NAZWA

       wget - nieinteraktywny program do pobierania z sieci

SKŁADNIA

       wget [opcja]... [URL]...

OPIS

       GNU Wget jest wolnym programem narzędziowym do pobierania plików z sieci. Obsługuje protokoły HTTP, HTTPS
       i FTP, a także pobieranie poprzez serwery proxy HTTP.

       Wget jest nieinteraktywny, co pozwala mu działać w tle, w czasie gdy użytkownik nie jest zalogowany.
       Dzięki temu użytkownik może rozpocząć pobieranie i rozłączyć się z komputerem, pozwalając Wgetowi na
       zakończenie pracy. Większość przeglądarek WWW wymaga ciągłej obecności człowieka, co staje się uciążliwe
       przy pobieraniu dużej ilości danych.

       Wget potrafi podążać za odnośnikami zawartymi w stronach HMTL, XHTML i CSS oraz tworzyć lokalne wersje
       zdalnych witryn, w pełni odtwarzając strukturę katalogów oryginalnej strony. Jest to czasami nazywane
       „pobieraniem rekurencyjnym”. Podczas takiego działania Wget respektuje ustalenia Standardu Robot
       Exclusion (/robots.txt). Możliwe jest poinstruowanie programu, by w pobieranych plikach przekształcał
       odnośniki tak, aby wskazywały na lokalne kopie, do przeglądania bez połączenia.

       Wget został zaprojektowany tak, by działać solidnie również przy powolnych bądź niestabilnych
       połączeniach. Jeżeli pobieranie nie udaje się z powodu problemów z siecią, ponawia próby aż do
       ściągnięcia całości pliku. Jeśli dany serwer obsługuje taką możliwość, Wget nakaże kontynuację pobierania
       od miejsca, w którym przerwano.

OPCJE

   Składnia opcji
       Wget używa GNU getopt do przetwarzania argumentów wiersza poleceń, więc każda opcja ma długi i krótki
       format. Długie opcje są łatwiejsze do zapamiętania, lecz wpisuje się je dłużej. Można dowolnie łączyć oba
       style zapisu lub podać opcje po argumentach wiersza poleceń. Można więc użyć:

               wget -r --tries=10 http://fly.srk.fer.hr/ -o log

       Spacja pomiędzy opcją akceptującą argument i argumentem może być pominięta. Zamiast -o log można wpisać
       -olog.

       Można umieścić kilka opcji, które nie wymagają argumentów razem, tak jak poniżej:

               wget -drc <URL>

       Jest to równoważne zapisowi:

               wget -d -r -c <URL>

       Ponieważ opcje mogą być podane po argumentach, może być konieczne oddzielenie ich za pomocą --. Poniższe
       polecenie spróbuje pobrać URL -x, zapisując niepowodzenie do log:

               wget -o log -- -x

       Opcje, które akceptują listy oddzielone przecinkami, respektują konwencję podania pustej listy, która
       usuwa ich wartosć. Jest to przydatne do wyczyszczenia ustawień .wgetrc np. jeśli .wgetrc użytkownika
       ustawia "exclude_directories" na /cgi-bin, to poniższy przykład najpierw zresetuje wartość, a następnie
       ustawi ją na /~nobody i /~somebody. Można również wyczyścić listę w .wgetrc.

               wget -X "" -X /~nobody,/~somebody

       Większość opcji, która nie akceptuje argumentów są opcjami logicznymi tzn. takimi, których stan można
       opisać zmienną zero-jedynkową („logiczną”). Na przykład --follow-ftp mówi Wgetowi, aby podążał za linkami
       FTP z plików HTML, a --no-glob nakazuje nieprzeprowadzania rozwijania masek URL-i FTP. Opcje logiczne są
       albo pozytywne, albo negatywne (te zaczynają się od --no). Wszystkie takie opcje mają kilka własności.

       Jeżeli nie zaznaczono inaczej, to przyjmuje się, że domyślne zachowanie jest przeciwne niż to, które
       zapewnia opcja. Na przykład udokumentowane istnienie --follow-ftp wskazuje, że domyślnie nie podąża się
       za linkami FTP ze stron HTML.

       Działanie opcji pozytywnych można odwrócić dodając --no- do ich nazw; analogicznie w przypadku opcji
       negatywnych (wyłączających) - usuwając przedrostek --no-. Może to wyglądać na niepotrzebne -- skoro
       domyślnym działaniem opcji pozytywnych jest nie robienie czegoś, to po co zapewniać metodę jawnego
       wyłączania ich? Wynika to z działania pliku startowego, który może zmienić wartości domyślne.
       Przykładowo, skorzystanie z wpisu follow_ftp = on w pliku .wgetrc powoduje, że Wget domyślnie podąża
       (follow) za dowiązaniami FTP, natomiast opcja --no-follow-ftp jest jedynym sposobem na przywrócenie
       wartości pierwotnie domyślnych z wiersza poleceń.

   Podstawowe opcje uruchamiania
       -V
       --version
           Wyświetla wersję Wgeta.

       -h
       --help
           Wypisuje  komunikat  pomocy,  opisujący  wszystkie  opcje,  jakie  można  przekazać Wgetowi w wierszu
           poleceń.

       -b
       --background
           Przechodzi w tło natychmiast po rozpoczęciu pracy.  Jeśli nie podano pliku wyjściowego za pomocą  -o,
           wyjście jest przekierowywane do wget-log.

       -e polecenie
       --execute polecenie
           Wykonuje polecenie tak, jakby było częścią .wgetrc. Polecenie wywołane w ten sposób zostanie wykonane
           po poleceniach z .wgetrc, więc będzie mieć nad nimi priorytet. Aby podać kilka poleceń wgetrc, należy
           użyć opcji -e wielokrotnie.

   Opcje dziennika i pliku wejściowego
       -o dziennik
       --output-file=dziennik
           Rejestruje  wszystkie  komunikaty  w pliku dziennika.  Normalnie są zgłaszane na standardowym wyjściu
           błędów.

       -a dziennik
       --append-output=dziennik
           Dodaje komunikaty na końcu pliku dziennika.  Jest to to samo, co -o, tyle że  dopisuje  do  dziennika
           zamiast nadpisywać stary. Jeśli plik dziennik nie istnieje, jest tworzony.

       -d
       --debug
           Włącza  wyjście  diagnostyczne, czyli wypisywanie rozmaitych informacji ważnych dla twórców Wget, gdy
           nie działa on poprawnie. Administrator systemu mógł  skompilować  Wget  bez  obsługi  trybu  usuwania
           błędów,  wówczas  -d  nie  będzie działać.  Należy zauważyć, że kompilacja z obsługą diagnostyki jest
           zawsze  bezpieczna   Wget  skompilowany  w  ten  sposób  nie  będzie  wypisywał  żadnych   informacji
           diagnostycznych dopóki nie zażąda się tego opcją -d.

       -q
       --quiet
           Tryb cichy. Wyłącza wyjście Wget.

       -v
       --verbose
           Pełne wyjście, z wszystkimi dostępnymi danymi. Jest to opcja domyślna.

       -nv
       --no-verbose
           Niepełne  wyjście  --  wyłącza  pełne  wyjście,  ale  nie  ucisza  całkowicie (to robi się opcją -q);
           komunikaty o błędach i podstawowe informacje będą nadal wypisywane.

       --report-speed=typ
           Wypisuje przepustowość jako typ. Jedyną akceptowaną wartością są bity (bits).

       -i plik
       --input-file=plik
           Odczytuje URL-e z lokalnego lub zewnętrznego pliku. Jeśli jako plik podano -, to URL-e są czytane  ze
           standardowego wejścia (aby czytać z pliku nazwanego -, należy użyć zapisu ./-).

           Czyta  URL-e  z  pliku  wejściowego  plik, w związku z czym nie trzeba ich podawać w wierszu poleceń.
           Jeśli URL-e podano zarówno w wierszu poleceń, jak i w pliku wejściowym, to pierwsze  zostaną  pobrane
           pliki  wymienione  w  wierszu poleceń.  Jeśli nie podano opcji --force-html, to plik powinien składać
           się z zestawu URL-i - po jednym na wiersz.

           Jednakże jeśli zostanie podana opcja force-html, to plik będzie traktowany jak dokument  html.   Mogą
           się  wówczas  pojawić  kłopoty  z  odnośnikami  względnymi,  które  można  rozwiązać  dodając  "<base
           href="url">" do pliku lub podając base=url w wierszu poleceń.

           Jeśli plik jest plikiem zewnętrznym, to dokument zostanie potraktowany automatycznie jako html, jeśli
           jego Content-Type pasuje do text/html. Co więcej, położenie pliku zostanie użyte jako href, jeśli nie
           podano innego.

           Jeśli plik  jest  lokalny,  w  systemach  które  to  obsługują,  zostanie  otworzony  ze  znacznikiem
           "O_NONBLOCK",  w  celu umożliwienia nieblokujących odczytów z pliku. Wget będzie próbował kontynuować
           odczyt z pliku do momentu osiągnięcia jego końca lub zamknięcia go. W ten sposób można  strumieniować
           listę  plików  do  pobrania,  przy czym lista ta może być generowana dynamicznie w czasie wykonywania
           procesu. Obecnie funkcja ta nie jest dostępna na platformach Windows.

       --input-metalink=plik
           Pobiera pliki wyszczególnione w lokalnym pliku Metalink. Obsługiwany jest Metalink w wersji 3 i 4.

       --keep-badhash
           Pozostawia pobrane pliki Metalink z nieprawidłowym skrótem. Dodaje .badhash do nazwy plików  Metalink
           z niezgodną sumą kontrolną (nie nadpisując przy tym istniejących plików).

       --metalink-over-http
           Korzysta  z żądań HTTP HEAD zamiast GET i pobiera metadane Metalink z nagłówków odpowiedzi. Następnie
           przełącza się na pobrania Metalink. Jeśli nie odnajdzie prawidłowych  metadanych  Metalink,  zapasowo
           dokona   standardowego   pobrania   HTTP.   Włącza   pobieranie/przetwarzanie   plików  Content-Type:
           application/metalink4+xml.

       --metalink-index=numer
           Ustawia numer kolejny metaurl application/metalink4+xml Metalink na numer. Dostępne są numery od 1 do
           całkowitej dostępnej  liczby  „application/metalink4+xml”.  Podanie  0  lub  inf  spowoduje  wybranie
           pierwszego  poprawnego.  Metaurle,  takie  jak  z  --metalink-over-http  mogły być posortowane według
           wartości klucza priorytetu; należy o tym pamiętać podając prawidłowy numer.

       --preferred-location
           Ustawia preferowane położenie zasobów Metalink. Wartość jest stosowana,  gdy  dostępnych  jest  wiele
           zasobów o tym samym priorytecie.

       --xattr
           Korzysta  z  atrybutów  rozszerzonych  systemu plików, aby zachować oryginalny URL i wartość nagłówka
           Referer HTTP, jeśli był użyty.

           Proszę pamiętać, że URL mógł  zawierać  prywatne  informacje,  takie  jak  tokeny  dostępu  lub  inne
           poświadczenia.

       -F
       --force-html
           Kiedy  wejście  jest  czytane  z  pliku,  wymusza  aby było traktowane jako plik HTML.  Pozwala to na
           pobieranie względnych odnośników z istniejących  plików  HTML  znajdujących  się  na  lokalnym  dysku
           naszego komputera, przez dodanie znacznika "<base href="url">" do pliku HTML lub użycie opcji base.

       -B URL
       --base=URL
           Przekształca  linki względne używając URL-i jako punktu odniesienia, przy odczytywaniu linków z pliku
           HTML określonego opcją -i/--input-file (razem z --force-html lub gdy plik został  pobrany  z  serwera
           zewnętrznego,  opisującego  go  jako  HTML).  Jest  to  odpowiednik  obecności znacznika BASE w pliku
           wejściowym HTML, z wartością URL jako wartość atrybutu href.

           Na przykład przy podaniu http://foo/bar/a.html do URL i odczytaniu przez Wgeta ../baz/b.html z  pliku
           wejściowego, zostanie on przekształcony do http://foo/baz/b.html.

       --config=PLIK
           Określa położenie pliku konfiguracyjnego, który ma być użyty zamiast domyślnego (domyślnych). Podanie
           --no-config  wyłączy  odczytywanie  plików  konfiguracyjnych. Jeśli użyje się jednocześnie --config i
           --no-config, opcja --no-config jest ignorowana.

