poza faktycznym wywołaniem funkcji systemowej. Jeśli nie jest to
           oczywiste: "udaje" montowanie systemu plików. W połączeniu z flagą -v przydaje się do ustalenia, co
           usiłuje zrobić polecenie mount. Może być też używana do dodawania wpisów dla urządzeń, które
           zamontowano wcześniej z opcją -n. Opcja -f sprawdza istnienie rekordu w /etc/mtab i zawodzi, jeśli
           rekord już istnieje (w przypadku zwykłych, nieudawanych montowań, to sprawdzenie jest wykonywane
           przez jądro).

       -i, --internal-only
           Nie wywołuje programu pomocniczego /sbin/mount.system-plików, nawet jeśli istnieje.

       -L, --label etykieta
           Montuje partycję posiadającą podaną etykietę.

       -l, --show-labels
           Dokłada etykiety do wyjścia wypisywanego przez mount. Żeby opcja ta mogła działać, mount musi mieć
           prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid root). Można ustawić taką etykietę dla ext2, ext3 lub
           ext4 za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla XFS - stosując xfs_admin(8) lub dla reiserfs używając
           reiserfstune(8).

       -M, --move
           Przenosi poddrzewo w inne miejsce. Patrz powyżej w podrozdziale Operacja przenoszenia.

       -n, --no-mtab
           Montuje bez zapisywania w /etc/mtab. Jest to niezbędne na przykład gdy /etc znajduje się na systemie
           plików tylko do odczytu.

       -N, --namespace pn
           Przeprowadza operację montowania w przestrzeni nazw montowań zdefiniowanej w przestrzeń-nazw.
           Przestrzeń-nazw to albo PID procesu działającego w tej przestrzeni nazw albo plik specjalny
           reprezentujący tę przestrzeń.

           mount przełącza się na przestrzeń nazw gdy odczytuje /etc/fstab, zapisuje /etc/mtab (lub pisze do
           /run/mount) i wywołuje wywołanie systemowe mount(2), w innych przypadkach działa w oryginalnej
           przestrzeni nazw. Oznacza to, że docelowa przestrzeń nazw nie musi zawierać żadnych bibliotek lub
           innych wymaganych składników do wykonania wywołania mount(2).

           Więcej informacji można znaleźć w podręczniku mount_namespaces(7).

       -O, --test-opts opcje
           Ogranicza grupę systemów plików do której stosowana jest opcja -a. Podobnie jak -t, z tym wyjątkiem,
           że -O jest bezużyteczna bez opcji -a. Na przykład polecenie

           mount -a -O no_netdev

           montuje wszystkie systemy plików z wyjątkiem posiadających podaną opcją netdev w polu opcji pliku
           /etc/fstab.

           Różni się od -t tym, że każda opcja jest dopasowywana dokładnie; a podanie no na początku jednej
           opcji, nie neguje pozostałych.

           Opcje -t i -O łączą swe działanie; to jest polecenie

           mount -a -t ext2 -O _netdev

           montuje wszystkie systemy plików ext2 z opcją _netdev, a nie wszystkie systemy które są albo typu
           ext2, albo mają podaną opcją _netdev.

       -o, --options opcje
           Używa podanej opcji montowania. Argument opcje jest listą rozdzieloną przecinkami. Na przykład:

           mount LABEL=moj_dysk -o noatime,nodev,nosuid

           Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z rozdziałami OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU
           PLIKÓW i OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW.

       --options-mode tryb
           Kontroluje sposób łączenia opcji z fstab/mtab z opcjami z wiersza poleceń. Tryb może być jednym z
           następujących: ignore (ignoruj), append (dołącz za), prepend (dołącz przed) lub replace (zastąp).
           Tryb append oznacza na przykład, że opcje fstab są dołączane po opcjach z wiersza poleceń. Domyślną
           wartością jest prepend, co oznacza że opcje wiersza poleceń są przetwarzane po opcjach fstab. Proszę
           zauważyć, że w przypadku konfliktu, wygrywa opcja znajdująca się na końcu.

       --options-source źródło
           Źródło opcji domyślnych. Źródło to lista, w której można uwzględnić: fstab, mtab i disable,
           rozdzielana przecinkiem. Wpis disable wyłącza fstab, mtab oraz --options-source-force. Domyślną
           wartością jest: fstab,mtab.

       --options-source-force
           Używa opcji z fstab/mtab nawet gdy podano zarówno urządzenie jak i katalog.

       -R, --rbind
           Montuje ponownie poddrzewo wraz ze wszystkimi ewentualnymi montowaniami znajdującymi się poniżej, w
           innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w obu miejscach). Patrz wyżej w podrozdziale
           Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount).

       -r, --read-only
           Montuje system plików w trybie tylko do odczytu. Synonimem jest -o ro.

           Proszę zauważyć że, w zależności od systemu plików, stanu i zachowania jądra, system może wciąż
           zapisywać na urządzenie. Na przykład ext3 lub ext4 będzie odświeżał swój dziennik, jeśli system
           plików jest zaśmiecony. Aby zapobiec takiemu typowi dostępu do zapisu, można zamontować system plików
           ext3 lub ext4 z opcją montowania ro,noload lub ustawić urządzenie blokowe w trybie tylko do odczytu,
           patrz polecenie blockdev(8).

       -s
           Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast kończyć pracę niepowodzeniem. Powoduje to
           ignorowanie opcji montowania, które nie są obsługiwane przez dany system plików. Nie wszystkie
           systemy plików rozpoznają tę opcję. Obecnie jest ona rozpoznawana jedynie przez program pomocniczy
           mount.nfs.

       --source urządzenie
           Jeśli podano tylko jeden argument dla polecenia montowania, to może on zostać zinterpretowany jako
           cel (punkt montowania) lub źródło (urządzenie). Ta opcja pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest
           źródłem montowania.

       --target katalog
           Jeśli podano tylko jeden argument dla polecenia montowania, to może on zostać zinterpretowany jako
           cel (punkt montowania) lub źródło (urządzenie). Ta opcja pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest
           celem montowania.

       --target-prefix katalog
           Dodaje podany katalog na początku wszystkich celów montowań. Przydatne do honorowania zapisów fstab,
           lecz z punktami montowania w innym miejscu, np.

           mount --all --target-prefix /chroot -o X-mount.mkdir

           montuje wszystkie systemy plików z fstab do katalogu /chroot, przy czym wszystkie brakujące punkty
           montowań są tworzone (ze względu na opcję X-mount.mkdir). Patrz też opcja --fstab, pozwalającą na
           użycie alternatywnego pliku fstab.

       -T, --fstab ścieżka
           Określa alternatywny plik fstab. Jeśli ścieżka jest katalogiem, to pliki w katalogu są sortowane za
           pomocą strverscmp(3); pliki zaczynające się od "." lub nieposiadające rozszerzenia .fstab są
           ignorowane. Można podać tę opcję więcej niż jeden raz. Jest ona właściwie przeznaczona dla skryptów
           chroot i initramfs, gdy podawana jest dodatkowa konfiguracja poza standardową konfiguracją systemu.

           Proszę zauważyć, że mount nie przekazuje opcji --fstab programom pomocniczym /sbin/mount.typ, co
           oznacza, że alternatywne pliki fstab będą dla nich niewidoczne. Nie jest to problemem przy normalnych
           montowaniach, ale montowania wykonywane przez użytkownika (nie roota) zawsze wymagają fstab w celu
           weryfikacji jego uprawnień.

       -t, --types typ_systemu_plików
           Argument opcji -t określa typ systemu plików. To, jakie typy systemów plików są obecnie obsługiwane,
           zależy od jądra. Pełną listę można uzyskać sprawdzając pliki /proc/filesystems i /lib/modules/$(uname
           -r)/kernel/fs. Najpopularniejsze typy to: ext2, ext3, ext4, xfs, btrfs, vfat, sysfs, proc, nfs i
           cifs.

           Programy mount i umount(8) obsługują podtypy systemów plików. Podtypy są definiowane przyrostkiem
           ".podtyp". Przykładowo "fuse.sshfs". Zalecane jest używanie notacji podtypów zamiast dodawać jakieś
           przedrostki do źródła montowania (np. "sshfs#example.com" jest przestarzałe).

           Bez podania opcji -t lub gdy podany jest typ auto, mount postara się odgadnąć właściwy typ. mount
           używa biblioteki libblkid(3) do tego celu; jeśli nie zwróci to niczego, co wygląda znajomo, mount
           postara się odczytać plik /etc/filesystems lub, jeśli on nie istnieje /proc/filesystems. Wszystkie
           wypisane tam typy zostaną wypróbowane, z wyjątkiem tych oznaczonych jako "nodev" (np. devpts, proc i
           nfs). Jeśli /etc/filesystems kończy się wierszem z pojedynczą *, mount odczyta później plik
           /proc/filesystems. Podczas tych prób, wszystkie typy systemów plików będą montowane z opcją
           montowania silent.

           Typ auto może być przydatny do montowanych przez użytkownika dyskietek. Utworzenie pliku
           /etc/filesystems przydaje się do zmiany kolejności rozpoznawania (np. do próbowania vfat przed msdos
           lub ext3 przez ext2) lub w przypadku stosowania modułu autoloadera.

           Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami do opcji -t jak również
           jako wpis /etc/fstab. Lista typów systemów plików do opcji -t może być poprzedzona słowem no aby
           określić systemy plików, na których żadna akcja nie powinna być wykonywana. Przedrostek no nie działa
           przy wpisach w /etc/fstab.

