Provided by: manpages-pl_4.27.0-1_all 
NAZWA
initrd - dysk RAM inicjowany przez program rozruchowy
KONFIGURACJA
/dev/initrd jest urządzeniem blokowym tylko do odczytu, z przypisanym numerem głównym 1 i numerem
pobocznym 250. Zwykle /dev/initrd jest własnością root:disk z trybem 0400 (dostęp do odczytu tylko przez
roota). Jeśli system Linux nie posiada utworzonego /dev/initrd, można to uczynić następującymi
poleceniami:
mknod -m 400 /dev/initrd b 1 250
chown root:disk /dev/initrd
Aby korzystać z /dev/initrd, konieczne jest wkompilowanie bezpośrednio w jądro Linux obsługi „RAM disk”
oraz „Initial RAM disk” (tj. CONFIG_BLK_DEV_RAM=y i CONFIG_BLK_DEV_INITRD=y). Gdy korzysta się z
/dev/initrd, sterownik dysku RAM nie może być załadowany jako moduł.
OPIS
Specjalny plik /dev/initrd jest urządzeniem blokowym tylko do odczytu. Urządzenie jest dyskiem RAM, które
jest inicjowane (np. ładowane) przez program rozruchowy przed uruchomieniem jądra. Jądro może następnie
użyć zawartości /dev/initrd, w trakcie uruchamiania systemu, składającego się z dwóch faz.
W pierwszej fazie rozruchu, jądro uruchamia i montuje pierwotny główny system plików z zawartości
/dev/initrd (np. dysku RAM zainicjowanego przez program rozruchowy). W drugiej fazie dodatkowe sterowniki
i inne moduły są ładowane z zawartości urządzenia pierwotnego urządzenia głównego. Po załadowaniu
dodatkowych modułów, montowany jest nowy główny system plików (tj. zwykły korzeń systemu plików) z innego
urządzenia.
Działania rozruchowe
Jeśli rozruch następuje z użyciem initrd, wygląda to następująco:
(1) Program rozruchowy ładuje do pamięci program jądra i zawartość /dev/initrd.
(2) Przy uruchomieniu jądra, jądro rozpakowuje i kopiuje zawartość urządzenia /dev/initrd do urządzenia
/dev/ram0, a następnie zwalnia pamięć użytą przez /dev/initrd.
(3) Jądro montuje następnie do odczytu i zapisu urządzenie /dev/ram0 jako pierwotny główny system
plików.
(4) Jeśli wskazany zwykły korzeń systemu plików jest również pierwotnym głównym systemem plików (np.
/dev/ram0) to jądro pomija ostatni krok zwykłej sekwencji rozruchowej.
(5) Jeśli w pierwotnym głównym systemie plików obecny jest plik wykonywalny /linuxrc, to /linuxrc jest
wykonywany z identyfikatorem użytkownika równym 0 (plik /linuxrc musi mieć ustawione uprawnienie do
wykonania; plik /linuxrc może być dowolnym prawidłowym plikiem wykonywalnym, w tym skryptem
powłoki).
(6) Jeśli /linuxrc nie jest wykonywany lub gdy /linuxrc się zakończy, montowany jest zwykły korzeń
systemu plików (jeśli /linuxrc wyjdzie z jakimkolwiek systemem plików zamontowanym w pierwotnym
głównym systemie plików, to zachowanie jądra jest NIEZDEFINIOWANE; zob rozdział UWAGI, aby zapoznać
się z bieżącym zachowaniem jądra).
(7) Jeśli zwykły korzeń systemu plików posiada katalog /initrd, to urządzenie /dev/ram0 jest
przemieszczane z / do /initrd. W innym przypadku, jeśli katalog /initrd nie istnieje, urządzenie
/dev/ram0 jest odmontowywane (przy przemieszczaniu z / do /initrd, /dev/ram0 nie jest odmontowywane,
zatem mogą pozostać procesy działające z /dev/ram0; jeśli katalog /initrd nie istnieje na zwykłym
korzeniu systemu plików i pozostaną jakieś procesy działające z /dev/ram0, gdy /linuxrc wyjdzie,
zachowanie jądra jest NIEZDEFINIOWANE; zob rozdział UWAGI, aby zapoznać się z bieżącym zachowaniem
jądra).
(8) Na zwykłym korzeniu systemu plików dokonywana jest zwykła sekwencja rozruchowa (np. wywołanie
/sbin/init).