       --rejected-log=dziennik
           Zapisuje wszystkie odmówione URL-e do  dziennika  jako  wartości  rozdzielone  przecinkiem.  Wartości
           zawierają powód odmowy, URL oraz URL macierzysty, w którym go znaleziono.

   Opcje pobierania
       --bind-address=ADRES
           Podczas  tworzenia  klienckich  połączeń  TCP/IP, wiąże z lokalnym komputerem, przez "bind()", zadany
           ADRES. ADRES można podać jako nazwę hosta lub adres IP.  Może się  przydać  jeśli  dany  komputer  ma
           przypisane kilka adresów IP.

       --bind-dns-address=ADRES
           [tylko  libcares]  Adres  ten  przesłania trasę dla żądań DNS. Opcja ta jest przydatna w połączeniu z
           --dns-servers, do ominięcia standardowych ustawień z /etc/resolv.conf. ADDRES należy podać jako adres
           IPv4 lub IPv6. Aby opcja była dostępna, Wget musi być zbudowany z biblioteką libcares.

       --dns-servers=ADRESY
           [tylko libcares] Podane adres(y) przesłaniają standardowe adresy serwerów nazw np.  skonfigurowane  w
           /etc/resolv.conf. ADRESY można podać jako adresy IPv4 lub IPv6, oddzielając je przecinkami. Aby opcja
           była dostępna, Wget musi być zbudowany z biblioteką libcares.

       -t liczba
       --tries=liczba
           Ustawia  liczbę prób na liczbę. 0 lub inf oznacza próbowanie bez końca. Domyślna wartość wynosi 20, z
           wyjątkiem błędów krytycznych, takich jak „odrzucono połączenie” lub „nie znaleziono” (404),  gdy  nie
           podejmuje się ponownych prób.

       -O plik
       --output-document=plik
           Dokumenty  nie  będą  zapisywane do odpowiednich plików, ale wszystkie zostaną sklejone i zapisane do
           pliku. Jeśli jako plik podano -, dokumenty będą zapisane na standardowe wyjście, wyłączając konwersję
           linków (proszę użyć ./-, aby zapisać do pliku o nazwie -).

           Użycie -O nie jest przeznaczone jako „użyj nazwy pliku zamiast tej z URL-a”, lecz jest to odpowiednik
           przekierowania powłoki: wget -O plik http://foo jest  zaprojektowane  do  działania  jak  wget  -O  -
           http://foo > plik; plik zostanie natychmiast przycięty, i cała zawartość pobierania zostanie do niego
           zapisana.

           Z  tego powodu, -N (sprawdzanie znacznika czasowego) nie jest obsługiwane w połączeniu z -O: ponieważ
           plik jest zawsze nowo tworzony, będzie miał on zawsze całkiem nowy znacznik czasowy. Przy użyciu  tej
           kombinacji wyświetlane jest ostrzeżenie.

           Podobnie,  używanie  -r  lub  -p  z  -O  może  nie działać zgodnie z przewidywaniami: Wget nie będzie
           pobierał pierwszego pliku do pliku, a reszty do zwykłych plików; cała zawartość  pobierania  zostanie
           umieszczona  w  pliku.  Zostało to wyłączone w wersji 1.11, lecz powróciło (z ostrzeżeniem) w 1.11.2,
           ponieważ są przypadki, gdzie takie zachowanie może mieć sens.

           Łączenie z opcją -nc jest możliwe tylko, gdy podany plik wyjściowy nie istnieje.

           Proszę zauważyć, że kombinacja z -k jest dozwolona  tylko  przy  pobieraniu  pojedynczego  dokumentu,
           ponieważ w takim przypadku, wszystkie relatywne URI zostaną przekształcone w URI zewnętrzne. Opcja -k
           nie  ma  sensu  przy  wielu  URI, które zostały pobrane do pojedynczego pliku, stąd -k może być użyte
           tylko, jeśli wyjściem jest zwykły plik.

       -nc
       --no-clobber
           Jeśli plik jest pobierany więcej niż raz do tego samego katalogu, zachowanie Wgeta  zależy  od  kilku
           opcji,  między  innymi  -nc.   W  pewnych  przypadkach  istniejący  lokalny plik będzie nadpisany lub
           przebity (ang. clobbered), przy powtórzeniu ściągania.  W innych przypadkach zostanie zachowany.

           Przy uruchomieniu Wget bez opcji -N, -nc, -r lub  -p  pobranie  tego  samego  pliku  do  tego  samego
           katalogu  spowoduje pozostawienie pierwotnego egzemplarza pliku i nadanie drugiemu nazwy plik.1.  Gdy
           plik będzie ściągany kolejny raz, trzeci egzemplarz otrzyma nazwę  file.2,  i  tak  dalej  (jest  tak
           również  z opcją -nd, nawet jeśli działa równocześnie -r lub -p).  Przy podanej opcji -nc, zachowanie
           takie jest wstrzymywane, a Wget odmawia pobrania nowszych kopii pliku.  Dlatego też, „no-clobbe” jest
           w rzeczywistości złą nazwą dla tego trybu -- nie chroni on przed nadpisywaniem (gdyż temu zapobiegają
           już numeryczne przyrostki), ale przed zachowywaniem wielu wersji pliku.

           Przy uruchomieniu Wget z -r lub -p, ale bez -N, -nd czy -nc, ponowne ściągnięcie pliku  powoduje,  że
           nowa  kopia  po  prostu nadpisuje starą.  Dodanie -nc zapobiega takiemu zachowaniu, skutkując zamiast
           tego zachowaniem pierwotnej wersji i ignorowaniem ewentualnych nowych kopii z serwera.

           Przy uruchomieniu Wget z -N, z opcją -r lub -p albo bez niej, decyzja, czy ściągać nową wersję  pliku
           czy  też  nie,  zależy  od znaczników czasu (dat modyfikacji) i rozmiarów lokalnego i zdalnego pliku.
           -nc nie można podawać równocześnie z -N.

           Łączenie z -O/--output-document jest możliwe tylko, gdy podany plik wyjściowy nie istnieje.

           Proszę zauważyć, że jeśli podano -nc, pliki z przyrostkami .html lub .htm będą odczytywane z dysku  i
           przetwarzane tak, jakby zostały pobrane z sieci.

       --backups=kopia-zapasowa
           Przed  nadpisaniem  pliku,  istniejący  jest  zachowywany poprzez dodanie przyrostka .1 (_1 w VMS) do
           nazwy pliku. Przy kolejnym przebiegu kolejne kopie zapasowe mają nazwy zmieniane na .2, .3  itd.,  aż
           do osiągnięcia liczby kopii-zapasowych (gdy ją przekroczą są usuwane).

       --no-netrc
           Nie  próbuje uzyskiwać poświadczeń z pliku .netrc. Domyślnie plik .netrc jest przeszukiwany pod kątem
           poświadczeń, jeśli ich nie podano w wierszu polecenia, a konieczne jest uwierzytelnienie.

       -c
       --continue
           Kontynuuje pobieranie częściowo  ściągniętego  pliku.   Przydatne,  gdy  chcemy  dokończyć  ściąganie
           rozpoczęte w poprzednim przebiegu Wgeta lub przez inny program. Przykład:

                   wget -c ftp://sunsite.doc.ic.ac.uk/ls-lR.Z

           Jeśli  w  bieżącym  katalogu  istnieje  plik  ls-lR.Z,  Wget przyjmie, że jest to początkowy fragment
           zdalnego pliku i zażąda od serwera kontynuacji pobierania od przesunięcia równego długości  lokalnego
           pliku.

           Proszę  zauważyć,  że  nie  ma potrzeby podawania tej opcji jeśli chcemy tylko, by aktualnie wywołany
           Wget ponownie próbował  ściągać  plik,  w  połowie  którego  zostało  zerwane  połączenie.   Jest  to
           zachowanie  domyślne.  Opcja -c wpływa tylko na wznawianie pobrań zaczętych przed bieżącym wywołaniem
           Wget i tylko dla tych plików, których lokalne kopie nadal istnieją.

           Bez -c, polecenie z poprzedniego przykładu pobrałby po prostu zdalny plik do ls-lR.Z.1, zostawiając w
           spokoju obcięty plik ls-lR.Z.

           Jeśli użyjemy -c dla niepustego pliku, a okaże się, że serwer nie  obsługuje  kontynuacji  ściągania,
           Wget zrestartuje pobieranie od zera i całkowicie nadpisze istniejący plik.

           Począwszy od Wget 1.7, jeśli użyjemy -c dla pliku, którego rozmiar jest taki sam, jak na serwerze, to
           Wget  odmówi  ściągnięcia pliku i wypisze komunikat objaśniający.  Tak samo dzieje się, gdy plik jest
           mniejszy na serwerze niż lokalnie (prawdopodobnie dlatego, że został zmieniony na serwerze  od  czasu
           naszej ostatniej próby ściągania) – ponieważ „kontynuacja” jest bezsensowna, pobieranie nie zachodzi.

           Z  drugiej strony, przy stosowaniu -c, każdy plik, który jest większy na serwerze niż lokalnie będzie
           uważany za nie w pełni ściągnięty.  Wówczas  pobranych  i  doczepionych  na  koniec  pliku  lokalnego
           zostanie  tylko  "(wielkość(zdalny)  -  wielkośc(lokalny))"  bajtów.   W  pewnych  przypadkach  takie
           zachowanie jest pożądane  na przykład, można skorzystać z wget -c do ściągnięcia tylko  nowej  porcji
           danych, dopisanej na końcu zbioru danych czy pliku dziennika.

           Jednakże,  jeśli plik na serwerze jest większy dlatego, że został zmieniony, a nie tylko doklejono do
           niego dane, to w efekcie otrzymamy zniekształcony plik.  Wget w żaden sposób nie może sprawdzić,  czy
           lokalny  plik jest poprawną częścią początkową zdalnego.  Należy na to szczególnie uważać stosując -c
           w połączeniu z -r, gdyż każdy plik będzie uważany za kandydata na „nieukończone ściąganie”.

           Inną sytuacja, w której przy korzystaniu z -c uzyskuje się zniekształcony plik, zachodzi, gdy mamy do
           czynienia z ułomnym serwerami pośredniczącymi HTTP, wstawiającym łańcuch  „transfer  interrupted”  do
           lokalnego pliku. W przyszłości będzie może dodana opcja „rollback”, obsługująca ten przypadek.

           Proszę zauważyć, że -c działa tylko z serwerami FTP i HTTP, które obsługują nagłówek "Range".

       --start-pos=PRZESUNIĘCIE
           Rozpoczyna  pobieranie  od  niezerowej  pozycji  PRZESUNIĘCIE.  Przesunięcie  można  podać w bajtach,
           kilobajtach (z przyrostkiem k), megabajtach (z przyrostkiem m) itd.

           --start-pos ma pierwszeństwo nad --continue. Gdy poda się jednocześnie --start-pos i --continue, wget
           wypisze ostrzeżenie, a następnie będzie działać, jak gdyby nie użyto --continue.

           Konieczna jest obsługa kontynuacji pobierania  po  stronie  serwera,  w  przeciwnym  przypadku  opcja
           --start-pos nic nie da. Więcej szczegółów w opisie opcji -c.

       --progress=typ
           Umożliwia wskazanie typu wskaźnika postępu. Dozwolonymi rodzajami wskaźnika są „dot” (kropka) i „bar”
           (pasek).

           Domyślnie  stosowany  jest  wskaźnik  „bar”.  Rysowany  jest  wówczas pasek postępu złożony ze znaków
           graficznych ASCII (zwany czasem wskaźnikiem  „termometrowym”),  wskazujący  stan  pobierania.  Jeżeli
           wyjściem programu nie jest TTY, to domyślnie zostanie użyty wskaźnik typu „dot”.

           Aby  przełączyć się na zapis kropkowy należy użyć opcji --progres=dot. Śledzi on pobieranie wypisując
           kropki, a każda oznacza określoną ilość pobranych danych.

           Wskaźnik postępu typ może również przyjąć jeden  lub  więcej  parametrów.  Parametry  różnią  się,  w
           zależności  od  danego  typu.  Parametry  do  typu  podaje  się,  dołączając  je pod dwukropku (:), w
           następujący sposób --progress=typ:parametr1:parametr2.