           Przedrostek no może być przydatny przy opcji -a. Na przykład polecenie

           mount -a -t nomsdos,smbfs

           montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu msdos lub smbfs.

           Dla większości typów, jedyne, co robi program mount, to po prostu wywołuje funkcję systemową
           mount(2), i nie jest tu wymagana żadna szczegółowa wiedza o danym systemie plików. Jednakże dla kilku
           typów (jak np. nfs, nfs4, cifs, smbfs, ncpfs) konieczny jest niezaplanowany kod. Systemy plików nfs,
           nfs4, cifs, smbfs i ncpfs mają osobny program montujący. Żeby umożliwić jednolite traktowanie
           wszystkich typów, mount wywołany z typem typ uruchamia program /sbin/mount.typ (jeśli takowy
           istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu smbmount mają różne konwencje wywołań, być może
           /sbin/mount.smb będzie musiał być skryptem powłoki, który dobierze właściwe wywołanie.

       -U, --uuid uuid
           Montuje partycję posiadającą podany uuid.

       -v, --verbose
           Tryb szczegółowy (verbose).

       -w, --rw, --read-write
           Montuje system plików do odczytu i zapisu. Jest to domyślne ustawienie jądra, a mount domyślnie
           montuje system plików w trybie tylko do odczytu w przypadku, gdy poprzednie wywołanie systemowe mount
           z flagą read-write zawiodło, ponieważ wykonano je na nośniku zabezpieczonym przed zapisem.

           Synonimem jest -o rw.

           Proszę zauważyć, że podanie -w w wierszu polecenia wymusza na mount pominięcie próby zamontowania w
           trybie tylko do odczytu na nośnikach zabezpieczonych przed zapisem lub w przypadku systemów plików
           już zamontowanych w trybie tylko do odczytu.

       -V, --version
           Wyświetla informacje o wersji i kończy działanie.

       -h, --help
           Wyświetla ten tekst i kończy pracę.

OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW

       Część opcji jest przydatna tylko wówczas, gdy znajdują się w pliku /etc/fstab.

       Część tych opcji może zostać domyślnie włączona lub wyłączona przez jądro systemu. Aby sprawdzić bieżące
       ustawienia, proszę sprawdzić opcje w /proc/mounts. Proszę zauważyć, że istnieją również domyślne opcje
       montowania charakterystyczne dla poszczególnych systemów plików (zob. np. wynik tune2fs -l dla systemów
       plików extN).

       Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów plików faktycznie
       je honoruje, np. opcja sync obecnie wpływa tylko na ext2, ext3, ext4, fat, vfat, ufs i xfs):

       async
           Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być wykonywane asynchronicznie
           (patrz również opcja sync).

       atime
           Nie używa funkcji noatime, w związku z czym czas dostępu i-węzła jest kontrolowany przez wartość
           domyślną jądra. Patrz również opis opcji montowania relatime i strictatime.

       noatime
           Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-węźle położonym na tym systemie plików (np. w celu
           uzyskania szybszego dostępu do bufora wiadomości, co przyspiesza działanie serwerów grup
           dyskusyjnych). Działa to dla wszystkich typów i-węzłów (również katalogów), co implikuje nodiratime.

       auto
           System plików może być montowany opcją -a.

       noauto
           Dany system plików może być montowany tylko wprost (np. opcja -a nie spowoduje jego zamontowania).

       context=kontekst, fscontext=kontekst, defcontext=kontekst i rootcontext=kontekst
           Opcja context= jest przydatna podczas montowania systemów plików, które nie obsługują atrybutów
           rozszerzonych, takich jak dyskietki lub dyski twarde sformatowane w VFAT lub systemy które zwykle nie
           działają pod SELinuksem, takie jak dyski sformatowane w ext3 lub ext4 ze stacji roboczej nie
           używającej SELinuksa. Można również użyć opcji context= na systemach plików, którym się nie ufa,
           takich jak dyskietki. Pomaga również w kompatybilności z systemami plików obsługującymi xattr na
           wcześniejszych wersjach jądra 2.4.<x>. Nawet gdy xattr są obsługiwane, można zawsze oszczędzić czas
           nie etykietując każdego pliku, a przypisując całemu dyskowi jeden kontekst bezpieczeństwa.

           Często używaną opcją w przypadku nośników wymiennych jest context="system_u:object_r:removable_t.

           Opcja fscontext= działa ze wszystkimi systemami plików, niezależnie od ich obsługi xattr. Opcja
           fscontext ustawia nadrzędną etykietę systemu plików na określony kontekst bezpieczeństwa. Etykieta
           systemu plików jest oddzielona od poszczególnych etykiet plików. Reprezentuje cały system plików w
           celu określonego typu sprawdzeń uprawnień, takich jak podczas montowania lub tworzenia pliku.
           Poszczególne etykiety pliku są wciąż pobierane z xattrs z samych plików. Opcja context w
           rzeczywistości ustawia zsumowany kontekst udostępniany przez fscontext, poza podawaniem samej
           etykiety poszczególnych plików.

           Można ustawić domyślny kontekst bezpieczeństwa do plików bez etykiety, przy użyciu opcji defcontext=.
           Przesłania ona wartość ustawioną przez zasady (politykę) do plików bez etykiety i wymaga systemu
           plików obsługującego etykietowanie xattr.

           Opcja rootcontext= pozwala na jawne podanie etykiety głównego i-węzła systemu plików przez tym, zanim
           ten system plików lub i-węzeł stanie się widoczny dla przestrzeni użytkownika. Może być to przydatne
           przy wykorzystaniu bezdyskowego Linuksa.

           Proszę zauważyć, że jądro odrzuca żądania przemontowania, które zawierają opcję context, nawet gdy
           nie różni się ona od bieżącego kontekstu.

           Uwaga: wartość context może zawierać przecinki, ale musi być wówczas odpowiednio cytowana, ponieważ w
           przeciwnym wypadku mount zinterpretuje przecinki jako separatory pomiędzy punktami montowań. Proszę
           nie zapomnieć, że powłoka usunie cytowanie, dlatego konieczne jest podwójne cytowanie np.:

          mount -t tmpfs none /mnt -o \ 'context="system_u:object_r:tmp_t:s0:c127,c456",noexec'

       Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z selinux(8).

       defaults
           Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec, auto, nouser i async.

           Proszę zauważyć, że rzeczywisty zestaw domyślnych opcji montowania zależy od jądra i typu systemu
           plików. Więcej szczegółów na początku tego rozdziału.

       dev
           Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie plików.

       nodev
           Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie plików.

       diratime
           Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików. Tak jest domyślnie. (Ta
           opcja jest ignorowana, gdy ustawiono noatime).

       nodiratime
           Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików (ta opcja jest
           dorozumiana, gdy ustawiono noatime).

       dirsync
           Aktualizacja wszystkich katalogów w systemie plików powinna być wykonywana synchronicznie. Dotyka to
           następujących wywołań systemowych: creat(2), link(2), unlink(2), symlink(2), mkdir(2), rmdir(2),
           mknod(2) i rename(2).

       exec
           Zezwala na uruchamianie plików binarnych.

       noexec
           Nie zezwala na bezpośrednie wywołanie plików binarnych w zamontowanym systemie plików.

       group
           Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika, jeśli jedna z grup tego
           użytkownika pasuje do grup urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że są
           przesłaniane przez następne opcje, jak w linii group,dev,suid).

       iversion
           Przy każdej modyfikacji i-węzła zwiększane jest pole i_version.

       noiversion
           Nie zwiększa pola i-węzła i_version.

       mand
           Pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików. Patrz fcntl(2).

       nomand
           Nie pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików.

       _netdev
           System plików znajduje się na urządzeniu wymagającym połączenia sieciowego (używane aby zapobiec
           montowania przez system takich systemów plików, dopóki sieć nie zostanie włączona w systemie).

       nofail
           Nie informuje o błędach urządzenia, jeśli ono nie istnieje.

       relatime
           Aktualizuje czas dostępu i-węzła relatywnie do czasu modyfikacji lub zmiany. Czas dostępu jest
           aktualizowany tylko wówczas, jeśli poprzedni czas dostępu był wcześniejszy od bieżącego czasu
           modyfikacji lub zmiany (podobne do noatime, ale nie psuje aplikacji mutt(1) i innych, które
           potrzebują informacji o tym, czy plik zostać przeczytany od czasu jego ostatniej modyfikacji).

           Od Linuksa w wersji 2.6.30, jądro używa domyślnie zachowania udostępnianego przez tę opcję (chyba że
           podano noatime), a opcja strictatime jest wymagana, aby uzyskać tradycyjny sposób działania.
           Dodatkowo, od tej wersji Linuksa, czas ostatniego dostępu pliku jest aktualizowany zawsze, jeśli
           wynosi więcej niż 1 dzień.

       norelatime
           Nie używa funkcji relatime. Patrz również opcja montowania strictatime.

       strictatime
           Pozwala na jawne żądanie pełnych aktualizacji atime. Umożliwia jądru na domyślne używanie relatime
           lub noatime, ale wciąż pozwala warstwie użytkownika na przesłonięcie tych opcji. Aby dowiedzieć się
           więcej o domyślnych, systemowych opcjach montowania należy zapoznać się z /proc/mounts.

       nostrictatime
           Używa domyślnego zachowania jądra dotyczącego aktualizowania czasów dostępu i-węzłów.

       lazytime
           Aktualizuje czasy (atime, mtime, ctime) wyłącznie w wersji i-węzła pliku przechowywanej w pamięci.