Opcje
Gdy korzysta się z initrd, wpływ na działanie w trakcie uruchomienia jądra, mają następujące opcje z
programu rozruchowego:
initrd=nazwa-pliku
Określa plik, z którego załadowana zostanie zawartość /dev/initrd. W przypadku LOADLIN jest to
opcja wiersza poleceń. W LILO konieczne jest użycie tego polecenia w pliku konfiguracyjnym LILO
/etc/lilo.config. Nazwa pliku podana w tej opcji będzie zwykle skompresowanym za pomocą gzip
obrazem systemu plików.
noinitrd
Opcja rozruchowa wyłącza rozruch składający się z dwóch faz. Jądro wykonuje zwykłą sekwencję
rozruchową, jak gdyby /dev/initrd nie był zainicjowany. Dzięki tej opcji, zawartość /dev/initrd
załadowana do pamięci przez program rozruchowy jest zachowywana. Opcja pozwala, aby zawartością
/dev/initrd były dowolne dane, niekonieczne obraz systemu plików. Jednak urządzenie /dev/initrd
jest tylko do odczytu i może być odczytane jedynie jednokrotnie po uruchomieniu systemu.
root=nazwa-urządzenia
Określa urządzenie, które będzie służyło jako zwykły główny system plików. W przypadku LOADLIN
jest to opcja wiersza poleceń. W LILO konieczne jest użycie tego polecenia w pliku konfiguracyjnym
LILO /etc/lilo.config. Urządzenie podane w tej opcji musi być urządzeniem do zamontowania,
posiadającym odpowiedni główny system plików.
Zmienianie zwykłego głównego systemu plików
Domyślnie, w przypadku zwykłych głównych systemów plików, używane są ustawienia jądra (np. ustawione w
pliku jądra za pomocą rdev(8) lub wkompilowane w plik jądra) lub opcje programu rozruchowego. W przypadku
zwykłego głównego systemu plików montowanego jako NFS, konieczne jest użycie opcji rozruchowych
nfs_root_name i nfs_root_addrs, aby przekazać ustawienia NFS. Więcej informacji o głównym systemie plików
jako NFS znajduje się w pliku dokumentacji jądra Documentation/filesystems/nfs/nfsroot.txt (lub
Documentation/filesystems/nfsroot.txt przed Linuksem 2.6.33). Więcej informacji o ustawieniach głównego
systemu plików znajduje się też w dokumentacji LILO i LOADLIN.
Możliwe jest również, aby plik wykonywalny /linuxrc zmienił zwykłe urządzenie główne. Aby /linuxrc mógł
zmienić zwykłe urządzenie główne, musi być zamontowany /proc. Po zamontowaniu /proc, /linuxrc zmienia
zwykłe urządzenie główne zapisując do plików proc: /proc/sys/kernel/real-root-dev,
/proc/sys/kernel/nfs-root-name oraz /proc/sys/kernel/nfs-root-addrs. W przypadku fizycznego urządzenia
głównego, urządzenie główne jest zmieniane, przez zapisanie przez /linuxrc numeru urządzenia nowego
korzenia systemu plików do pliku /proc/sys/kernel/real-root-dev. W przypadku głównego systemu plików na
NFS, urządzenie główne jest zmieniane przez zapisanie przez /linuxrc ustawień NFS do plików
/proc/sys/kernel/nfs-root-name oraz /proc/sys/kernel/nfs-root-addrs, a następnie zapisanie 0xff (np.
numeru pseudourządzenia NFS) do pliku /proc/sys/kernel/real-root-dev. Przykładowo, poniższy wiersz
polecenia powłoki zmieniłby zwykłe urządzenie główne na /dev/hdb1:
echo 0x365 >/proc/sys/kernel/real-root-dev
W przykładzie dla NFS, poniższe wiersze poleceń powłoki zmieniłyby zwykłe urządzenie główne na katalog
NFS /var/nfsroot na serwerze NFS sieci lokalnej, o numerze IP 193.8.232.7, dla systemu o numerze IP
193.8.232.2, o nazwie „idefix”:
echo /var/nfsroot >/proc/sys/kernel/nfs-root-name
echo 193.8.232.2:193.8.232.7::255.255.255.0:idefix \
>/proc/sys/kernel/nfs-root-addrs
echo 255 >/proc/sys/kernel/real-root-dev
Uwaga: Korzystanie z /proc/sys/kernel/real-root-dev do zmiany głównego systemu plików jest przestarzałe.
Plik Documentation/admin-guide/initrd.rst (lub Documentation/initrd.txt przed Linuksem 4.10) w źródłach
jądra Linux oraz podręczniki pivot_root(2) i pivot_root(8) opisują współczesne metody zmieniania głównego
systemu plików.
Użycie
Główną motywacją implementacji initrd było umożliwienie, aby konfiguracja jądra była modularna przy
instalacji systemu.
Oto możliwy scenariusz instalacji systemu:
(1) Program rozruchowy jest uruchamiany z dyskietki lub innego nośnika z minimalnym jądrem (np. z
obsługą /dev/ram, /dev/initrd oraz systemu plików ext2) i ładuje /dev/initrd ze spakowaną gzip
wersją pierwotnego systemu plików.