           Przy korzystaniu z tego wskaźnika, można ustalić styl.  Wykonuje  się  to  podając  typ  wskaźnika  w
           postaci  dot:styl.  W  różnych  stylach  pojedynczej  kropce przypisuje się różne znaczenie.  W stylu
           "default" każda kropka oznacza 1K (tysiąc), grupa liczy dziesięć kropek, a wiersz  50  kropek.   Styl
           "binary"  jest  bardziej  „komputerowy”  – 8K dla kropki, 16-kropkowe grupy i 48 kropek w wierszu (co
           daje 384K na wiersz). Przy pobieraniu dużych plików  odpowiedni  jest  styl  "mega"  –  każda  kropka
           symbolizuje  pobrane  64K, w grupie jest osiem kropek, a w wierszu 48 (więc każdy wiersz zawiera 3M).
           Jeśli "mega" jest niewystarczające, można użyć "giga" - każda kropka symbolizuje 1M,  w  grupie  jest
           osiem kropek, a w wierszu 32 (co daje 32M na wiersz).

           Przy wybraniu --progress=bar są dostępne obecnie dwa parametry: force i noscroll.

           Jeśli  wyjście nie jest kierowane na TTY, pasek postępu zawsze zastępczo zostanie zmieniony na „dot”,
           nawet gdy przy wywołaniu Wget podano --progress=bar. To zachowanie można zmienić i wymusić wyjście  w
           postaci „bar”, za pomocą parametru „force”: --progress=bar:force.

           Domyślnie,  pasek  postępu  w  stylu bar przewija nazwę pliku z lewej do prawej, w trakcie pobierania
           pliku, jeśli nazwa pliku przekracza maksymalną dozwoloną długość przydzieloną na wyświetlanie  nazwy.
           W  niektórych  przypadkach,  takich  jak  przy  korzystaniu  z --progress=bar:force, można nie chcieć
           korzystać z funkcji przewijania nazwy w pasku postępu. Podając  parametr  „noscroll”,  Wget  zostanie
           zmuszony  do  wyświetlenia  największej  możliwej  do  pokazania  części  nazwy,  nie  korzystając  z
           przewijania.

           Proszę zauważyć, że domyślny styl można ustawić za pomocą polecenia "progress" w swoim pliku .wgetrc.
           Ustawienie można przesłonić  w  wierszu  poleceń.  Na  przykład,  aby  wymusić  wyjście  paskowe  bez
           przewijania, należy użyć --progress=bar:force:noscroll.

       --show-progress
           Zmusza wget do wyświetlania paska postępu niezależnie od ustawienia szczegółowości.

           Domyślnie,  wget  wyświetla  pasek  postępu  tylko  w trybie pelnego wyjścia. Można jednak preferować
           wyświetlanie paska postępu na ekranie z innymi trybami szczegółowości, takimi  jak  --no-verbose  lub
           --quiet.   Często  jest  to  oczekiwane  rozwiązanie,  przy  wywoływaniu  wget  do  pobieraniu  wielu
           mniejszych/większych plików. W takim przypadku wget można  wywołać  z  tym  parametrem,  aby  uzyskać
           znacznie przejrzystrze wyjście na ekranie.

           Opcja ta wymusi również wypisanie paska postępu na stderr, gdy połączy się ją z opcją --output-file.

       -N
       --timestamping
           Włącza stosowanie znaczników czasu (time-stamping).

       --no-if-modified-since
           Nie wysyła nagłówka If-Modified-Since („jeśli zmodyfikowano od”) w trybie -N. W zamian wysyła wstępne
           żądanie HEAD. Opcja ma znaczenie tylko w trybie -N.

       --no-use-server-timestamps
           Nie ustawia znacznika czasu pliku lokalnego na podstawie znacznika z serwera.

           Domyślnie,  gdy plik jest pobierany, używany jest znacznik czasu pliku zdalnego. Pozwala to na użycie
           opcji --timestamping w kolejnych wywołaniach wgeta. Czasem korzystniej jest ustawić znacznik czasu na
           podstawie rzeczywistego czasu pobierania; w tym celu powstała opcja --no-use-server-timestamps.

       -S
       --server-response
           Wypisuje nagłówki wysyłane przez serwery HTTP i odpowiedzi wysyłane przez serwery FTP.

       --spider
           Wywołany z tą opcją, Wget będzie zachowywał się jak sieciowy pająk (Web spider), to  znaczy,  że  nie
           będzie pobierał stron, a jedynie sprawdzał, czy tam są.  Można to wykorzystać to sprawdzenia zakładek
           (bookmarks), na przykład tak:

                   wget --spider --force-html -i bookmarks.html

           Ta  funkcja  wymaga  jeszcze wiele pracy, by Wget osiągnął możliwości zbliżone do prawdziwych pająków
           WWW.

       -T sekundy
       --timeout=sekundy
           Ustawia sieciowy czas oczekiwania na  sekundy  sekund.  Jest  to  odpowiednik  jednoczesnego  podania
           --dns-timeout, --connect-timeout i --read-timeout.

           Podczas  interakcji  z  siecią, Wget może sprawdzić czas oczekiwania i przerwać operację, gdy zabiera
           zbyt dużo czasu. Zapobiega to takim anomaliom jak zawieszenie odczytu  i  niekończące  się  łączenie.
           Jedynym  domyślnym  czasem  oczekiwania  jest  900  sekundowe  oczekiwanie na odczyt. Ustawienie „0”,
           wyłączy go. Nie poleca się zmian domyślnych ustawień, chyba że wie się, co się robi.

           Wszystkie opcje związane z czasami oczekiwania akceptują wartości dziesiętne oraz  ułamki  sekundowe,
           np. 0.1 jest poprawną (choć bezsensowną) wartością czasu oczekiwania. Wartości mniejsze od sekundy są
           przydatne do sprawdzania czasu odpowiedzi serwera lub w celu testowania opóźnienia sieciowego.

       --dns-timeout=sekundy
           Ustawia  czas translacji adresów DNS na sekundy sekund. Jeśli translacja DNS nie zostanie ukończona w
           podanym czasie, zakończy się błędem. Domyślnie, nie ma ograniczeń czasowych innych niż wynikających z
           implementacji bibliotek systemowych.

       --connect-timeout=sekundy
           Ustawia czas oczekiwania połączenia na sekundy sekund. Połączenia TCP, które potrzebują więcej  czasu
           do  poprawnego  nawiązania,  zostaną  przerwane.  Domyślnie,  czas  oczekiwania  połączenia  nie jest
           zdefiniowany, z wyłączeniem rozwiązań zaimplementowanych w bibliotekach systemowych.

       --read-timeout=sekundy
           Ustawia czasy oczekiwania odczytu (i zapisu) na  sekundy  sekund.  „Czas”  odnosi  się  tu  do  czasu
           bezczynności,  tzn.  jeśli  w  dowolnej  chwili  pobierania, dane nie są otrzymywane przez więcej niż
           podana liczba sekund, to odczyt zwraca błąd, a pobieranie jest  restartowane.  Opcja  ta  nie  wpływa
           bezpośrednio na czas trwania samego pobierania.

           Zdalny  serwer  może  oczywiście  przerwać  połączenie  wcześniej, niż wynika to z wymagań tej opcji.
           Domyślny czas oczekiwania odczytu wynosi 900 sekund.

       --limit-rate=wielkość
           Ogranicza prędkość pobierania do wielkość bajtów na sekundę. Wielkość może być  wyrażona  w  bajtach,
           kilobajtach  (z  przyrostkiem  k  lub  megabajtach  (z  przyrostkiem  m. Na przykład --limit-rate=20k
           ograniczy prędkość pobierania do 20 KB/s. Jest to przydatne, gdy  z  jakiegoś  powodu  nie  chce  się
           pozwolić Wgetowi na zajęcie całej przepustowości łącza.

           Opcja  wymaga liczb dziesiętnych, połączonych z reguły z odpowiednim przyrostkiem; poprawną wartością
           jest na przykład --limit-rate=2.5k.

           Proszę zauważyć, że implementację Wgeta jest wstrzymywanie transferu na pewny czas po tym, gdy odczyt
           sieciowy zabiera mniej czasu niż wynikałoby  to  z  żądanej  przepustowości.  Ta  strategia  skutkuje
           ostatecznie   spowolnieniem   transferu   TCP   do  wartości  przybliżonej  do  podanej.  Osiągnięcie
           zbalansowanego  poziomu  może  chwilę  potrwać,  dlatego  proszę  się  nie  dziwić,  że  ograniczanie
           przepustowości nie działa zbyt dobrze w przypadku bardzo małych plików.

       -w sekundy
       --wait=sekundy
           Odczekuje  zadaną  liczbę  sekund pomiędzy kolejnymi pobraniami.  Zaleca się używanie tej opcji, gdyż
           zmniejsza obciążenie serwera dzięki rzadszym żądaniom.  Czas, zamiast  w  sekundach,  można  podać  w
           minutach dodając przyrostek "m", w godzinach - dodając "h" lub w dniach - dodając "d".

           Określanie  dużej  wartości  tej  opcji  przydaje  się jeśli sieć lub komputer docelowa są wyłączone.
           Wówczas Wget może odczekać wystarczająco długo, by rozsądnie spodziewać się, że przed  ponowną  próbą
           błąd sieci został naprawiony. Na czas oczekiwania określony przez tę opcję wpływa --random-wait.

       --waitretry=sekundy
           Opcję  tę  stosujemy  jeśli  nie  chcemy,  by Wget czekał pomiędzy każdym pobraniem, a tylko pomiędzy
           ponawianymi próbami  nieudanych  pobrań.   Wget  zastosuje  odczekiwanie  liniowe  (linear  backoff),
           czekając  1  sekundę  po  pierwszym  niepowodzeniu  z  danym  plikiem,  następnie 2 sekundy po drugim
           niepowodzeniu z tym plikiem, aż do  maksymalnej  liczby  sekund,  jaką  podano.   Zatem,  wartość  10
           faktycznie  spowoduje,  że  Wget będzie odczekiwał łącznie do (1 + 2 + ... + 10) = 55 sekund na każdy
           plik.

           Domyślna wartość jaka zostanie przyjęta, wynosi 10 sekund.

       --random-wait
           W niektórych z ośrodków wykonywana jest analiza plików dziennikowych (tzw. logów), która ma  na  celu
           zidentyfikowanie  programów  do pobierania, takich jak Wget. Polega ona na wyszukiwaniu statystycznie
           znaczących podobieństw między różnicami czasu, jaki upłynął pomiędzy kolejnymi żądaniami.   Ta  opcja
           powoduje,  że  dla zamaskowania przed takimi analizami obecności Wgeta czas pomiędzy żądaniami będzie
           się wahać od 0,5 do 1,5 * sekundy, gdzie sekundy podano opcją wait (-w).

           W artykule  z  2001,  w  pewnej  publikacji  poświęconej  rozwijaniu  oprogramowania  na  popularnych
           platformach  klienckich, podano kod wykonujący taką analizę na bieżąco. Autor sugerował blokowanie na
           poziomie adresu klasy C, co ma gwarantować, że programy pobierające zostaną  zablokowane  niezależnie
           od zmiany adresów przedzielanych przez DHCP.

           Opcja  --random-wait  powstała z powodu tej właśnie nierozważnej porady, zalecającej blokowanie wielu
           postronnych użytkowników ośrodka z powodu działań jednego z nich.

       --no-proxy
           Wyłącza używanie serwerów pośredniczących, nawet jeśli zdefiniowano odpowiednią zmienną  środowiskową
           *_proxy.

       -Q wielkość
       --quota=wielkość
           Określa ograniczenie wielkości pobieranych danych przy ściąganiu automatycznym. Limit podawany jest w
           bajtach (domyślnie), kilobajtach (z przyrostkiem k) lub megabajtach (z przyrostkiem m).