           Opcja ta zdecydowanie ogranicza zapisy do tablicy i-węzłów, jeśli czynione są częste, losowe zapisy
           do wstępnie zaalokowanych plików.

           Znaczniki czasu przechowywane na dysku są aktualizowane tylko wtedy, gdy:

           •   i-węzeł musi być zaktualizowany w związku ze zmianą niezwiązaną ze znacznikami czasu

           •   aplikacja wykorzystuje fsync(2), syncfs(2) lub sync(2)

           •   przywrócony (po usunięciu) i-węzeł jest wyrzucany z pamięci

           •   minęło ponad 24 godziny od czasu zapisania i-węzła na dysk.

       nolazytime
           Nie używa funkcji lazytime.

       suid
           Honoruje bity lub właściwości plików set-user-ID i set-group-ID przy wykonywaniu programów z tego
           systemu plików.

       nosuid
           Nie honoruje bitów lub właściwości plików set-user-ID i set-group-ID przy wykonywaniu programów z
           tego systemu plików. Dodatkowo, zmiana domeny SELinux wymaga uprawnienia nosuid_transition, które z
           kolei wymaga również funkcji polityki nnp_nosuid_transition.

       silent
           Włącza flagę "cicho".

       loud
           Wyłącza flagę "cicho".

       owner
           Pozwala każdemu zwykłemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie systemu plików, jeśli jest on
           właścicielem urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez
           następne opcje, jak w linii owner,dev,suid).

       remount
           Usiłuje ponownie zamontować (przemontować) już zamontowany system plików. Często używane do zmiany
           flag montowania systemu, szczególnie aby umożliwić zapis na systemach tylko do odczytu. Nie zmienia
           urządzenia ani punktu montowania.

           Operacja przemontowywania razem z flagą bind ma specjalną semantykę. Patrz powyżej w podrozdziale
           Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount).

           Funkcja ponownego montowania przestrzega standardowego sposobu, w jaki polecenie mount działa z
           opcjami z fstab. Oznacza to, że polecenie mount nie odczytuje fstab (lub mtab) wyłącznie wtedy, jeśli
           podano zarówno urządzenie jak katalog.

           mount -o remount,rw /dev/foo /katalog

           Po tym wywołaniu wszystkie stare opcje montowania są zastępowane, a arbitralne rzeczy z fstab (lub
           mtab) są ignorowane, z wyjątkiem opcji loop=, która jest tworzona i zarządzana wewnętrznie przez
           polecenie mount.

           mount -o remount,rw /katalog

           Po tym wywołaniu mount odczytuje fstab i łączy te opcje z opcjami podanymi w wierszu poleceń (-o).
           Jeśli we fstab nie będzie podanego punktu montowania, to dopuszczalne jest przemontowanie z
           niezdefiniowanego źródła.

           mount zezwala na użycie opcji --all do ponownego zamontowania już zamontowanych systemów plików,
           które pasują do podanego filtra (-O i -t). Przykładowo:

           mount --all -o remount,ro -t vfat

           przemontuje wszystkie już zamontowane systemy plików vfat w tryb tylko do odczytu. Każdy z systemów
           plików jest przemontowywany zgodnie z semantyką mount -o remount,ro /dir. Oznacza to, że polecenie
           mount odczyta fstab lub mtab i połączy te opcje, z opcjami podanymi w wierszu polecenia.

       ro
           Montuje system plików w trybie tylko do odczytu.

       rw
           Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.

       sync
           Wszystkie operacje wejścia/wyjścia systemu plików powinny być wykonywane synchroniczne. W przypadku
           nośników z ograniczoną liczbą cykli zapisu (np. niektórych napędów flash) sync może spowodować
           skrócenie trwałości nośnika.

       user
           Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika. Nazwa montującego użytkownika
           jest zapisywana do pliku mtab (lub prywatnego pliku libmount w /run/mount w systemach bez zwykłego
           mtab), więc może on ponownie odmontować system plików. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i
           nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).

       nouser
           Zabrania zwykłemu użytkownikowi montowania systemu plików. Tak jest domyślnie, przy czym nie
           implikuje to żadnych innych opcji.

       users
           Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu plików, nawet gdy
           zamontował go inny, zwykły użytkownik. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są
           przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).

       X-*
           Wszystkie opcje poprzedzone "X-" są interpretowane jako komentarze lub opcje aplikacji działających w
           przestrzeni użytkownika. Opcje te nie są przechowywane w przestrzeni użytkownika (np. pliku mtab),
           ani przekazywane do programów pomocniczych mount.typ, ani też do wywołania systemowego mount(2).
           Sugerowany format to x-nazwa-aplikacji.opcja.

       x-*
           Podobnie jak opcje X-*, lecz są przechowywane na stałe w przestrzeni użytkownika. Oznacza to, że
           opcje te są dostępne również dla umount(8) lub do innych działań. Proszę zauważyć, że przechowywanie
           opcji montowania w przestrzeni użytkownika jest skomplikowane, ponieważ konieczne jest używanie
           narządzi korzystających z biblioteki libmount; nie ma też gwarancji, że te opcje będą zawsze dostępne
           (np. po operacji przeniesienia montowania lub w przestrzeni nazw, która nie jest współdzielona).

           Proszę zauważyć, że przed util-linux v2.30 opcje x-* nie były utrzymywane przez libmount, ani
           przechowywane w przestrzeni użytkownika (czyli odpowiadały aktualnej opcji X-*), jednak ze względu na
           rosnącą liczbę zastosowań (w initrd, systemd itp.) funkcjonalność ta została rozszerzona, utrzymując
           działanie istniejących konfiguracji fstab bez konieczności dokonywania zmian.

       X-mount.mkdir[=tryb]
           Pozwala na utworzenie docelowego katalogu (punktu montowania), o ile jeszcze nie istnieje. Opcjonalny
           argument tryb określa tryb dostępu systemu plików dla mkdir(2) w zapisie ósemkowym. Domyślnym trybem
           jest 0755. Funkcja ta jest obsługiwana tylko dla roota lub gdy montowanie jest wykonywane bez
           uprawnień suid. Opcja ta jest obsługiwana również jako x-mount.mkdir, przy czym ten format jest
           przestarzały od wersji 2.30.

       nosymfollow
           Nie podąża za dowiązaniami symbolicznymi, przy przetwarzaniu ścieżek. Wciąż można tworzyć dowiązania
           symboliczne, a polecenia readlink(1), readlink(2), realpath(1) i realpath(3) będą działać poprawnie.

OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW

       Niniejszy rozdział opisuje opcje charakterystyczne dla niektórych systemów plików. Tam gdzie to możliwe,
       należy zapoznać się z podręcznikiem systemowym dotyczącym danego systemu plików. Kilka z nich wymieniono
       w poniższej tabeli.
       ┌──────────────────┬──────────────────────┐
       │                  │                      │
       │ System(y) plików │ Podręcznik systemowy │
       ├──────────────────┼──────────────────────┤
       │                  │                      │
       │ btrfs            │ btrfs(5)             │
       ├──────────────────┼──────────────────────┤
       │                  │                      │
       │ cifs             │ mount.cifs(8)        │
       ├──────────────────┼──────────────────────┤
       │                  │                      │
       │ ext2, ext3, ext4 │ ext4(5)              │
       ├──────────────────┼──────────────────────┤
       │                  │                      │
       │ fuse             │ fuse(8)              │
       ├──────────────────┼──────────────────────┤
       │                  │                      │
       │ nfs              │ nfs(5)               │
       ├──────────────────┼──────────────────────┤
       │                  │                      │
       │ tmpfs            │ tmpfs(5)             │
       ├──────────────────┼──────────────────────┤
       │                  │                      │
       │ xfs              │ xfs(5)               │
       └──────────────────┴──────────────────────┘

       Proszę zauważyć, że niektóre z powyższych podręczników mogą być dostępne dopiero po zainstalowaniu
       odpowiednich narzędzi.

       Następujące opcje stosuje się tylko do określonych systemów plików. Są uporządkowane według systemu
       plików. Wszystkie występują po fladze -o.

       To, czy opcje są obsługiwane, zależy w pewnej mierze od działającego jądra. Więcej informacji można
       uzyskać w plikach dotyczących odpowiedniego systemu plików w podkatalogu źródeł jądra
       Documentation/filesystems.

   Opcje montowania do adfs
       uid=wartość i gid=wartość
           Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie: uid=gid=0).

       ownmask=wartość i othmask=wartość
           Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, uprawnień 'właściciela' i uprawnień 'innych' ADFS (domyślnie,
           odpowiednio: 0700 i 0077). Zobacz także /usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.rst.