(2) Plik wykonywalny /linuxrc określa, co jest wymagane do (1) zamontowania zwykłego głównego systemu
plików (tj. typ urządzenia, sterowniki urządzenia, system plików) oraz (2) nośnika instalacyjny (np.
płyta, sieć, taśma, ...). Może tego dokonać pytając użytkownika, sprawdzając samemu lub łącząc te
dwa podejścia.
(3) Plik wykonywalny /linuxrc ładuje wymagane moduły dla początkowego głównego systemu plików.
(4) Plik wykonywalny /linuxrc tworzy i wypełnia główny system plików (na tym etapie zwykły główny system
plików nie musi być jeszcze kompletny).
(5) Plik wykonywalny /linuxrc ustawia /proc/sys/kernel/real-root-dev, odmontowuje /proc, zwykły główny
system plików i inne zamontowane przez niego systemy plików, a następnie kończy działanie.
(6) Następnie jądro montuje zwykły główny system plików.
(7) System plików jest teraz dostępny i kompletny, zatem można zainstalować program rozruchowy.
(8) Program rozruchowy jest konfigurowany do załadowania do /dev/initrd systemu plików, który ma zbiór
modułów, których użyto do uruchomienia systemu (np. urządzenie /dev/ram0 może być zmodyfikowane,
następnie odmontowane, a na końcu obraz jest zapisywany z /dev/ram0 do pliku).
(9) System jest teraz gotowy do rozruchu i mogą nastąpić dodatkowe zadania instalacyjne.
Kluczową rolą /dev/initrd w powyższym opisie jest korzystanie z danych konfiguracyjnych ze zwykłego
działania systemu, bez konieczności: początkowego wyboru jądra, korzystania z przeładowanego jądra
uniwersalnego lub rekompilacji jądra.
Drugi scenariusz występuje w przypadku instalacji, gdy Linux działa na systemach z różnymi konfiguracjami
sprzętowymi, w jednolicie administrowanej sieci. W takich przypadkach, może być pożądane, aby korzystać z
niewielkiego zbioru jąder (a najlepiej jednego) i minimalizować wielkość informacji konfiguracyjnych
danego systemu. Wówczas odmienny może być tylko plik /linuxrc albo plik przez /linuxrc wykonywany.
Trzeci scenariusz to poręczniejsze dyski odzyskiwania. Ponieważ informacje takie jak położenie partycji
głównego systemu plików nie są wymagane w czasie rozruchu, system załadowany z /dev/initrd może
wyświetlić pytanie i/lub skorzystać z autowykrywania, ewentualnie sprawdzając je następnie.
W końcu, co nie mniej istotne, dystrybucje Linuksa na płytach mogą korzystać z initrd w celu łatwej
instalacji z tego nośnika. Dystrybucja może użyć LOADLIN, aby bezpośrednio załadować /dev/initrd z płyty,
bez konieczności korzystania z dyskietek. Dystrybucja może też korzystać z dyskietki rozruchowej LILO, a
następnie załadować (poprzez bootstrap) większy dysk RAM za pomocą /dev/initrd z płyty.
PLIKI
/dev/initrd
/dev/ram0
/linuxrc
/initrd
UWAGI
• W bieżącym jądrze, wszelkie systemy plików, które pozostaną zamontowane przy przeniesieniu /dev/ram0 z
/ do /initrd będą wciąż dostępne. Wpisy /proc/mounts nie są jednak aktualizowane.
• W bieżącym jądrze, jeśli katalog /initrd nie istnieje, to /dev/ram0 nie zostanie w pełni odmontowane,
jeśli /dev/ram0 jest używany przez jakikolwiek proces lub zamontowano w nim system plików. Jeśli
/dev/ram0 nie jest w pełni odmontowane, to /dev/ram0 pozostanie w pamięci.
• Użytkownicy /dev/initrd nie powinni polegać na zachowaniu opisanym w powyższych uwagach. Może się ono
zmienić w kolejnych wersjach jądra Linux.
ZOBACZ TAKŻE
chown(1), mknod(1), ram(4), freeramdisk(8), rdev(8)
Documentation/admin-guide/initrd.rst (lub Documentation/initrd.txt przed Linuksem 4.10) w drzewie źródeł
jądra Linux, dokumentacja LILO, dokumentacja LOADLIN, dokumentacja SYSLINUX
TŁUMACZENIE
Tłumaczenie niniejszej strony podręcznika: Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>
Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać
zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3 lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ
ODPOWIEDZIALNOŚCI.
Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej manpages-pl-
list@lists.sourceforge.net.
Linux man-pages 6.9.1 15 czerwca 2024 r. initrd(4)