           Warto  pamiętać,  że ograniczenie to nigdy nie dotyczy pobierania pojedynczego pliku. Tak więc, jeśli
           podamy wget -Q10k https://example.com/ls-lR.gz, to zostanie ściągnięty cały plik ls-lR.gz.  Tak  samo
           dzieje  się nawet wówczas, gdy w wierszu poleceń zostanie wyszczególnionych kilka URL-i. Ograniczenie
           wielkości jest sprawdzane jedynie po zakończeniu pobierania każdego pliku, zatem nigdy nie  spowoduje
           pobrania jedynie części pliku. Można zatem spokojnie wpisać wget -Q2m -i witryny -- pobranie zostanie
           przerwane po całkowitym ukończeniu pobierania pliku, który wykorzystał ograniczenie wielkości.

           Ustawienie limitu na 0 lub na inf znosi ograniczenie pobierania.

       --no-dns-cache
           Wyłącza  buforowanie  translacji  DNS. Wget zwykle zapamiętuje przetłumaczone adresy IP z DNS, dzięki
           czemu nie musi odpytywać ponownie serwera DNS w sprawie tego samego (zwykle małego) zestawu hostów, z
           których następuje pobieranie. Bufor istnieje wyłącznie w pamięci; nowa kopia  Wgeta  ponownie  odpyta
           serwery DNS.

           W  niektórych  przypadkach zostało zgłoszone, że buforowanie nazw hostów nie jest pożądane nawet, gdy
           trwa to tylko tyle, ile działanie Wgeta. Po użyciu tej opcji, Wget wysyła nowe żądanie translacji DNS
           (bardziej precyzyjnie: nowe wywołanie gethostbyname lub getaddrinfo) przy każdym  zestawianiu  nowego
           połączenia.  Proszę  zauważyć, że opcja ta nie wpływa na buforowanie, które może być wykonywane przez
           odpowiednią bibliotekę lub w zewnętrznej warstwie buforowania, takiej jak NSCD.

           Jeśli przeznaczenie tej  opcji  nie  jest  całkowicie  jasne,  prawdopodobnie  nie  ma  potrzeby  jej
           stosowania.

       --restrict-file-names=tryby
           Zmienia  znaki,  które  mają być cytowane w odnośnikach zewnętrznych podczas tworzenia lokalnych nazw
           plików. Znaki, które są ograniczone przez tę opcję, są cytowane - tzn. zastępowane przez  %HH,  gdzie
           HH  jest  liczbą szesnastkową odpowiadającą ograniczonemu znakowi. Opcję można wykorzystać również do
           wymuszenia określonej wielkości liter.

           Domyślnie, Wget cytuje znaki, które nie są prawidłowe lub bezpieczne jako część nazwy pliku  w  danym
           systemie  operacyjnym,  jak  również  znaki  kontrolne,  które  zwykle nie są wyświetlane. Opcja jest
           przydatna do zmiany wartości domyślnych, np. ponieważ plik został pobrany na partycję nienatywną, aby
           wyłączyć cytowanie znaków kontrolnych lub aby jeszcze bardziej ograniczyć zestaw znaków, do  wartości
           ASCII.

           Tryby  są zestawem wartości tekstowych, oddzielonych przecinkiem. Akceptowanymi wartościami są: unix,
           windows, nocontrol, ascii, lowercase i uppercase. Wartości unix  i  windows  są  wzajemnie  sprzeczne
           (jedna   przesłoni  drugą),  podobnie  jak  lowercase  i  uppercase.  Dwie  ostatnie  są  wartościami
           specjalnymi, ponieważ nie zmieniają one zestawu znaków do cytowania, lecz  wymuszają  przekształcenie
           ścieżek plików lokalnych na, odpowiednio, małe litery i duże litery.

           Jeśli  użyje  się trybu unix, to Wget będzie cytował znak / oraz znaki kontrolne z przedziałów 0-31 i
           128-159. Jest to domyślne zachowanie w systemach uniksowych.

           Przy podaniu trybu windows, Wget cytuje znaki \, |, /, :, ?, ",  *,  <,  >  oraz  znaki  kontrolne  w
           przedziałach  0-31  i  128-159.  Dodatkowo,  w  lokalnych  nazwach  plików, w trybie windowsowym Wget
           oddziela nazwę komputera i port znakiem + zamiast :, oraz używa @ zamiast  ?  do  oddzielenia  części
           zapytania  w  nazwie  pliku  od reszty. Dlatego, URL który w trybie uniksowym zostałby zachowany jako
           www.xemacs.org:4300/search.pl?input=blah,   w   trybie    windowsowym    zostanie    zapisany    jako
           www.xemacs.org+4300/search.pl@input=blah. Jest to domyślny tryb w systemie Windows.

           Tryb  nocontrol  wyłącza  cytowanie  znaków  kontrolnych.  Opcja  ta  ma sens, gdy pobierane są URL-e
           zawierające znaki UTF-8 w systemie, który może zapisywać i wyświetlać nazwy  plików  w  UTF-8  (część
           możliwych  wartości  bajtów  używanych w sekwencjach UTF-8 mieści się w zakresie wartości opisywanych
           przez Wgeta jako „kontrolne”.

           Tryb ascii cytuje wszystkie bajty spoza zakresu znaków ASCII (czyli większe niż 127). Przydatne,  gdy
           kodowanie nazw plików nie pasuje do tego używanego lokalnie.

       -4
       --inet4-only
       -6
       --inet6-only
           Wymusza  połączenia z adresami IPv4 lub IPv6. Z opcją --inet4-only lub -4, Wget połączy się wyłącznie
           z adresami IPv4, ignorując rekordy AAAA w DNS i odmawiając połączenia  z  adresami  IPv6  podanymi  w
           URL-u.  Analogicznie,  opcja  --inet6-only  lub -6 spowoduje łączenie się wyłącznie z adresami IPv6 i
           ignorowanie rekordów A i adresów IPv4.

           Nie powinno się zwykle używać żadnej z tych opcji. Domyślnie, Wget  obsługujący  adresy  IPv6  będzie
           używał rodziny adresów określonych przez rekord DNS hosta. Jeśli DNS odpowie zarówno adresem IPv4 jak
           i  IPv6,  to  Wget  spróbuje  połączyć  się z nimi po kolei, dopóki mu się to nie uda (zob. też opcja
           --prefer-family opisana poniżej).

           Opcje te mogą posłużyć do celowego wymuszenia użycia rodzin adresów  IPv4  lub  IPv6  w  systemach  o
           podwójnej  rodzinie  adresów,  zwykle  w  celu  pomocy  w  debugowaniu  lub do obsługi nieprawidłowej
           konfiguracji sieci. W tym samym czasie można użyć tylko jednej z opcji --inet6-only  i  --inet4-only.
           Żadna z nich nie jest dostępna we Wgecie skompilowanym bez obsługi IPv6.

       --prefer-family=none/IPv4/IPv6
           Gdy  do  wyboru  będzie  kilka  adresów,  łączy  się najpierw z adresami z podanej rodziny. Kolejność
           adresów zwrócona przez DNS domyślnie jest używana bez zmian.

           Zapobiega się w ten sposób fałszywym błędom  i  próbom  łączenia  przy  dostępnie  do  hostów,  które
           obsługują  zarówno  adresy  IPv6  jak  i  IPv4 z sieci IPv4. Na przykład www.kame.net tłumaczy się na
           2001:200:0:8002:203:47ff:fea5:3085 i 203.178.141.194.  Jeśli preferowaną rodziną adresów jest "IPv4",
           to  one  są  używane  jako  pierwsze;  jeśli  preferowaną  rodziną  jest  "IPv6",  adresy  IPv6  mają
           pierwszeństwo.  Jeśli  podaną wartością jest "none", to używana jest kolejność adresów zwracana przez
           DNS.

           W przeciwieństwie do opcji -4 i -6, ta opcja nie  wyklucza  dostępu  do  którejś  rodziny  adresów  -
           zmienia  jedynie  kolejność  wykorzystania  adresów.  Proszę  również  zauważyć, że zmiana kolejności
           wykonywana za pomocą tej opcji jest stabilna - nie dotyka kolejności adresów w  tej  samej  rodzinie.
           Oznacza  to,  że  względna kolejność adresów IPv4 i adresów IPv6, we wszystkich przypadkach pozostaje
           bez zmian.

       --retry-connrefused
           Uznaje „odrzucenie połączenia” za błąd przejściowy i próbuje ponownie.  Zwykle  Wget  poddaje  się  w
           przypadku  URL-i,  przy  których  nie  może  się  połączyć,  ponieważ taki błąd uznawany jest za znak
           całkowitego niedziałania serwera i ponowne  próby  zwykle  nie  przyniosłyby  rezultatu.  Opcja  jest
           przeznaczona do tworzenia kopii lustrzanych stron na niestabilnych serwerach, które mają tendencję do
           znikania na krótki czas z sieci.

       --user=użytkownik
       --password=hasło
           Określa  użytkownika  użytkownik  i  hasło  hasło  do  pobierania  plików za pomocą FTP i HTTP. Można
           przesłonić te parametry za pomocą opcji --ftp-user i --ftp-password w  przypadku  połączeń  FTP  oraz
           --http-user i --http-password w przypadku połączeń HTTP.

       --ask-password
           Pyta  o  hasło  po  zestawieniu  każdego  połączenia. Nie można użyć tej opcji z --password, ponieważ
           wzajemnie się wykluczają.

       --use-askpass=polecenie
           Prosi o nazwę użytkownika i hasło za pomocą podanego polecenia. Jeśli  nie  poda  się  polecenia,  to
           program  korzysta  ze  zmiennej  środowiskowej  WGET_ASKPASS.  Jeśli  zmienna  WGET_ASKPASS  nie jest
           ustawiona, to używane jest polecenie ze zmiennej środowiskowej SSH_ASKPASS.

           Można ustawić domyślne polecenie dla use-askpass w pliku .wgetrc. To ustawienie może być przesłonięte
           z wiersza poleceń.

       --no-iri
           Wyłącza obsługę URI ze znakami narodowymi (IRI). Opcja --iri włącza ją. Obsługa  IRI  jest  domyślnie
           włączona.

           Można  ustawić  domyślną  wartość  obsługi  IRI  za  pomocą  polecenia  iri w .wgetrc, które może być
           przesłonięte z wiersza poleceń.

       --local-encoding=kodowanie
           Wymusza użycie kodowania jako domyślnego kodowania systemowego. Wpływa to  na  sposób,  w  jaki  Wget
           przekształca URL-e podane jako argumenty do kodowania UTF-8, w celu obsługi IRI.

           Wget  używa  funkcji  nl_langinfo(),  a  następnie  zmiennej środowiskowej "CHARSET" w celu ustalenia
           kodowania. Jeśli nie powiedzie się to, używane jest ASCII.

           Można ustawić domyślne kodowanie lokalne za pomocą polecenia local_encoding w .wgetrc, które może być
           przesłonięte z wiersza poleceń.

       --remote-encoding=kodowanie
           Wymusza użycie kodowania jako domyślnego kodowania serwera zdalnego. Wpływa to na sposób  tłumaczenia
           URI  znajdowanych  w  plikach, z kodowania zdalnego na UTF-8 podczas pobierania rekurencyjnego. Opcja
           jest przydatna tylko do obsługi IRI, w celu interpretacji znaków spoza ASCII.

           W przypadku HTTP, kodowanie zdalne można znaleźć w nagłówku HTTP Content-Type i w metaznaczniku  HTML
           Content-Type http-equiv.

           Można  ustawić  domyślne  kodowanie  za  pomocą  polecenia  remoteencoding  w .wgetrc, które może być
           przesłonięte z wiersza poleceń.

       --unlink
           Wymusza wykonywanie unlink na plikach, zamiast przebijania plików istniejących. Opcja jest  przydatna
           w przypadku pobierania do katalogu zawierającego dowiązania zwykłe (twarde).

   Opcje katalogów
       -nd
       --no-directories
           Nie  tworzy  hierarchii  katalogów  przy  pobieraniu rekurencyjnym.  Po włączeniu tej opcji wszystkie
           pliki będą zapisywane do bieżącego katalogu bez przebijania (jeśli nazwa pojawi się więcej  niż  raz,
           nazwy plików otrzymają rozszerzenie .n).

       -x
       --force-directories
           Przeciwieństwo  -nd.  Wymusza  utworzenie hierarchii katalogów nawet jeśli nie miałaby być stworzona.
           Np. wget -x http://fly.srk.fer.hr/robots.txt zapisze ściągnięty plik jako fly.srk.fer.hr/robots.txt.