   Opcje montowania do affs
       uid=wartość i gid=wartość
           Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików (domyślnie: uid=gid=0, lecz opcje uid lub gid bez
           podanej wartości pobierają UID i GID bieżącego procesu).

       setuid=wartość i setgid=wartość
           Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.

       mode=wartość
           Ustawia prawa wszystkich plików na wartość & 0777, nie zważając na oryginalne prawa. Dodaje prawa
           przeszukiwania dla katalogów, które mają prawo odczytu. Wartość jest podawana ósemkowo.

       protect
           Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.

       usemp
           Ustawia UID i GID korzenia systemu plików na UID i GID punktu montowania, aż do pierwszego sync lub
           umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...

       verbose
           Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.

       prefix=napis
           Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy podążaniu za dowiązaniem.

       volume=napis
           Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed '/' przy podążaniu za dowiązaniem symbolicznym.

       reserved=wartość
           (Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.

       root=wartość
           Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).

       bs=wartość
           Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.

       grpquota|noquota|quota|usrquota
           Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane (jednakże narzędzia limitów dyskowych (quota) mogą
           reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab).

   Opcje montowania do debugfs
       System plików debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w /sys/kernel/debug. Z jądrem w wersji
       3.4 debugfs ma następujące opcje:

       uid=n, gid=n
           Ustawia właściciela i grupę wszystkich punktów montowania.

       mode=wartość
           Ustawia tryb punktu montowania.

   Opcje montowania do devpts
       devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts. W celu uzyskania pseudoterminala,
       proces otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer pseudoterminala; podporządkowany
       pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.

       uid=wartość i gid=wartość
           Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY według zadanych wartości. Jeśli nie podano żadnych,
           to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego. Na przykład, jeśli mamy grupę tty o GID=5, to gid=5
           spowoduje, że nowo tworzone PTY będą należeć do grupy tty.

       mode=wartość
           Nadaje trybowi nowo tworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600. Wartość mode=620 i gid=5
           powoduje, że dla nowo utworzonych PTY będzie domyślnie "mesg y".

       newinstance
           Tworzy prywatną instancję systemu plików devpts tak, że wskaźniki pty zaalokowane w tej nowej kopii
           są niezależne od wskaźników utworzonych w innych instancjach devpts.

           Wszystkie montowania devpts bez opcji newinstance współdzielą ten sam zestaw wskaźników pty (np. tryb
           legacy). Każde zamontowanie devpts z opcją newinstance tworzy prywatny zestaw wskaźników pty.

           Opcja jest używana głównie do obsługi kontenerów, w jądrze Linux, od wersji 2.6.29. Co więcej, ta
           opcja jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.

           Aby użyć tej opcji w sposób efektywny, /dev/ptmx musi być dowiązaniem symbolicznym do pts/ptmx.
           Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/filesystems/devpts.txt w kodzie źródłowym jądra Linux,
           aby dowiedzieć się więcej.

       ptmxmode=wartość
           Ustawia tryb nowego węzła urządzenia ptmx w systemie plików devpts.

           Z obsługą wielu instancji devpts (patrz powyżej: opcja newinstance), każda kopia posiada prywatny
           węzeł ptmx w katalogu głównym systemu plików devpts (z reguły dev/pts/ptmx).

           W celu uzyskania kompatybilności ze starszymi wersjami jądra, domyślnym trybem nowego węzła ptmx jest
           0000. ptmxmode=wartość określa bardziej przydatny tryb dla nowego węzła ptmx i jest wysoce zalecany,
           gdy podana jest opcja newinstance.

           Opcja została zaimplementowana jedynie w wersjach jądra Linux poczynając od 2.6.29. Co więcej, opcja
           ta jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.

   Opcje montowania do fat
       (Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików msdos, umsdos
       i vfat.)

       blocksize={512|1024|2048}
           Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512). Opcja jest przestarzała.

       uid=wartość i gid=wartość
           Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: UID i GID bieżącego procesu).

       umask=wartość
           Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego
           procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.

       dmask=wartość
           Ustawia umask ustawiany wyłącznie do katalogów. Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu.
           Wartość podawana jest ósemkowo.

       fmask=wartość
           Ustawia umask ustawiany wyłącznie do zwykłych plików. Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu.
           Wartość podawana jest ósemkowo.

       allow_utime=wartość
           Opcja kontroluje sprawdzanie uprawnień mtime/atime

           20
               Jeśli bieżący proces jest w grupie identyfikatora grupy pliku, można zmienić pieczątkę czasową.

           2
               Inny użytkownicy mogą zmieniać pieczątkę czasową.

       Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest zapisywalny, to dozwolone jest
       również utime(2) np.~dmask & 022)

       Zwykle utime(2) sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub czy posiada właściwość
       CAP_FOWNER. Jednak systemy plików FAT nie posiadają na dysku UID ani GID, więc zwykłe sprawdzenie jest
       zbyt mało elastyczne. Opcja jest remedium na tę sytuację.

       check=wartość
           Można wybrać trzy stopnie ścisłości:

           r[elaxed]
               Akceptowane i równoważne sobie są zarówno wielkie, jak i małe litery. Części długich nazw są
               obcinane (np. verylongname.foobar staje się verylong.foo), początkowe i wtrącone spacje są
               akceptowane jako każda część nazwy (nazwy i rozszerzenia).

           n[ormal]
               Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <, spacje, itp.) jest
               odrzucanych. Tak jest domyślnie.

           s[trict]
               Jak "normal", lecz nazwy które zawierają długie części i znaki specjalne, które czasem są używane
               pod Linuksem, lecz nie są akceptowane przez MS-DOS (+, = itp.) są odrzucane.

       codepage=wartość
           Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików FAT i VFAT. Domyślnie
           stosowana jest strona kodowa 437.

       conv=tryb
           Przestarzała opcja, może zwrócić błąd lub zostać zignorowana.

       cvf_format=moduł
           Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Compressed Volume File) cvf__module_ zamiast
           automatycznego wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod, to opcja cvf_format=xxx steruje także
           ładowaniem na żądanie modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.

       cvf_option=opcja
           Opcja przekazywana do modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.

       debug
           Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu plików (te dane wypisywane są
           też jeśli parametry są niespójne).

       discard
           Jeśli ustawione, powoduje wydawanie poleceń discard/TRIM na urządzeniu blokowym, gdy bloki są
           zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń SSD i alokowania elastycznego/"rzadkiego" w
           jednostkach LUN.

       dos1xfloppy
           Jeśli ustawione, używa domyślnej, zapasowej konfiguracji BIOS Parameter Block, w zależności od
           rozmiaru danego urządzenia. Te statyczne parametry przyjmują domyślne wartości DOS-a 1.x dla
           dyskietek i obrazów dyskietek 160 kiB, 180 kiB, 320 kiB i 360 kiB.

       errors={panic|continue|remount-ro}
           Określa zachowanie FAT przy błędach krytycznych: panika, kontynuacja bez żadnej akcji, lub
           przemontowanie w tryb tylko do odczytu (tak jest domyślnie).

       fat={12|16|32}
           Określa fat 12-, 16- lub 32-bitowy. To przesłania procedurę automatycznego wykrywania typu FAT.
           Używaj ostrożnie!

       iocharset=wartość
           Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8-bitowymi a 16-bitowymi znakami Unikodu. Domyślnym
           jest iso8859-1. Długie nazwy plików są przechowywane na dysku w formacie Unicode.

       nfs={stale_rw|nostale_ro}
           Tę opcję należy włączyć przy eksporcie systemu plików FAT przez NFS.

           stale_rw: Opcja ta zarządza indeksem (buforem) i-węzłów katalogów używanych przez kod związany z nfs
           do usprawnienia wyszukiwań. Operacja pełnoplikowe (odczyt/zapis) przez NFS są obsługiwane, ale przy
           usuwaniu bufora na serwerze NFS może to powodować fałszywe błędy ESTALE.

           nostale_ro: Ta opcja bazuje na numerze i-węzła i uchwycie pliku w położeniu pliku na dysku we wpisie
           katalogu FAT. Zapewnia to, że nie zostanie zwrócone ESTALE po usunięciu pliku z bufora i-węzła.
           Jednak skutkuje to również tym, że operacja takie jak zmiana nazwy, utworzenie i usunięcie (unlink)
           może spowodować, że uchwyty plików wskazujące na jakiś plik zaczną wskazywać na inny, powodując
           potencjalnie uszkodzenie danych. Z tego powodu, opcja ta montuje jednocześnie system plików jako
           tylko do odczytu.

           Aby zachować kompatybilność wsteczną, akceptowana jest również opcja -o nfs, która daje stale_rw.

       tz=UTC
           Opcja wyłącza konwersję pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym (używanym przez Windows na FAT)
           i UTC (używanym wewnętrznie przez Linuksa). Jest to przydatne szczególnie podczas montowania urządzeń
           (np. aparatów cyfrowych), które są ustawione na UTC, aby uniknąć pułapki związanej z czasem lokalnym.

       time_offset=minuty
           Ustawia przesunięcie do przeliczania pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym z FAT na UTC, tj.
           liczba minut zostanie odjęta od każdej pieczątki czasowej, aby przeliczyć ją do czasu UTC używanego
           wewnętrznie przez Linuksa. Jest to przydatne, gdy strefa czasowa ustawiana przez jądro za pomocą
           settimeofday(2) nie pokrywa się ze strefą czasową systemu plików. Proszę zauważyć, że ta opcja wciąż
           nie da prawidłowych pieczątek czasowych w przypadkach korzystania z czasu letniego – w innym
           ustawieniu czasu letniego wystąpi godzina różnicy.

       quiet
           Włącza flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów, chociaż się nie udają. Używaj
           ostrożnie!

       rodir
           FAT ma atrybut ATTR_RO (tylko do odczytu). W systemie Windows atrybut ten w przypadku katalogu
           zostanie zignorowany i jest używany tylko przez aplikacje, w dodatku jako flaga (np. jest ustawiany
           dla folderów skonfigurowanych przez użytkownika).