       -nH
       --no-host-directories
           Wyłącza tworzenie katalogów z nazwą hosta jako przedrostkiem.  Domyślnie,  -r  http://fly.srk.fer.hr/
           spowoduje  utworzenie  struktury  katalogów  zaczynającej  się  od  fly.srk.fer.hr/, gdzie trafi cała
           reszta. Ta opcja wyłącza takie zachowanie.

       --protocol-directories
           Używa nazwy protokołu jako części nazwy katalogu plików lokalnych. Na przykład, po użyciu  tej  opcji
           wget -r http://host zostanie zapisane do katalogu http/host/... zamiast do host/....

       --cut-dirs=liczba
           Ignoruje  podaną  liczbę  składowych  katalogu.   Przydatne  do precyzyjnego sterowania katalogami, w
           których będą składowane pliki z pobierania rekurencyjnego.

           Weźmy, na przykład, katalog ftp://ftp.xemacs.org/pub/xemacs/.  Jeżeli pobierzemy go z -r, to lokalnie
           zostanie zachowany jako ftp.xemacs.org/pub/xemacs/.  Mimo że opcja -nH pozwala  na  usunięcie  części
           ftp.xemacs.org/, nadal utkniemy z pub/xemacs.  Tu właśnie z pomocą przychodzi cut-dirs.  Powoduje, że
           Wget „nie widzi” zadanej liczby składowych zdalnego katalogu.  Oto kilka przykładów pokazujących, jak
           działa opcja cut-dirs.

                   Brak opcji        -> ftp.xemacs.org/pub/xemacs/
                   -nH               -> pub/xemacs/
                   -nH --cut-dirs=1  -> xemacs/
                   -nH --cut-dirs=2  -> .

                   --cut-dirs=1      -> ftp.xemacs.org/xemacs/
                   ...

           Jeśli  chcemy  po prostu pozbyć się struktury katalogów, to opcja ta jest podobna do kombinacji -nd i
           -P. Jednak cut-dirs, w przeciwieństwie do -nd, nie pozbywa się podkatalogów  na  przykład,  przy  -nH
           --cut-dirs=1, podkatalog beta/ będzie, zgodnie z oczekiwaniami, umieszczony w xemacs/beta.

       -P przedrostek
       --directory-prefix=prefiks
           Ustawia  przedrostek  katalogów  na  prefiks. Przedrostek katalogów oznacza katalog, zostaną zapisane
           wszystkie inne pliki i katalogi, tzn. wierzchołek drzewa pobierania.  Domyślnym przedrostkiem jest .,
           katalog bieżący.

   Opcje HTTP
       --default-page=nazwa
           Używa nazwy jako domyślnej nazwy pliku, gdy nie jest ona znana (np. w przypadku URL-ów kończących się
           ukośnikiem), zamiast index.html.

       -E
       --adjust-extension
           Jeśli pobierany jest plik typu  application/xhtml+xml  lub  text/html  a  jego  URL  nie  kończy  się
           wyrażeniem regularnym \.[Hh][Tt][Mm][Ll]?, to opcja ta spowoduje dodanie przyrostka .html do lokalnej
           nazwy  pliku.  Przydatne,  na przykład, gdy tworzymy kopię lustrzaną witryny, która używa stron .asp,
           ale chcemy, by pozyskane strony dawały się przeglądać za pomocą własnego serwera Apache. Innym dobrym
           zastosowaniem   jest   pobieranie   wyjścia   generowanego    przez    skrypty    CGI.    URL    typu
           http://site.com/article.cgi?25 zostanie zachowany jako article.cgi?25.html.

           Proszę  zauważyć, że pliki o zmienionych w ten sposób nazwach będą ponownie pobierane za każdym razem
           gdy będziemy odświeżać kopię lustrzaną witryny. Dzieje się tak, ponieważ Wget nie potrafi stwierdzić,
           że lokalny plik X.html odpowiada zdalnemu URL-owi X (gdyż nie wie, że ten  URL  tworzy  wyjście  typu
           text/html lub application/xhtml+xml).

           Wget  upewni  się też (stan na wersję 1.12), że pobierane pliki typu text/css kończą się przyrostkiem
           .css. Zmieniono nazwę tej opcji z --html-extension, aby lepiej oddać to nowe zachowanie. Stara  nazwa
           opcji jest wciąż akceptowana, ale jest przestarzała.

           Według  stanu  na  wersję  1.19.2,  Wget  upewni  się  również, że pobrane pliki z "Content-Encoding"
           ustawionym na br, compress,  deflate  lub  gzip,  będą  kończyły  się  przyrostkiem  (rozszerzeniem),
           odpowiednio, .br, .Z, .zlib lub .gz.

           W  przyszłości, opcja może zostać poszerzona, aby objąć również przyrostki innych typów zawartości, w
           tym takich, które nie są przetwarzane przez Wget.

       --http-user=użytkownik
       --http-password=hasło
           Określa nazwę użytkownika i hasło, które  Wget  prześle  serwerowi  HTTP.  W  zależności  od  rodzaju
           protokołu  wezwanie-odpowiedź,  Wget  koduje  je  stosując  albo  uwierzytelnianie podstawowe (basic,
           niechronione), albo w oparciu o skrót (digest) lub też korzystając z metody Windowsa (NTLM).

           Inną metodę podania nazwy i hasła użytkownika jest wyszczególnienie  ich  w  samym  URL-u.   Obie  te
           metody  ujawniają  hasło  każdemu, kto zechce uruchomić ps.  Żeby uchronić hasła przed podpatrzeniem,
           należy korzystać z --use-askpass albo przechowywać je w pliku .wgetrc lub .netrc i, za pomocą  chmod,
           zapewnić  tym  plikom  ochronę  przed  innymi  użytkownikami.  Jeżeli hasła są naprawdę ważne, w tych
           plikach też nie należy trzymać ich  na  stałe   proszę  usunąć  je  z  plików  zaraz  po  rozpoczęciu
           pobierania przez Wgeta.

       --no-http-keep-alive
           Wyłącza  funkcję  „keep-alive”  pobierań  HTTP.  Wget  zwykle  prosi  serwer o utrzymywanie otwartego
           połączenia, dzięki czemu, jeśli pobiera się więcej niż jeden  dokument  z  tego  samego  serwera,  są
           przesyłane tym samym połączeniem TCP. Oszczędza to czas i redukuje obciążenie serwera.

           Opcja  jest  przydatna,  gdy połączenia stałe (keep-alive) nie działają poprawnie, np. z powodu błędu
           serwera lub niemożności obsługi takich połączeń przez skrypty po stronie serwera.

       --no-cache
           Wyłącza buforowanie po stronie serwera. W takim przypadku Wget wysyła zdalnemu serwerowi  odpowiednie
           komendy  (Cache-Control:  no-cache  i Pragma: no-cache), dzięki którym plik zostanie pobrany z usługi
           zdalnej, a nie zwrócona zostanie wersja buforowana. Jest to szczególnie  przydatne  do  pobierania  i
           wymiatania przeterminowanych dokumentów z serwerów proxy.

           Domyślnie, buforowanie jest dozwolone.

       --no-cookies
           Wyłącza  używanie  ciasteczek (cookies). Ciasteczka są mechanizmem do przechowywania stanu po stronie
           serwera.   Serwer  przesyła  klientowi  ciasteczko  stosując  nagłówek  Set-Cookie,  a  klient   przy
           późniejszych   żądaniach   odpowiada   tym   samym  ciasteczkiem.   Ponieważ  ciasteczka  umożliwiają
           właścicielom serwera prowadzenie rejestrów gości i wymianę się tymi informacjami z innymi  ośrodkami,
           niektórzy  uważają  je  za  pogwałcenie  prywatności.   Domyślnie  cookies  są  używane,  jednak  ich
           zapisywanie nie jest domyślnie włączone.

       --load-cookies plik
           Przed pierwszym pobraniem HTTP wczytuje ciasteczka z pliku.  Plik jest plikiem tekstowym w  formacie,
           jaki pierwotnie zastosowano dla pliku cookies.txt przeglądarki Netscape.

           Na  ogół  korzysta  się  z  tej  opcji  przy  tworzeniu  kopii  lustrzanych  tych  ośrodków, które do
           skorzystania z części lub całości zasobów wymagają  zalogowania  się.  Proces  logowania  się  zwykle
           polega  na tym, że po otrzymaniu od nas informacji uwierzytelniającej i jej zweryfikowaniu serwer WWW
           wysyła ciasteczko HTTP. Następnie, gdy przeglądarka sięga  do  zasobów,  odsyła  serwerowi  otrzymane
           ciasteczko, potwierdzając w ten sposób naszą tożsamość.

           Utworzenie  kopii  tego  rodzaju  witryny wymaga wysyłania przez Wget takich samych ciasteczek, jakie
           podczas komunikowania się z tym ośrodkiem przesyła  nasza  przeglądarka.  Osiąga  się  to  za  pomocą
           load-cookies  --  wystarczy  wskazać  programowi  lokalizację  pliku  cookies.txt, a on wyśle te same
           ciasteczka, które w tej samej sytuacji wysłałaby przeglądarka. Poszczególne przeglądarki  przechowują
           tekstowe pliki ciasteczek w różnych miejscach:

           "Netscape 4.x."
               Ciasteczka są w ~/.netscape/cookies.txt.

           "Mozilla and Netscape 6.x."
               Plik  ciasteczek  Mozilli  nazywa  się  również cookies.txt, jest położony gdzieś w ~/.mozilla, w
               katalogu właściwym dla profilu użytkownika. Pełna ścieżka zazwyczaj kończy się  czymś  w  rodzaju
               ~/.mozilla/default/coś-dziwnego/cookies.txt.

           "Internet Explorer."
               Ciasteczko,  jakiego mógłby użyć Wget, można utworzyć korzystając z menu „Plik” i opcji „Importuj
               i Eksportuj”, „Eksportuj pliki cookie”.  Zostało to przetestowane z Internet Explorerem 5  –  nie
               ma gwarancji, że będzie działać z wcześniejszymi wersjami.

           "Other browsers."
               Jeżeli  do  tworzenia  ciasteczek  korzysta się z innej przeglądarki, load-cookies będzie działać
               tylko wtedy, gdy uda się je zlokalizować  lub  utworzyć  plik  ciasteczek  w  formacie  Netscape,
               jakiego oczekuje Wget.

           Jeśli  nie  można  skorzystać z load-cookies, jest jeszcze inna możliwość. Jeśli używana przeglądarka
           udostępnia „menedżera plików cookie”, można z niego skorzystać,  żeby  podglądnąć  ciasteczka,  jakie
           zostały  wykorzystane  podczas uzyskiwania dostępu do witryny, której kopię chce się utworzyć. Proszę
           zapisać nazwę i wartość ciasteczka, a następnie ręcznie nakazać Wgetowi wysłanie ciasteczka o zadanej
           postaci, obchodząc równocześnie „oficjalny” kod odpowiedzialny za obsługę ciasteczek:

                   wget --no-cookies --header "Cookie: I<nazwa>=I<wartość>"

       --save-cookies plik
           Zachowuje ciasteczka do pliku przed wyjściem. Nie zostaną  zapisane  ciasteczka  przeterminowane  lub
           nieposiadające daty ważności (zwane „ciasteczkami sesyjnymi); por. --keep-session-cookies.

       --keep-session-cookies
           Po  podaniu,  powoduje  że  --save-cookies  zachowuje również ciasteczka sesyjne, które zwykle nie są
           zapisywane, ponieważ są przeznaczone do zachowania  w  pamięci  i  usunięcia  z  niej  po  zamknięciu
           przeglądarki.  Zachowywanie  ich  może  być  przydatne  na  stronach,  które  wymagają  logowania lub
           odwiedzenia strony głównej przed uzyskaniem dostępu do innych stron. Po  skorzystaniu  z  tej  opcji,
           różne  przebiegi  Wgeta  mogą  być  traktowane  jako jedna sesja przeglądarki, w zależności od strony
           internetowej.