           Jeśli atrybut ATTR_RO ma służyć jako flaga "tylko do odczytu" nawet dla katalogów, proszę ustawić tę
           opcję.

       showexec
           Jeśli ustawiona, bit wykonywalności pliku jest dozwolony tylko, jeśli część rozszerzenia nazwy jest
           jedną z .EXE, .COM lub .BAT. Domyślnie nie ustawiona.

       sys_immutable
           Jeśli ustawiona, atrybut ATTR_SYS w FAT jest obsługiwany jak flaga IMMUTABLE w Linuksie. Domyślnie
           nie ustawiona.

       flush
           Jeśli ustawiona, system plików będzie starał się opróżnić bufory na dysk wcześniej niż zwykle.
           Domyślnie nie ustawione.

       usefree
           Używa wartości "wolnych klastrów" ("free clusters"), przechowywanej w FSINFO. Jest ona używana do
           pozyskania liczby wolnych klastrów bez skanowania dysku. Nie jest ona jednak domyślnie używana,
           ponieważ ostatnie wersje Windows niekiedy nie aktualizują jej poprawnie. W przypadku przekonania, że
           wartość owych "wolnych klastrów" w FSINFO jest poprawna, używając tej opcji można zapobiec skanowaniu
           dysku.

       dots, nodots, dotsOK=[yes|no]
           Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS-u na systemie plików FAT.

   Opcje montowania do hpfs
       creator=cccc, type=cccc
           Ustawia wartości creator/type pokazywane przez MacOS-owy Finder, używane do tworzenia nowych plików.
           Domyślne wartości: "????".

       uid=n, gid=n
           Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: UID i GID bieżącego procesu).

       dir_umask=n, file_umask=n, umask=n
           Ustawia umask, używany do wszystkich katalogów, wszystkich zwykłych plików lub wszystkich plików i
           katalogów. Domyślnie jest to umask bieżącego procesu).

       session=n
           Ustawia sesję CD-ROM-u do zamontowania. Domyślnie, decyzja jest pozostawiana sterownikowi CD-ROM-u.
           Opcja nie powiedzie się, jeśli urządzeniem będzie coś innego niż CD-ROM.

       part=n
           Wybiera numer partycji n z urządzenia. Ma sens tylko w przypadku CD-ROM-ów. Domyślnie, tablica
           partycji nie jest w ogóle przetwarzana.

       quiet
           Nie informuje o nieprawidłowych opcjach montowania.

   Opcje montowania do hpfs
       uid=wartość i gid=wartość
           Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: UID i GID bieżącego procesu).

       umask=wartość
           Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego
           procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.

       case={lower|asis}
           Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery lub pozostawia bez zmian (domyślnie: case=lower).

       conv=tryb
           Przestarzała opcja, może zwrócić błąd lub zostać zignorowana.

       nocheck
           Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.

   Opcje montowania do iso9660
       ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików na CD-ROM-ach (system ten jest również
       wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz również system plików udf).

       Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3 (tzn. występują DOS-owe ograniczenia długości
       nazw plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi literami. Poza tym nie ma pola właściciela,
       ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla urządzeń znakowych/blokowych, itd.

       Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te uniksopodobne właściwości.
       Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim rozszerzenia, które uzupełniają
       wszystkie informacje. Gdy używane jest Rock Ridge, system plików jest nieodróżnialny od normalnego
       uniksowego systemu plików (poza tym, że jest tylko do odczytu, oczywiście).

       norock
           Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.

       nojoliet
           Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.

       check={r[elaxed]|s[trict]}
           Z check=relaxed, nazwa pliku przed dokonywaniem podglądu jest najpierw przekształcana na małe litery.
           Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z norock i map=normal. (Domyślnie: check=strict.)

       uid=wartość i gid=wartość
           Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i grupy, być może
           przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeniach Rock Ridge. (Domyślnie: uid=0,gid=0.)

       map={n[ormal]|o[ff]|a[corn]}
           Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy odwzorowuje wielkie litery ASCII
           na małe, porzuca kończące `;1' i zamienia `;' na `.'. Z map=off nie jest dokonywana konwersja nazw.
           Zobacz norock. (Domyślnie: map=normal.) map=acorn jest podobne do map=normal, ale stosuje także
           rozszerzenia Acorn, jeśli występują.

       mode=wartość
           Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane prawa. (Domyślnie: prawa
           do odczytu i wykonania dla wszystkich.) Wartości w trybie ósemkowym wymagają 0 na początku.

       unhide
           Pokazuje również pliki ukryte i powiązane (jeśli zwykłe pliki i pliki powiązane lub ukryte mają te
           same nazwy plików, może to uczynić zwykłe pliki niedostępnymi).

       block={512|1024|2048}
           Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie. (Domyślnie: block=1024.)

       conv=tryb
           Przestarzała opcja, może zwrócić błąd lub zostać zignorowana.

       cruft
           Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne śmieci, warto ustawić tę opcję montowania, aby był
           ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar pliku nie może być większy niż 16 MB.

       session=x
           Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych.

       sbsector=xxx
           Sesja zaczyna się od sektora xxx.

       Poniższe opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy używaniu płyt zakodowanych
       przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.

       iocharset=wartość
           Zestaw znaków używany do konwersji z 16-bitowych znaków Unikodu na CD do 8-bitowych znaków. Domyślnie
           jest to iso8859-1.

       utf8
           Konwertuje 16-bitowe znaki Unikodu na CD do UTF-8.

   Opcje montowania do jfs
       iocharset=nazwa
           Zestaw znaków, używany do konwersji z Unikodu do ASCII. Domyślnie konwersja nie jest przeprowadzana.
           Proszę użyć iocharset=utf8 w celu tłumaczeń UTF-8. Opcja wymaga ustawienia CONFIG_NLS_UTF8 w pliku
           jądra .config.

       resize=wartość
           Zmienia wielkość woluminu do wartość bloków. JFS obsługuje jedynie powiększanie woluminu, nie
           zmniejszanie go. Opcja jest prawidłowa tylko podczas ponownego montowania, gdy wolumin jest
           zamontowany do odczytu i zapisu. Słowo kluczowe resize bez wartości, powiększy wolumin do pełnego
           rozmiaru partycji.

       nointegrity
           Nie zapisuje do dziennika. Głównym użyciem tej opcji jest możliwość uzyskania wyższej wydajności przy
           przywracaniu woluminu z kopii zapasowej. Integralność woluminu nie jest gwarantowana, jeśli system
           zostanie nieprawidłowo zamknięty.

       integrity
           Domyślne. Zapisuje zmiany metadanych do dziennika. Można użyć tej opcji do ponownego zamontowania
           woluminu, gdy wcześniej użyto opcji nointegrity, w celu przywrócenia normalnego zachowania.

       errors={continue|remount-ro|panic}
           Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko system plików jako
           błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na tylko do odczytu, albo panikuje i
           zatrzymuje system).

       noquota|quota|usrquota|grpquota
           Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.

   Opcje montowania do msdos
       Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i ustawia system plików
       na tylko do odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu przez ponowne zamontowanie.

   Opcje montowania do ncpfs
       Tak jak przy nfs, implementacja ncpfs oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data)  funkcji
       systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca wersja mount (2.12) nic nie
       wie o ncpfs.

   Opcje montowania do ntfs
       iocharset=nazwa
           Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików. W przeciwieństwie do VFAT, NTFS eliminuje nazwy
           zawierające znaki nie dające się przekształcić. Przestarzałe.

       nls=nazwa
           Nowa nazwa dla opcji zwanej wcześniej iocharset.

       utf8
           Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.

       uni_xlate={0|1|2}
           Dla 0 (lub "no" albo "false") nie używa specjalnych kodowań nieznanych znaków Unikodu. Dla 1 (lub
           "yes" albo "true") lub 2 używa 4-bajtowych sekwencji specjalnych w stylu vfat zaczynających się od
           ":". Liczba 2 oznacza kodowanie little-endian, a 1 - kodowanie big-endian, z odwróconymi bajtami.

       posix=[0|1]
           Jeśli jest włączone (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe litery. Nazwy zastępcze 8.3
           są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie pomijane. Ta opcja jest przestarzała.

       uid=wartość, gid=wartość i umask=wartość
           Ustawia prawa plików dla danego systemu. Wartość umask powinna być podana ósemkowo. Domyślnie
           właścicielem plików jest root i nikt inny nie może ich czytać.

   Opcje montowania do overlay
       Od Linuksa 3.18 pseudosystem plików overlay implementuje łączone montowanie dla innych systemów plików.

       Overlay łączy dwa systemy plików – górny i dolny. Gdy jakaś nazwa istnieje w obu systemach plików,
       widoczny jest obiekt z górnego, a obiekt z dolnego jest albo ukryty, albo, w przypadku katalogów, łączony
       z górnym obiektem.

       Dolnym system plików może być dowolny, obsługiwany przez Linuksa system plików. Nie musi być on
       zapisywalny. Dolny system plików może być nawet kolejnym systemem typu overlay. Górny system plików
       zwykle jest zapisywalny i jeśli tak jest, musi obsługiwać tworzenie rozszerzonych atrybytów trusted.*
       oraz zapewniać prawidłowe d_type w odpowiedziach readdir; z tego powodu NFS jest nieodpowiedni.

       Overlay tylko o odczytu z dwóch systemów plików będących tylko do odczytu może korzystać z dowolnego typu
       systemu plików. Opcje lowerdir i upperdir są łączone do połączone katalogu za pomocą:

              mount -t overlay  overlay  \
                -olowerdir=/dolny,upperdir=/gorny,workdir=/katal-rob  /poloczone

       lowerdir=katalog
           Dowolny system plików, nie musi być zapisywalny.

       upperdir=katalog
           Katalog górny jest zwykle na zapisywalnym systemie plików.

       workdir=katalog
           Katalog roboczy musi być pustym katalogiem na tym samym systemie plików, co katalog górny.

       userxattr
           Use the "user.overlay." xattr namespace instead of "trusted.overlay.". This is useful for
           unprivileged mounting of overlayfs.

       redirect_dir={on|off|follow|nofollow}
           If the redirect_dir feature is enabled, then the directory will be copied up (but not the contents).
           Then the "{trusted|user}.overlay.redirect" extended attribute is set to the path of the original
           location from the root of the overlay. Finally the directory is moved to the new location.

           on
               Przekierowania są włączone.

           off
               Przekierowania nie są tworzone, a są honorowane tylko jeśli włączono funkcję
               "redirect_always_follow" w konfiguracji jądra/modułu.

           follow
               Przekierowania nie są tworzone, ale są honorowane.

           nofollow
               Przekierowania nie są tworzone, ani honorowane (równoważne "redirect_dir=off" jeśli nie włączono
               funkcji "redirect_always_follow").

       index={on|off}
           Indeks i-węzłów. Jeśli wyłączono tę funkcję, a skopiowany zostanie plik z wieloma dowiązaniami
           stałymi, to takie ustawienie zepsuje dowiązania. Zmiany nie będą uwzględniane dla innych nazw
           odnoszących się do tego samego i-węzła.

       uuid={on|off}
           Can be used to replace UUID of the underlying filesystem in file handles with null, and effectively
           disable UUID checks. This can be useful in case the underlying disk is copied and the UUID of this
           copy is changed. This is only applicable if all lower/upper/work directories are on the same
           filesystem, otherwise it will fallback to normal behaviour.

       nfs_export={on|off}
           When the underlying filesystems supports NFS export and the "nfs_export" feature is enabled, an
           overlay filesystem may be exported to NFS.

           With the “nfs_export” feature, on copy_up of any lower object, an index entry is created under the
           index directory. The index entry name is the hexadecimal representation of the copy up origin file
           handle. For a non-directory object, the index entry is a hard link to the upper inode. For a
           directory object, the index entry has an extended attribute "{trusted|user}.overlay.upper" with an
           encoded file handle of the upper directory inode.

           When encoding a file handle from an overlay filesystem object, the following rules apply

               •   For a non-upper object, encode a lower file handle from lower inode

               •   For an indexed object, encode a lower file handle from copy_up origin

               •   For a pure-upper object and for an existing non-indexed upper object, encode an upper file
                   handle from upper inode

           The encoded overlay file handle includes

               •   Header including path type information (e.g. lower/upper)

               •   UUID podrzędnego systemu plików

               •   Underlying filesystem encoding of underlying inode

           This encoding format is identical to the encoding format file handles that are stored in extended
           attribute "{trusted|user}.overlay.origin". When decoding an overlay file handle, the following steps
           are followed

               •   Find underlying layer by UUID and path type information.

               •   Decode the underlying filesystem file handle to underlying dentry.

               •   For a lower file handle, lookup the handle in index directory by name.

               •   If a whiteout is found in index, return ESTALE. This represents an overlay object that was
                   deleted after its file handle was encoded.

               •   For a non-directory, instantiate a disconnected overlay dentry from the decoded underlying
                   dentry, the path type and index inode, if found.

               •   For a directory, use the connected underlying decoded dentry, path type and index, to lookup
                   a connected overlay dentry.

           Decoding a non-directory file handle may return a disconnected dentry. copy_up of that disconnected
           dentry will create an upper index entry with no upper alias.

           When overlay filesystem has multiple lower layers, a middle layer directory may have a "redirect" to
           lower directory. Because middle layer "redirects" are not indexed, a lower file handle that was
           encoded from the "redirect" origin directory, cannot be used to find the middle or upper layer
           directory. Similarly, a lower file handle that was encoded from a descendant of the "redirect" origin
           directory, cannot be used to reconstruct a connected overlay path. To mitigate the cases of
           directories that cannot be decoded from a lower file handle, these directories are copied up on
           encode and encoded as an upper file handle. On an overlay filesystem with no upper layer this
           mitigation cannot be used NFS export in this setup requires turning off redirect follow (e.g.
           "redirect_dir=nofollow").

           The overlay filesystem does not support non-directory connectable file handles, so exporting with the
           subtree_check exportfs configuration will cause failures to lookup files over NFS.

           When the NFS export feature is enabled, all directory index entries are verified on mount time to
           check that upper file handles are not stale. This verification may cause significant overhead in some
           cases.

           Note: the mount options index=off,nfs_export=on are conflicting for a read-write mount and will
           result in an error.

       xinfo={on|off|auto}
           The "xino" feature composes a unique object identifier from the real object st_ino and an underlying
           fsid index. The "xino" feature uses the high inode number bits for fsid, because the underlying
           filesystems rarely use the high inode number bits. In case the underlying inode number does overflow
           into the high xino bits, overlay filesystem will fall back to the non xino behavior for that inode.

           For a detailed description of the effect of this option please refer to
           https://www.kernel.org/doc/html/latest/filesystems/overlayfs.html?highlight=overlayfs

       metacopy={on|off}
           When metadata only copy up feature is enabled, overlayfs will only copy up metadata (as opposed to
           whole file), when a metadata specific operation like chown/chmod is performed. Full file will be
           copied up later when file is opened for WRITE operation.

           In other words, this is delayed data copy up operation and data is copied up when there is a need to
           actually modify data.

       volatile
           Volatile mounts are not guaranteed to survive a crash. It is strongly recommended that volatile
           mounts are only used if data written to the overlay can be recreated without significant effort.

           The advantage of mounting with the "volatile" option is that all forms of sync calls to the upper
           filesystem are omitted.

           In order to avoid a giving a false sense of safety, the syncfs (and fsync) semantics of volatile
           mounts are slightly different than that of the rest of VFS. If any writeback error occurs on the
           upperdir’s filesystem after a volatile mount takes place, all sync functions will return an error.
           Once this condition is reached, the filesystem will not recover, and every subsequent sync call will
           return an error, even if the upperdir has not experience a new error since the last sync call.

           When overlay is mounted with "volatile" option, the directory "$workdir/work/incompat/volatile" is
           created. During next mount, overlay checks for this directory and refuses to mount if present. This
           is a strong indicator that user should throw away upper and work directories and create fresh one. In
           very limited cases where the user knows that the system has not crashed and contents of upperdir are
           intact, The "volatile" directory can be removed.

   Opcje montowania do reiserfs
       Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.

       conv
           Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu plików, używając formatu
           3.6 dla nowo utworzonych plików. Ten system plików nie będzie już zgodny z wersją 3.5 narzędzi
           reiserfs.

       hash={rupasov|tea|r5|detect}
           Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.

           rupasov
               Funkcja haszująca autorstwa Yury Yu. Rupasova. Jest szybka i zachowuje lokalizację, mapując nazwy
               plików bliskie w porządku leksykograficznym na bliskie sobie wartości funkcji. Z powodu wysokiego
               prawdopodobieństwa kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.

           tea
               Funkcja Davis-Meyera zaimplementowana przez Jeremy'ego Fitzhardinge'a. Używa mieszania
               permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość wyników i teoretycznie małe
               prawdopodobieństwo kolizji. Może być używana, jeżeli funkcja r5 powoduje błędy EHASHCOLLISION.

           r5
               Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym wyborem, jeżeli system
               plików nie zawiera dużych katalogów i niezwykłych nazw plików.

           detect
               Powoduje, że mount wykryje, która funkcja mieszająca jest używana, sprawdzając właśnie montowany
               system plików, i zapisze tę informację w superbloku systemu reiserfs. Ta opcja jest użyteczna
               przy pierwszym montowaniu systemu plików o starym formacie.

       hashed_relocation
           Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności
           systemu.

       no_unhashed_relocation
           Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności
           systemu.

       noborder
           Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury'ego Yu. Rupasova. Może powodować w
           pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.

       nolog
           Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach spowodować nieznaczne podniesienie wydajności systemu
           kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania danych po krachu systemu. Nawet jeśli ta opcja jest
           włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszystkie operacje związane z dziennikiem, ale go nie zapisuje.
           Prace przy implementacji opcji nolog wciąż trwają.

       notail
           By default, reiserfs stores small files and 'file tails' directly into its tree. This confuses some
           utilities such as lilo(8). This option is used to disable packing of files into the tree.

       replayonly
           Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików. Głównie używane przez
           reiserfsck.

       resize=liczba
           Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs. Z tą opcją reiserfs przyjmuje,
           że na urządzeniu jest liczba bloków. Opcja jest używana z urządzeniami zarządzanymi przez menedżera
           logicznych woluminów (LVM). Istnieje specjalne narzędzie resizer, które można pobrać z
           ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.

       user_xattr
           Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona podręcznika attr(1).

       acl
           Włącza listy kontroli dostępu (Access Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika acl(5).

       barrier=none / barrier=flush
           This disables / enables the use of write barriers in the journaling code. barrier=none disables,
           barrier=flush enables (default). This also requires an IO stack which can support barriers, and if
           reiserfs gets an error on a barrier write, it will disable barriers again with a warning. Write
           barriers enforce proper on-disk ordering of journal commits, making volatile disk write caches safe
           to use, at some performance penalty. If your disks are battery-backed in one way or another,
           disabling barriers may safely improve performance.