           Ponieważ format pliku ciasteczek  nie  przechowuje  zwykle  ciasteczek  sesyjnych,  Wget  oznacza  je
           znacznikiem  czasowym  przedawnienia  równym  0.  Opcja  --load-cookies rozpoznaje je jako ciasteczka
           sesyjne, lecz może to zmylić inne przeglądarki. Proszę zwrócić uwagę, że  tak  załadowane  ciasteczka
           będą  traktowane  jak  inne ciasteczka sesji, co oznacza, że trzeba użyć opcji --keep-session-cookies
           ponownie, aby zachować je za pomocą opcji --save-cookies.

       --ignore-length
           Niestety,  niektóre  serwery  HTTP  (dokładniej  mówiąc,  programy  CGI)  wysyłają  błędne   nagłówki
           Content-Length,  co  powoduje,  że  Wget  głupieje,  sądząc, że nie została pobrana całość dokumentu.
           Syndrom ten można uchwycić, gdy Wget próbuje w kółko pobierać  ten  sam  dokument,  za  każdym  razem
           twierdząc, że (inaczej niż zwykle) połączenie zostało zamknięte na dokładnie tym samym bajcie.

           Wywołany z tą opcją, Wget będzie ignorował nagłówek Content-Length, tak jakby nie istniał.

       --header=wiersz-nagłówka
           Wysyła wiersz-nagłówka razem z pozostałą częścią nagłówka w każdym żądaniu HTTP. Podany nagłówek jest
           wysyłany  bez  zmian, tak więc musi zawierać nazwę i wartość (po dwukropku) i nie może zawierać znaku
           nowego wiersza.

           Możliwe jest określenie więcej niż jednego  dodatkowego  nagłówka  przez  kilkakrotne  podanie  opcji
           --header.

                   wget --header='Accept-Charset: iso-8859-2' \
                        --header='Accept-Language: hr'        \
                          http://fly.srk.fer.hr/

           Podanie  pustego  łańcucha  jako  nagłówka  kasuje wszystkie uprzednio zdefiniowane przez użytkownika
           nagłówki.

           Od  Wgeta  1.10,  można  użyć  tej  opcji  do  przesłonięcia  nagłówków,  które  byłyby  wygenerowane
           automatycznie.  Oto  przykład  nakazania  Wgetowi  połączenie  z  komputerem lokalnym, jednak podając
           foo.bar w nagłówku Host:

                   wget --header="Host: foo.bar" http://localhost/

           W wersjach poniżej 1.10, takie użycie opcji --header powodowało wysyłanie zduplikowanych nagłówków.

       --compression=typ
           Wybiera używany tryb kompresji. Poprawne wartości to: auto, gzip i none.

           Gdy poda się auto lub gzip, Wget poprosi serwer o skompresowanie pliku za  pomocą  formatu  kompresji
           gzip. Jeśli serwer skompresuje plik i odpowie odpowiednio ustawionym polem nagłówka Content-Encoding,
           plik zostanie automatycznie rozpakowany.

           Gdy  poda  się  none,  wget nie poprosi serwera o kompresowanie pliku i nie rozpakuje tego, co zwróci
           serwer. Jest to zachowanie domyślne.

           Obsługa kompresji jest aktualnie w fazie eksperymentalnej. Jeśli jest włączona, błędy proszę zgłaszać
           na adres bug-wget@gnu.org.

       --max-redirect=liczba
           Określa maksymalną liczbę przekierowań w celu  dotarcia  do  zasobu.  Domyślnie  jest  to  20,  czyli
           znaczniej  więcej niż z reguły potrzeba. Opcja może się przydać, jeśli zajdzie potrzeba pozwolenia na
           więcej (lub mniej) przekierowań.

       --proxy-user=użytkownik
       --proxy-passwd=hasło
           Określają  nazwę  użytkownika  i  hasło,  które  zostaną   użyte   do   uwierzytelnianiana   serwerze
           pośredniczącym. Wget koduje je stosując podstawowy (basic) schemat uwierzytelniania.

           Odnoszą  się  do  tego  podobne  zagadnienia  związane  z  bezpieczeństwem,  jak  w  przypadku  opcji
           --http-password.

       --referer=url
           Zamieszcza nagłówek „Referer: url” w żądaniu  HTTP.   Przydatne  do  pobierania  dokumentów  z  takim
           przetwarzaniem  po  stronie  serwera,  które  zakłada,  że są one zawsze pobierane przez interaktywne
           przeglądarki internetowe i uznawane za poprawne tylko wtedy, gdy Referer jest ustawione na  jedną  ze
           stron, które na nie wskazują.

       --save-headers
           Zapisuje  nagłówki wysyłane przez serwer HTTP do pliku, przed właściwą zawartością, z pustym wierszem
           jako separatorem.

       -U nazwa-agenta
       --user-agent=nazwa-agenta
           Serwerowi HTTP przedstawia się jako agent o podanej nazwie.

           Protokół HTTP pozwala klientom na podanie, za pomocą  pola  User-Agent  nagłówka  swojej  tożsamości.
           Umożliwia  to  rozróżnianie oprogramowania WWW, zwykle do celów statystycznych lub śledzenia naruszeń
           protokołu. Wget normalnie przedstawia się jako  Wget/wersja,  gdzie  wersja  jest  aktualnym  numerem
           wersji programu.

           Znane  są  jednak  pewne  witryny  narzucające  politykę przykrawania wyników stosownie do informacji
           dostarczonej im w polu User-Agent. Mimo iż koncepcyjnie nie jest  to  taki  zły  pomysł,  zaczął  być
           nadużywany  przez  serwery odmawiające informacji klientom innym niż (kiedyś) Netscape lub, częściej,
           Internet Explorer. Ta opcja umożliwia zmianę linii User-Agent wysyłanej przez Wget. Nie zachęcamy  do
           używania tej opcji, chyba że z pełną świadomością.

           Podanie  pustego  łańcucha  za  pomocą  --user-agent="" powoduje, że Wget nie będzie wysyłał nagłówka
           User-Agent w żądaniach HTTP.

       --post-data=łańcuch
       --post-file=plik
           Używa metody POST do wszystkich żądań HTTP i wysyła podane dane w ciele żądania.  --post-data  wysyła
           łańcuch  jako  dane,  podczas  gdy  --post-file  wysyła  zawartość pliku. W pozostałych aspektach ich
           działanie  jest  identyczne.   W   szczególności   obie   opcje   oczekują   zawartości   w   postaci
           klucz=wartość&klucz2=wartość2,  kodowaniem  znaków  specjalnych w postaci procentowej; jedyną różnicą
           jest, że jedna oczekuje zawartości jako parametru wiersza polecenia, a druga akceptuje  swą  treść  z
           pliku.  W  szczególności,  --post-file nie przysyła plików w postaci załączników, muszą być to dane w
           postaci klucz=wartość  (z  właściwym  kodowaniem  „procentowym”),  jak  zaznaczono  wyżej.  Wget  nie
           obsługuje    obecnie    multipart/form-data    przy    przesyłaniu    danych    POST,    a    jedynie
           application/x-www-form-urlencoded. Proszę użyć jedynie jednej z opcji --post-data i --post-file.

           Proszę zauważyć, że wget nie wymaga aby zawartość była  w  postaci  "klucz1=wartość1&klucz2=wartość2"
           ani  nie  sprawdza  tego. Wget przesyła takie dane, jakie mu dostarczono. Większość serwerów oczekuje
           jednak, aby dane POST występowały w powyższej postaci przy przetwarzaniu formularzy HTML.

           Przy wysyłaniu żądania POST za pomocą opcji --post-file, Wget traktuje plik jako plik binarny i wyśle
           każdy znak w żądaniu POST bez wycinania końcowych znaków nowego wiersza lub wysuwu strony. W  żądaniu
           POST wysłane bez zmian będą również wszelkie inne znaki kontrolne znajdujące się w tekście.

           Proszę  zwrócić  uwagę,  że Wget musi znać rozmiar danych POST z góry. W związku z tym, argumentem do
           opcji --post-file musi być zwykły plik; przekazanie potoku FIFO lub czegoś takiego jak /dev/stdin nie
           zadziała. Nie jest do końca jasne, jak obejść to  ograniczenie  wpisane  w  protokół  HTTP/1.0.  Choć
           HTTP/1.1  wprowadza  transfer  fragmentaryczny, który nie wymaga wiedzy o długości żądania z góry, to
           klient nie może go używać, dopóki nie wie, że komunikuje się  z  serwerem  HTTP/1.1.  Nie  może  tego
           wiedzieć, dopóki nie otrzyma odpowiedzi, która wymaga pełnego żądania...

           Uwaga:  Według  stanu  na  wersję  1.15  przy  przekierowaniu  Wgeta  po sfinalizowaniu żądania POST,
           zachowanie programu będzie zależało od kodu zwróconego  przez  serwer.  Jeśli  będzie  to  301  Moved
           Permanently,  302  Moved  Temporarily  lub  307  Temporary  Redirect,  Wget, zgodnie z RFC2616 będzie
           kontynuował  wysyłanie  żądania  POST.  Jeśli  serwer  chce  zmienić  metodę   żądań   klienta   przy
           przekierowaniu powinien wysłać kod 303 See Other.

           Przykład  pokazuje,  jak zalogować się do serwera używającego POST, a następnie przejść do pobierania
           żądanych stron, dostępnych prawdopodobnie tylko dla użytkowników uwierzytelnionych:

                   # Logowanie do serwera. Można to zrobić tylko raz.
                   wget --save-cookies cookies.txt \
                        --post-data 'user=foo&password=bar' \
                        http://example.com/auth.php

                   # Teraz przechwytujemy stronę lub strony o które nam chodzi.
                   wget --load-cookies cookies.txt \
                   -p http://example.com/interesting/article.php

           Jeśli serwer używa ciasteczek sesji do śledzenia uwierzytelnienia użytkownika, to  powyższy  przykład
           nie zadziała, ponieważ --save-cookies nie zachowa ich (podobnie jak przeglądarki), a plik cookies.txt
           będzie pusty. W takim przypadku, oprócz --save-cookies należy użyć również --keep-session-cookies.

       --method=metoda-HTTP
           Do  skryptów  „restowych” (RESTfull, gdzie REST oznacza Representational State Transfer) Wget pozwala
           na  wysłanie  innych  metod  HTTP  bez  konieczności  jawnego  ustawiania  ich  przy   pomocy   opcji
           --header=Header-Line.  Wget  użyje takiego łańcucha, jaki jest mu podany po --method jako metoda HTTP
           do serwera.

       --body-data=łańcuch-danych
       --body-file=plik-danych
           Opcja musi być ustawiona gdy konieczne jest wysłanie dodatkowych danych do serwera przy użyciu metody
           podanej w --method. --body-data wysyła łańcuch-danych  jako  dane,  a  --body-file  wysyła  zawartość
           pliku-danych. Poza tym obie opcje działają tak samo.

           Obecnie  --body-file  nie  służy  do  transmisji plików jako całości. Wget nie obsługuje w tej chwili
           "multipart/form-data"  do  transmisji  danych,  a  jedynie   "application/x-www-form-urlencoded".   W
           przyszłości  może  się  to zmienić tak, aby wget wysyłał --body-file jako cały plik zamiast wysyłania
           jego zawartości na serwer. Proszę zauważyć, że Wget musi znać wpierw zawartość danych  BODY,  dlatego
           argument  do  opcji --body-file powinien być zwykłym plikiem. Więcej szczegółów znajduje się w opisie
           opcji --post-file. Powinno się podawać albo opcję --body-data albo --body-file.

           Jeśli Wget zostanie przekierowany po sfinalizowaniu żądania, wznowi bieżącą metodę i  będzie  wysyłał
           żądanie  GET  aż do zakończenia przekierowania. Jest tak w przypadku wszystkich kodów z wyjątkiem 307
           Temporary Redirect, który służy do bezpośredniego wskazania, ze metoda nie powinna się zmienić.  Inny
           wyjątek  ma  miejsce  gdy  metoda  jest ustawiona na "POST", ponieważ wówczas przestrzegane są zasady
           określone przez --post-data.

       --content-disposition
           Opcja włącza  eksperymentalną  (niepełną)  obsługę  nagłówka  Content-Disposition.  Może  to  obecnie
           spowodować dodatkowe kluczenie serwera związane z żądaniami HEAD, znane jest również kilka błędów, co
           powoduje, że opcja ta domyślnie nie jest włączona.

           Opcja   jest   przydatna   niektórym  programom  CGI  pobierającym  pliki,  które  używają  nagłówków
           Content-Disposition do opisania nazwy pobieranego pliku.

           Przy    łączeniu    z    --metalink-over-http    i    --trust-server-names,    plik     Content-Type:
           application/metalink4+xml  otrzymuje nazwę według pola nazwy pliku "Content-Disposition", jeśli takie
           jest dostępne.

       --content-on-error
           Jeśli ta opcja jest włączona, to wget nie będzie pomijał zawartości gdy serwer odpowie kodem  statusu
           http wskazującym na błąd.

       --trust-server-names
           Jeśli  opcja  ta  jest  ustawiona, nazwa lokalnego pliku powstanie na podstawie URL-a przekierowania.
           Domyślnie, bazowałaby na pierwotnym URL-u. Opcja przydatna przy pobieraniu rekurencyjnym, ponieważ na
           wielu stronach URL-e przekierowania odpowiadają strukturze plików, natomiast URL-e odnośników nie.

       --auth-no-challenge
           Jeśli opcja jest podana, Wget będzie wysyłał proste (Basic) informacje uwierzytelniające HTTP  (nazwa
           użytkownika  i  hasło  w jawnym tekście) przy wszystkich żądaniach, tak jak domyślnie robił to Wget w
           wersjach 1.10.2 i wcześniejszych.

           Używanie tej opcji nie jest zalecane, jako że została  przeznaczona  jedynie  do  obsługiwania  kilku
           zapomnianych  serwerów,  które  nigdy  nie  wysyłają  pytań  o  uwierzytelnienie HTTP, lecz akceptują
           nieżądane informacje uwierzytelniające, oprócz uwierzytelnienia opartego na formularzu.

       --retry-on-host-error
           Uważa błędy stacji, takie jak „Temporary failure in name resolution” (tymczasowy  błąd  rozwiązywania
           nazw) za błędy niekrytyczne, przejściowe.

       --retry-on-http-error=kod[,kod,...]
           Uważa podane kody odpowiedzi HTTP za błędy niekrytyczne, tymczasowe. Jako argument należy podać listę
           trzycyfrowych  kodów  odpowiedzi  HTTP  rozdzielonych  przecinkiem. Przydatne do obejścia określonych
           sytuacji, gdy konieczne jest ponowienie próby, lecz serwer odpowiada kodem błędu,  przy  którym  Wget
           zwykle  nie  próbowałby  ponownie.  Mogą  być  to  błędy  takie jak 503 (Service Unavailable — usługa
           niedostępna) lub 429 (Too Many Requests — zbyt wiele żądań).  Ponowne  próby  włączone  tą  opcją  są
           przedmiotem zwykłych reguł czasowych i limitów prób programu Wget.

           Korzystanie z tej opcji ma na celu jedynie obsługę specjalnych przypadków i nie jest zwykle zalecane,
           jako  że  może  wymuszać ponowne próby w sytuacjach, gdy serwer faktycznie stara się zmniejszyć swoje
           obciążenie. Proszę używać rozsądnie i tylko gdy jest się pewnym tego, co się robi.

   Opcje (SSL/TLS) HTTPS
       W celu obsługi szyfrowanych pobierań HTTP (HTTPS), Wget musi być skompilowany z dodatkową biblioteką SSL.
       Obecnie domyślną jest GnuTLS. Dodatkowo, Wget obsługuje również HSTS (HTTP  Strict  Transport  Security).
       Jeśli Wget jest skompilowany bez obsługi SSL, żadna z tych opcji nie będzie dostępna.

       --secure-protocol=protokół
           Wybiera protokół zabezpieczeń. Poprawnymi wartościami są auto, SSLv2, SSLv3, TLSv1, TLSv1_1, TLSv1_2,
           TLSv1_3  i  PFS. Jeśli używane jest auto, automatycznego wyboru protokołu dokonuje biblioteka SSL, co
           jest osiągane przez wysłanie pozdrowienia TLSv1. Tak jest domyślnie.

           Podanie SSLv2, SSLv3, TLSv1, TLSv1_1, TLSv1_2 lub TLSv1_3  wymusza  użycie  odpowiedniego  protokołu.
           Jest  to  przydatne  przy  komunikacji  ze  starymi i błędnymi implementacjami SSL serwera, które nie
           pozwalają na łatwy wybór poprawnej wersji protokołu przez bibliotekę SSL. Na szczęście, takie serwery
           są rzadkością.

           Określenie PFS wymusza używanie zestawów kluczy  Perfect  Forward  Security  (PFS).  W  skrócie,  PFS
           zwiększa  bezpieczeństwo tworząc jednorazowy klucz do każdego połączenia. Używa też nieco więcej mocy
           CPU zarówno na kliencie jak i na serwerze. Używamy kluczy, które są uznawane za bezpieczne  (tzn.  np
           nie jest to MD4) oraz protokołu TLS. Tryb ten wyłącza również wszelkie metody wymiany kluczy inne niż
           PFS, takie jak RSA.

       --https-only
           W trybie rekurencyjnym podąża wyłącznie za odnośnikami HTTPS.

       --ciphers
           Ustawia  łańcuch  listy  szyfrów.  Zwykłe  łańcuch  ten  ustawia zbiory szyfrów i inne opcje SSL/TLS,
           których  chciałby  użyć  użytkownik,  według  ustalonej  kolejności  preferencji  (GnuTLS  nazywa  to
           „łańcuchem  priorytetów”).  Łańcuch ten zostanie przekazany bez żadnych modyfikacji silnikowi SSL/TLS
           (OpenSSL lub GnuTLS), zatem to od niego zależą jego format i składnia. Wget nie  przetwarza  ani  nie
           zmienia go w żaden sposób. Więcej informacji w dokumentacji OpenSSL lub GnuTLS.

       --no-check-certificate
           Nie  sprawdza certyfikatu serwera pod kątem dostępnego ośrodka certyfikacji. Nie wymaga również tego,
           aby nazwa hosta URL-a pasowała do nazwy ogólnej w certyfikacie.

           Od wersji 1.10, Wget domyślnie weryfikuje  certyfikat  serwera  w  odniesieniu  do  znanych  ośrodków
           certyfikacji,   przerywając  nawiązanie  połączenia  SSL  (handshaking)  i  pobieranie  pliku,  jeśli
           weryfikacja się nie powiedzie. Choć zwiększa się w  ten  sposób  bezpieczeństwo  pobierań,  zrywa  to
           jednak kompatybilność z niektórymi stronami, które działały z poprzednimi wersjami Wgeta, szczególnie
           korzystającymi  z podpisanych przez siebie, wygasłych lub niepoprawnych z innego powodu certyfikatów.
           Opcja ta wymusza „niebezpieczny” tryb działania,  który  zmienia  błędy  weryfikacji  certyfikatów  w
           ostrzeżenia i pozwala kontynuować.

           Jeśli  wystąpią błędy „weryfikacji certyfikatu” lub błąd o treści „nazwa w certyfikacie nie pasuje do
           żądanej nazwy hosta”, można użyć tej opcji aby ominąć weryfikację i  kontynuować  pobieranie.  Proszę
           używać  tej opcji tylko wtedy, gdy jest się przekonanym o wiarygodności strony lub gdy kompletnie nie
           dba się o poprawność jej certyfikatu. Przy przesyłaniu poufnych lub  ważnych  danych,  niesprawdzanie
           certyfikatu jest zwykle bardzo złym pomysłem. W przypadku certyfikatów wewnętrznych/podpisanych przez
           siebie, powinno się pobrać certyfikat i weryfikować wobec niego, zamiast wymuszać tryb niebezpieczny.
           Jeśli  jest  się  naprawdę  przekonanym,  że  weryfikacja  certyfikatów  jest nieskazana, można podać
           --check-certificate=quiet,  aby  nakazać  programowi  wget  nie   wypisywać   żadnych   ostrzeżeń   o
           nieprawidłowych  certyfikatach,  ale jest to zwykle niewłaściwe. W przypadku certyfikatów podpisanych
           przez siebie lub wewnętrznych certyfikatów, należy pobrać certyfikat i dokonać  weryfikacji  względem
           niego,  zamiast  wymuszać ten niebezpieczny tryb. Jeśli naprawdę jest się pewnym pominięcia wszelkiej
           weryfikacji certyfikatów, można użyć opcji --check-certificate=quiet aby nakazać programowi wget  nie
           wypisywać ostrzeżeń o nieprawidłowych certyfikatach, lecz zwykle jest to nieprawidłowe postępowanie.

       --certificate=plik
           Używa  certyfikatu  klienta z pliku. Jest to konieczne w przypadku serwerów wymagających certyfikatów
           od klientów, którzy się z nimi łączą. Zwykle taki certyfikat nie jest  wymagany,  a  ten  przełącznik
           jest opcjonalny.

       --certificate-type=typ
           Określa  typ  certyfikatu  klienta.  Poprawnymi wartościami są PEM (zakładany domyślnie) i DER, znany
           również jako ASN1.

       --private-key=plik
           Odczytuje klucz prywatny z pliku. Pozwala to  na  dostarczenie  klucza  prywatnego  w  oddzielnym  od
           certyfikatu pliku.

       --private-key-type=typ
           Określa typ klucza prywatnego. Akceptowanymi wartościami są PEM (domyślnie) i DER.

       --ca-certificate=plik
           Używa  pliku  jako  pliku  z  zestawem  ośrodków  certyfikacji  („CA”)  do  weryfikacji  pośredników.
           Certyfikaty muszą być w formacie PEM.

           Bez tej opcji, Wget szuka certyfikatów CA  w  lokalizacji  systemowej,  wybranej  podczas  instalacji
           OpenSSL.

       --ca-directory=katalog
           Określa  katalog zawierający certyfikaty CA w formacie PEM. Każdy plik zawiera certyfikat CA, a nazwa
           pliku jest oparta o wartości skrótu wyliczonego na podstawie certyfikatu. Osiąga się to przetwarzając
           katalog  certyfikatów  narzędziem  rehash  pochodzącego  z  OpenSSL.  Używanie  --ca-directory   jest
           efektywniejsze od --ca-certificate w przypadku, gdy zainstalowanych jest wiele certyfikatów, ponieważ
           pozwala Wgetowi pobierać certyfikaty na żądanie.

           Bez  tej  opcji,  Wget  szuka  certyfikatów  CA w lokalizacji systemowej, wybranej podczas instalacji
           OpenSSL.

       --crl-file=plik
           Określa plik CRL. Jest to wymagane w przypadku certyfikatów, które zostały unieważnione przez ośrodek
           certyfikujący (CA).

       --pinnedpubkey=plik/skróty
           Nakazuje  programowi  wget  korzystanie  z  podanego  pliku  klucza  publicznego  (lub  skrótów),  do
           weryfikacji  partnera.  Można  podać  ścieżkę  do  pliku  zawierającego  pojedynczy klucz publiczny w
           formacie PEM lub DER, albo dowolnej liczby skrótów sha256  zakodowanych  jako  base64,  poprzedzonych
           łańcuchem „sha256//” oraz rozdzielonych średnikiem „;”.

           Przy  negocjacji  połączenia  TLS  lub SSL, serwer wysyła certyfikat poświadczający jego tożsamość. Z
           tego certyfikatu wyodrębniany jest klucz publiczny i jeśli nie jest on tożsamy z  kluczem  (kluczami)
           publicznymi  podanymi  w  tej  opcji,  wget  przerwie  połączenie  przed  wysłaniem  lub  otrzymaniem
           jakichkolwiek danych.

       --random-file=plik
           [tylko OpenSSL i LibreSSL] Używa pliku jako źródła losowych danych służących za ziarno do  generatora
           liczb pseudolosowych, w systemach pozbawionych /dev/urandom.

           W takich systemach biblioteka SSL wymaga zewnętrznego źródła losowości do rozpoczęcia pracy. Może być
           EGD  (por. --egd-file poniżej) lub odczyt z zewnętrznego źródła podanego przez użytkownika. Jeśli nie
           poda się tej opcji, Wget poszuka losowych danych w $RANDFILE lub, jeśli zmienna nie jest ustawiona, w
           $HOME/.rnd.

           Pojawienie się błędu „Could not seed OpenSSL PRNG;  disabling  SSL.”   oznacza,  że  należy  zapewnić
           losowe dane korzystając z jednej z powyższych metod.