   Opcje montowania do ubifs
       UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach UBI. Proszę zauważyć, że atime nie jest
       obsługiwane i jest zawsze wyłączone.

       Nazwa urządzenia może zostać podana jako

          ubiX_Y
              numer urządzenia UBI X, numer woluminu Y

          ubiY
              numer urządzenia UBI 0, numer woluminu Y

          ubiX:NAZWA
              numer urządzenia UBI X, wolumin o nazwie NAZWA

          ubi:NAZWA
              numer urządzenia UBI 0, wolumin o nazwie NAZWA

       Zamiast : można użyć separatora !.

       Dostępne są następujące opcje montowania:

       bulk_read
           Włącza bulk-read. Odczyt z wyprzedzeniem VFS jest wyłączony, ponieważ zwalnia on system plików.
           Bulk-Read jest wewnętrzną optymalizacją. Część pamięci flash może czytać szybciej, jeśli dane są
           odczytywane za jednym razem, zamiast przy użyciu kilku żądań odczytu. Na przykład OneNAND może
           wykonać "read-while-load" gdy czyta więcej niż jedną stronę NAND.

       no_bulk_read
           Nie wykonuje bulk-read. Tak jest domyślne.

       chk_data_crc
           Sprawdza sumy kontrolne CRC-32 danych. Tak jest domyślnie.

       no_chk_data_crc.
           Nie sprawdza sum kontrolnych CRC-32 danych. Z tą opcją system plików nie sprawdza sum kontrolnych
           CRC-32 danych, lecz sprawdza je w celu wewnętrznej informacji indeksowania. Opcja wpływa jedynie na
           odczyt, nie na zapis. Sumy CRC-32 są obliczane zawsze podczas zapisu danych.

       compr={none|lzo|zlib}
           Wybiera domyślny tryb kompresji używany podczas zapisywania nowych plików. Nadal da się odczytać
           skompresowane pliki, jeśli montowanie będzie wykonane z opcją none.

   Opcje montowania do udf
       UDF is the "Universal Disk Format" filesystem defined by OSTA, the Optical Storage Technology
       Association, and is often used for DVD-ROM, frequently in the form of a hybrid UDF/ISO-9660 filesystem.
       It is, however, perfectly usable by itself on disk drives, flash drives and other block devices. See also
       iso9660.

       uid=
           Make all files in the filesystem belong to the given user. uid=forget can be specified independently
           of (or usually in addition to) uid=<user> and results in UDF not storing uids to the media. In fact
           the recorded uid is the 32-bit overflow uid -1 as defined by the UDF standard. The value is given as
           either <user> which is a valid user name or the corresponding decimal user id, or the special string
           "forget".

       gid=
           Make all files in the filesystem belong to the given group. gid=forget can be specified independently
           of (or usually in addition to) gid=<group> and results in UDF not storing gids to the media. In fact
           the recorded gid is the 32-bit overflow gid -1 as defined by the UDF standard. The value is given as
           either <group> which is a valid group name or the corresponding decimal group id, or the special
           string "forget".

       umask=
           Mask out the given permissions from all inodes read from the filesystem. The value is given in octal.

       mode=
           If mode= is set the permissions of all non-directory inodes read from the filesystem will be set to
           the given mode. The value is given in octal.

       dmode=
           If dmode= is set the permissions of all directory inodes read from the filesystem will be set to the
           given dmode. The value is given in octal.

       bs=
           Set the block size. Default value prior to kernel version 2.6.30 was 2048. Since 2.6.30 and prior to
           4.11 it was logical device block size with fallback to 2048. Since 4.11 it is logical block size with
           fallback to any valid block size between logical device block size and 4096.

           For other details see the mkudffs(8) 2.0+ manpage, sections COMPATIBILITY and BLOCK SIZE.

       unhide
           Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.

       undelete
           Pokazuje usunięte pliki na na listach.

       adinicb
           Embed data in the inode. (default)

       noadinicb
           Don’t embed data in the inode.

       shortad
           Use short UDF address descriptors.

       longad
           Use long UDF address descriptors. (default)

       nostrict
           Wyłącza ustawianie ścisłej zgodności.

       iocharset=
           Set the NLS character set. This requires kernel compiled with CONFIG_UDF_NLS option.

       utf8
           Ustawia zestaw znaków UTF-8.

   Mount options for debugging and disaster recovery
       novrs
           Ignore the Volume Recognition Sequence and attempt to mount anyway.

       session=
           Select the session number for multi-session recorded optical media. (default= last session)

       anchor=
           Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor). (Domyślnie: 256)

       lastblock=
           Ustawia ostatni blok systemu plików.

   Unused historical mount options that may be encountered and should be removed
       uid=ignore
           Ignored, use uid=<user> instead.

       gid=ignore
           Ignored, use gid=<group> instead.

       volume=
           Unimplemented and ignored.

       partition=
           Unimplemented and ignored.

       fileset=
           Unimplemented and ignored.

       rootdir=
           Unimplemented and ignored.

   Opcje montowania do ufs
       ufstype=wartość
           UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach operacyjnych. Problem stanowią
           różnice pomiędzy implementacjami. Cechy niektórych z nich są nieudokumentowane, tak więc trudno
           rozpoznać automatycznie typ ufs. Z tego powodu użytkownik musi określić typ ufs za pomocą opcji
           montowania. Możliwe wartości to:

           old
               Stary format ufs, jest to typ domyślny, tylko do odczytu (proszę nie zapomnieć podać opcji -r).

           44bsd
               Dla systemów plików utworzonych przez system typu BSD (NetBSD, FreeBSD, OpenBSD).

           ufs2
               Używane w FreeBSD 5.x obsługiwanego jako do odczytu i zapisu.

           5xbsd
               Synonim do ufs2.

           sun
               Do systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.

           sunx86
               Do systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.

           hp
               Do systemów plików utworzonych przez HP-UX, tylko do odczytu.

           nextstep
               Do systemów plików utworzonych przez NeXTStep (na stacji roboczej NeXT) (obecnie tylko do
               odczytu).

           nextstep-cd
               Do CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.

           openstep
               Do systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie tylko do odczytu). Ten sam typ systemów
               plików jest również używany przez Mac OS X.

       onerror=wartość
           Ustala zachowanie w przypadku błędu:

           panic
               Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.

           [lock|umount|repair]
               Te opcje montowania teraz nic nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko komunikat na konsoli.

   Opcje montowania do umsdos
       Zobacz opcje do msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.

   Opcje montowania do vfat
       Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje do fat. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez vfat.
       Ponadto istnieją

       uni_xlate
           Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe. To umożliwia wykonywanie kopii
           zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach, utworzonych ze znakami Unikodu. Bez tej opcji, w wypadku
           braku możliwości konwersji używane jest '?'. Znakiem unikowym jest ':', ponieważ na systemie vfat
           jest w innych wypadkach nieprawidłowy. Sekwencja specjalna, która byłaby użyta dla znaku u, gdzie u
           jest znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f), ((u>>6) & 0x3f), (u>>12).

       posix
           Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko wielkością liter. Ta opcja jest przestarzała.

       nonumtail
           Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru kolejnego.

       utf8
           UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego kodowania Unikodu, który jest wykorzystywany przez
           konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego systemu plików lub wyłączyć za pomocą utf8=0, utf8=no
           lub utf8=false. Jeśli zostanie ustawione uni_xlate, UTF8 jest wyłączane.

       shortname=tryb
           Definiuje zachowanie w przypadku tworzenia i wyświetlania nazw plików mieszczących się w schemacie
           8.3 znaków. Jeśli istnieje długa nazwa pliku, będzie zawsze preferowanym sposobem wyświetlania.
           Istnieją cztery tryby:

           lower
               Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą małych liter; przechowuje długą nazwę, gdy
               nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.

           win95
               Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą wielkich liter; przechowuje długą nazwę,
               gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.

           winnt
               Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej
               nazwy są wielkie lub nie wszystkie są małe.

           mixed
               Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej
               nazwy są wielkie. Ten tryb jest domyślny od Linuksa 2.6.32.

   Opcje montowania do usbfs
       devuid=uid i devgid=gid i devmode=tryb
           Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w plikach urządzeń systemu plików usbfs (domyślnie:
           uid=gid=0, mode=0644). Tryb jest podany ósemkowo.

       busuid=uid i busgid=gid i busmode=tryb
           Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w katalogach szyny (bus) systemu plików usbfs (domyślnie:
           uid=gid=0, mode=0555). Tryb podany jest ósemkowo.

       listuid=uid i listgid=gid i listmode=tryb
           Ustawia właściciela i grupę i tryb pliku devices (domyślnie: uid=gid=0, mode=0444). Tryb jest podany
           ósemkowo.

DM-VERITY SUPPORT (EXPERIMENTAL)

       The device-mapper verity target provides read-only transparent integrity checking of block devices using
       kernel crypto API. The mount command can open the dm-verity device and do the integrity verification
       before on the device filesystem is mounted. Requires libcryptsetup with in libmount (optionally via
       dlopen(3)). If libcryptsetup supports extracting the root hash of an already mounted device, existing
       devices will be automatically reused in case of a match. Mount options for dm-verity:

       verity.hashdevice=ścieżka
           Path to the hash tree device associated with the source volume to pass to dm-verity.

       verity.roothash=hex
           Hex-encoded hash of the root of verity.hashdevice. Mutually exclusive with verity.roothashfile.

       verity.roothashfile=ścieżka
           Path to file containing the hex-encoded hash of the root of verity.hashdevice. Mutually exclusive
           with verity.roothash.

       verity.hashoffset=ofset
           If the hash tree device is embedded in the source volume, offset (default: 0) is used by dm-verity to
           get to the tree.

       verity.fecdevice=ścieżka
           Path to the Forward Error Correction (FEC) device associated with the source volume to pass to
           dm-verity. Optional. Requires kernel built with CONFIG_DM_VERITY_FEC.

       verity.fecoffset=ofset
           If the FEC device is embedded in the source volume, offset (default: 0) is used by dm-verity to get
           to the FEC area. Optional.

       verity.fecroots=wartość
           Parity bytes for FEC (default: 2). Optional.

       verity.roothashsig=ścieżka
           Path to pkcs7(1ssl) signature of root hash hex string. Requires crypt_activate_by_signed_key() from
           cryptsetup and kernel built with CONFIG_DM_VERITY_VERIFY_ROOTHASH_SIG. For device reuse, signatures
           have to be either used by all mounts of a device or by none. Optional.

       Supported since util-linux v2.35.

       For example commands:

           mksquashfs /etc /tmp/etc.squashfs
           dd if=/dev/zero of=/tmp/etc.hash bs=1M count=10
           veritysetup format /tmp/etc.squashfs /tmp/etc.hash
           openssl smime -sign -in <hash> -nocerts -inkey private.key \
           -signer private.crt -noattr -binary -outform der -out /tmp/etc.roothash.p7s
           mount -o verity.hashdevice=/tmp/etc.hash,verity.roothash=<hash>,\
           verity.roothashsig=/tmp/etc.roothash.p7s /tmp/etc.squashfs /mnt

       create squashfs image from /etc directory, verity hash device and mount verified filesystem image to
       /mnt. The kernel will verify that the root hash is signed by a key from the kernel keyring if roothashsig
       is used.

LOOP-DEVICE SUPPORT

       Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na przykład, polecenie

          mount /tmp/disk.img /mnt -t vfat -o loop=/dev/loop3

       ustawi urządzenie loop /dev/loop3 tak, aby odpowiadał plikowi /tmp/disk.img, a następnie zamontuje to
       urządzenie w /mnt.

       Jeśli nie podano jawnie urządzenia loop (tylko opcję -o loop), to mount spróbuje znaleźć jakieś
       nieużywane urządzenie loop i użyć je, na przykład

          mount /tmp/disk.img /mnt -o loop

       Polecenie mount automatycznie tworzy urządzenie loop ze zwykłego pliku, jeśli nie podano systemu plików
       lub system plików jest znany libblkid, na przykład:

          mount /tmp/disk.img /mnt

          mount -t ext4 /tmp/disk.img /mnt

       Ten typ montowań zna trzy opcje, loop, offset i sizelimit, które są tak naprawdę opcjami do losetup(8)
       (opcje te mogą być używane oprócz opcji specyficznych dla danego systemu plików).

       Od Linuksa 2.6.25 obsługiwane jest samozniszczenie urządzeń loop, co oznacza, że każde urządzenie loop
       przydzielone przez mount zostanie zwolnione przez umount niezależnie od /etc/mtab.

       Można również zwolnić urządzenie loop ręcznie, przy użyciu losetup -d lub umount -d.

       Since util-linux v2.29, mount re-uses the loop device rather than initializing a new device if the same
       backing file is already used for some loop device with the same offset and sizelimit. This is necessary
       to avoid a filesystem corruption.

KOD ZAKOŃCZENIA

       mount has the following exit status values (the bits can be ORed):

       0
           sukces

       1
           nieprawidłowe wywołanie lub uprawnienia

       2
           błąd systemu (brak pamięci, niemożność wykonania fork, nie ma więcej urządzeń loop)

       4
           wewnętrzny błąd mount

       8
           przerwanie przez użytkownika

       16
           problemy podczas zapisu lub blokowania /etc/mtab

       32
           niepowodzenie montowania

       64
           cześć montowań powiodła się

           Polecenie mount -a zwraca 0 (wszystkie się powiodły), 32 (wszystkie nie powiodły się) lub 64 (część
           się powiodła, a część nie).

ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE

       Składnia zewnętrznych programów pomocniczych mount jest następująca:

       /sbin/mount.suffix spec dir [-sfnv] [-N namespace] [-o options] [-t type.subtype]

       gdzie typ jest typem systemu plików, a opcje -sfnvoN mają to samo znaczenie, co standardowe opcje mount.
       Opcja -t jest używana do systemów plików z obsługa podtypów (np. /sbin/mount.fuse -t fuse.sshfs).

       Polecenie mount nie przekazuje opcji montowania unbindable, runbindable, private, rprivate, slave,
       rslave, shared, rshared, auto, noauto, comment, x-*, loop, offset, ani sizelimit do programów
       pomocniczych mount.<przyrostek>. Wszystkie inne opcje są w postaci listy (rozdzielonej przecinkami)
       przekazanej jako argument do opcji -o.

ŚRODOWISKO

       LIBMOUNT_FSTAB=<ścieżka>
           przesłania domyślne położenie pliku fstab (ignorowane dla suid)

       LIBMOUNT_MTAB=<ścieżka>
           przesłania domyślne położenie pliku mtab (ignorowane dla suid)

       LIBMOUNT_DEBUG=all
           włącza komunikaty debugowania biblioteki libmount

       LIBBLKID_DEBUG=all
           włącza wyjście debugowania libblkid

       LOOPDEV_DEBUG=all
           włącza wyjście debugowania konfiguracji urządzenia loop

PLIKI

       See also "The files /etc/fstab, /etc/mtab and /proc/mounts" section above.

       /etc/fstab
           tabela systemów plików

       /run/mount
           libmount private runtime directory

       /etc/mtab
           table of mounted filesystems or symlink to /proc/mounts

       /etc/mtab~
           lock file (unused on systems with mtab symlink)

       /etc/mtab.tmp
           temporary file (unused on systems with mtab symlink)

       /etc/filesystems
           lista systemów plików do wypróbowania

HISTORIA

       Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.

BŁĘDY

       Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje załamanie systemu.

       Some Linux filesystems don’t support -o sync and -o dirsync (the ext2, ext3, ext4, fat and vfat
       filesystems do support synchronous updates (a la BSD) when mounted with the sync option).

       Opcja -o remount może nie być w stanie zmienić parametrów montowania (np. wszystkie parametry ext2fs,
       poza sb, dają się zmieniać przy ponownym montowaniu, lecz nie można zmienić gid czy umask dla fatfs).

       It is possible that the files /etc/mtab and /proc/mounts don’t match on systems with a regular mtab file.
       The first file is based only on the mount command options, but the content of the second file also
       depends on the kernel and others settings (e.g. on a remote NFS server — in certain cases the mount
       command may report unreliable information about an NFS mount point and the /proc/mount file usually
       contains more reliable information.) This is another reason to replace the mtab file with a symlink to
       the /proc/mounts file.

       Checking files on NFS filesystems referenced by file descriptors (i.e. the fcntl and ioctl families of
       functions) may lead to inconsistent results due to the lack of a consistency check in the kernel even if
       the noac mount option is used.

       Opcja loop używana razem z opcjami offset lub sizelimit może nie powieść się, gdy używa się starszych
       jąder, a polecenie mount nie może potwierdzić, że rozmiar urządzenia blokowego został skonfigurowany
       zgodnie z żądaniem. Można to obejść wywołując ręcznie polecenie losetup(8) przed wywołaniem polecenia
       mount już ze skonfigurowanym urządzeniem blokowym.

AUTORZY

       Karel Zak <kzak@redhat.com>

ZOBACZ TAKŻE

       mount(2), umount(2), filesystems(5), fstab(5), nfs(5), xfs(5), mount_namespaces(7), xattr(7), e2label(8),
       findmnt(8), losetup(8), lsblk(8), mke2fs(8), mountd(8), nfsd(8), swapon(8), tune2fs(8), umount(8),
       xfs_admin(8)

ZGŁASZANIE BŁĘDÓW

       Raporty o błędach proszę zgłaszać pod adresem https://github.com/karelzak/util-linux/issues.

DOSTĘPNOŚĆ

       The mount command is part of the util-linux package which can be downloaded from Linux Kernel Archive
       <https://www.kernel.org/pub/linux/utils/util-linux/>.

T◈UMACZENIE

       Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Przemek Borys <pborys@dione.ids.pl>,
       Andrzej Krzysztofowicz <ankry@green.mf.pg.gda.pl>, Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com> i Robert
       Luberda <robert@debian.org>

       Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać
       zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3 lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ
       ODPOWIEDZIALNOŚCI.

       Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej manpages-pl-
       list@lists.sourceforge.net.

util-linux 2.37.3                              24 stycznia 2022 r.                                      MOUNT(8)