       --egd-file=plik
           [tylko  OpenSSL]  Używa  pliku  jako  gniazda  EGD.  EGD  to skrót od Entropy Gathering Daemon (demon
           pozyskujący entropię), programu działającemu w przestrzeni użytkownika, który zbiera dane  z  różnych
           nieprzewidywalnych  źródeł  w  systemie  i udostępnia je innym programom, które mogą ich potrzebować.
           Oprogramowanie szyfrujące, takie jak biblioteka SSL wymaga źródeł niepowtarzającej się losowości,  do
           wykorzystania   jako  ziarno  generatora  liczb  losowych,  używanego  do  tworzenia  kluczy  silnych
           kryptograficznie.

           OpenSSL pozwala użytkownikowi podać swoje źródło entropii za pomocą zmiennej środowiskowej RAND_FILE.
           Jeśli pozostanie ona nieustawiona lub  podany  plik  nie  tworzy  wystarczającej  losowości,  OpenSSL
           odczyta dane losowe z gniazda EGD podanego za pomocą opisywanej opcji.

           Jeśli  nie  poda się tej opcji (ani nie użyje się równoważnego polecenia uruchomieniowego), EGD nigdy
           nie  zostanie  użyte.  Mechanizm  ten  nie  jest  potrzebny  w  nowoczesnych  systemach   uniksowych,
           obsługujących /dev/urandom.

       --no-hsts
           Wget  obsługuje  domyślnie  HSTS  (HTTP  Strict  Transport Security, RFC 6797). Aby Wget działał jako
           niezgodny  z  HSTS,  należy  użyć  --no-hsts.  W  rezultacie   Wget   zignoruje   wszelkie   nagłówki
           "Strict-Transport-Security" i nie zastosuje żadnych istniejących zasad HSTS.

       --hsts-file=plik
           Domyślnie,  Wget  przechowuje  swoją  bazę  danych HSTS w pliku ~/.wget-hsts. Opcją --hsts-file można
           przesłonić to ustawienie. Wget użyje podanego pliku jako bazy danych HSTS. Plik musi być sformatowany
           jako prawidłowa baza danych HSTS używana przez Wget. Jeśli Wget nie będzie mógł przetworzyć  podanego
           pliku, zachowanie programu jest nieokreślone.

           Baza  danych  HSTS  programu Wget jest zwykłym plikiem tekstowym. Każdy wiersz zawiera wpis HSTS (tj.
           stronę która wydała nagłówek "Strict-Transport-Security" i dlatego określiła konkretne  zasady  HSTS,
           które  mają  być  zastosowane).  Wiersze  zaczynające  się krzyżykiem ("#") są ignorowane przez Wget.
           Proszę zauważyć, że pomimo iż plik ten jest czytelny dla człowieka, ręczna edycja  bazy  danych  HSTS
           zwykle nie jest dobrym pomysłem.

           Wiersz wpisu HSTS zawiera wiele pól, rozdzielonych przez co najmniej jeden biały znak:

           "<nazwa-stacji> SP [<port>] SP <dołączaj-poddomeny> SP <utworzono> SP <wygasa>"

           Pola  nazwa-stacji  i  port określają nazwę stacji (hosta) i port, do którego stosuje się dana zasada
           HSTS. Pole port może być równe zero i zwykle tak właśnie będzie. Oznacza to, że numer portu nie  jest
           brany  pod  uwagę,  przy decydowaniu, czy zadana zasada HSTS powinna być stosowana przy danym żądaniu
           (sprawdzana będzie tylko nazwa stacji). Gdy port jest różny od zera, sprawdzana będzie nazwa stacji i
           port, a zasada HSTS zostanie zastosowana tylko wtedy, gdy obie te wartości będą pasowały. Funkcja  ta
           została  dołączona tylko do celów testowania/rozwoju. Zestaw testów programu Wget (w testenv/) tworzy
           bazę danych HSTS z podanymi portami, aby upewnić się, że Wget  działa  prawidłowo.  Stosowanie  zasad
           HSTS  do  portów  innych niż domyślne jest odradzane w RFC 6797 (zob. Appendix B „Differences between
           HSTS Policy and Same-Origin Policy”). Funkcjonalność ta nie powinna być zatem używana w  środowiskach
           innych  niż  testowe,  a  port  powinien  zwykle  wynosić  zero.  Ostatnie  trzy  pola  są  łatwe  do
           interpretacji. Pole obejmuj-poddomeny może wynosić 1  lub  0  i  sygnalizuje,  czy  poddomeny  domeny
           docelowej  mają  być również częścią danych zasad HSTS. Pola utworzono i wygasa-po zawierają znacznik
           czasu utworzenia danego wpisu (rozpoznania po raz pierwszy przez  Wget)  i  zdefiniowaną  przez  HSTS
           wartość  'max-age',  która  określa  jak  długo  dane  zasady  HSTS mają pozostać aktywne, mierzone w
           sekundach od znacznika czasowego w polu utworzono. Po upłynięciu tego czasu, zasada HSTS  nie  będzie
           już prawidłowa i zostanie ostatecznie usunięta z bazy danych.

           Jeśli  poda  się  swoją  bazę  danych  HSTS  w opcji --hsts-file, proszę mieć na uwadze, że Wget może
           zmodyfikować podany plik, jeśli  między  zasadami  HSTS  zażądanymi  przez  zdalne  serwery,  a  tymi
           zapisanymi  w pliku, zajdą jakieś zmiany. Gdy Wget wychodzi, aktualizuje bazę danych HSTS przepisując
           plik bazy danych HSTS, używając nowych wpisów.

           Jeśli podany plik nie istnieje, Wget go utworzony. Plik ten będzie zawierał nowe  wpisy  HSTS.  Jeśli
           nie  zostaną utworzone wpisy HSTS (żaden z serwerów nie wysłał nagłówków "Strict-Transport-Security")
           plik nie zostanie utworzony, nawet jako pusty plik. Zachowanie to ma miejsce również wobec domyślnego
           pliku bazy danych (~/.wget-hsts): nie zostanie on utworzony, dopóki jakiś serwer  nie  wymusi  zasady
           HSTS.

           Program  stara  się  nie  nadpisać zmian dokonanych w tym samym czasie przez inne procesy Wget, wobec
           bazy danych HSTS. Przed wpisaniem zaktualizowanych wpisów HSTS do pliku, Wget odczyta go  ponownie  i
           scali zmiany.

           Używanie  zmienionej bazy danych HSTS i/lub modyfikacja istniejącej jest odradzane. Więcej informacji
           o potencjalnych zagrożeniach związanych z bezpieczeństwem, które  mogą  z  tego  wyniknąć  opisano  w
           rozdziale  14  „Security  Considerations”  w  RFC  6797,  a  szczególnie  w  rozdziale 14.9 „Creative
           Manipulation of HSTS Policy Store”.

       --warc-file=plik
           Używa pliku jako celu pliku WARC.

       --warc-header=łańcuch
           Używa łańcucha jako rekordu warcinfo.

       --warc-max-size=rozmiar
           Ustawia maksymalny rozmiar plików WARC na rozmiar.

       --warc-cdx
           Zapisuje pliku indeksu CDX.

       --warc-dedup=pliku
           Nie przechowuje rekordów wyszczególnionych w danym pliku CDX.

       --no-warc-compression
           Nie kompresuje plików WARC za pomocą GZIP.

       --no-warc-digests
           Nie oblicza sum SHA1.

       --no-warc-keep-log
           Nie przechowuje pliku dziennika w rekordzie WARC.

       --warc-tempdir=katalog
           Określa położenie plików tymczasowych tworzonych przy zapisie WARC.

   Opcje FTP
       --ftp-user=użytkownik
       --ftp-password=hasło
           Określa nazwę użytkownika i hasło serwera FTP. Bez tej opcji (i  równoważnej  opcji  uruchomieniowej)
           używane jest domyślne hasło -wget@, używane zwykle do anonimowych FTP.

           Inną  metodę  podania  nazwy  i  hasła  użytkownika jest wyszczególnienie ich w samym URL-u.  Obie te
           metody ujawniają hasło każdemu, kto zechce uruchomić ps.  Żeby uchronić  hasła  przed  podpatrzeniem,
           należy  przechowywać  je  w  pliku .wgetrc lub .netrc i, za pomocą chmod, zapewnić tym plikom ochronę
           przed innymi użytkownikami. Jeżeli hasła są naprawdę ważne, w tych plikach też nie należy trzymać ich
           na stałe  proszę usunąć je z plików zaraz po rozpoczęciu pobierania przez Wgeta.

       --no-remove-listing
           Nie usuwa tymczasowych plików .listing generowanych przez odczyty FTP. Normalnie, pliki te  zawierają
           nieprzetworzone  listingi  katalogów  otrzymane z serwerów FTP. Pozostawienie ich może się przydać do
           celów  diagnostycznych  lub  łatwego  sprawdzenia  zawartości  katalogów  zdalnego  serwera  (np.  do
           sprawdzenia, że tworzona kopia lustrzana jest kompletna).

           Proszę  zauważyć,  że  mimo  iż  Wget  zapisuje w tym przypadku do pliku o znanej nazwie, nie jest to
           dziura w zabezpieczeniach w sytuacji, gdy użytkownik stworzy .listing jako dowiązanie symboliczne  do
           /etc/passwd  czy  innego pliku i poprosi superużytkownika (roota) o uruchomienie Wget w tym katalogu.
           W zależności od użytych opcji, Wget albo  odmówi  zapisu  do  .listing  (co  spowoduje  niepowodzenie
           operacji  na  maskach,  rekurencyjnej  czy zależnej od znaczników czasu), albo dowiązanie symboliczne
           zostanie usunięte i zastąpione faktycznym plikiem .listing, albo też  listing  zostanie  zapisany  do
           pliku .listing.numer.

           Choć  ta  sytuacja  nie  stwarza  kłopotów, jednak root nie powinien nigdy uruchamiać Wget w katalogu
           niezaufanego użytkownika.  Użytkownik taki mógłby na przykład dowiązać index.html  do  /etc/passwd  i
           poprosić "root"a o uruchomienie Wget z opcjami -N lub -r, tak że plik ten zostałby nadpisany.

       --no-glob
           Wyłącza  obsługę  masek  w  przypadku FTP. Obsługa masek oznacza, że można używać znaków specjalnych,
           uogólniających (wieloznaczników), takich jak *, ?, [ i ], do pobrania większej liczby plików  z  tego
           samego katalogu naraz, np.

                   wget ftp://gnjilux.srk.fer.hr/*.msg

           Domyślnie obsługa masek będzie włączona jeśli URL zawiera znaki uogólniające. Tej opcji można użyć do
           włączenia bądź wyłączenia obsługi masek na stałe.

           Może zajść potrzeba ujęcia URL-a w znaki cudzysłowu, by uchronić go przed rozwinięciem przez powłokę.
           Obsługa masek powoduje, że Wget oczekuje listingu katalogu, którego postać jest zależna od systemu. Z
           tego  powodu  obecnie  działa  tylko  z  uniksowymi  serwerami FTP (i z tymi, które potrafią emulować
           wyjście uniksowego ls).

       --no-passive-ftp
           Wyłącza użycie pasywnego trybu transferu FTP. Pasywny FTP nakazuje klientowi łączącemu się z serwerem
           zestawić połączenie, zamiast wykorzystywać inne rozwiązania.

           Jeśli komputer ma bezpośrednie połączenie z Internetem, to zarówno pasywne jak i aktywne FTP  powinny
           działać  tak  samo dobrze. Za większością zapór sieciowych i konfiguracji NAT, pasywny FTP ma większą
           szansę działania. Jednak w niektórych rzadkich konfiguracjach zapór, aktywny FTP  działa,  a  pasywny
           FTP  nie.  Jeśli zachodzi prawdopodobieństwo, że ma miejsce ta sytuacja, proszę użyć opisywanej opcji
           lub ustawić w swym pliku konfiguracyjnym passive_ftp=off.

       --preserve-permissions
           Zachowuje uprawnienia zdalnych plików zamiast uprawnień wynikających z umask.

       --retr-symlinks
           Domyślnie,  przy  pobieraniu  katalogów  FTP  rekurencyjnie,  gdy   napotkane   zostanie   dowiązanie
           symboliczne,  program  podąża  za  nim  i  pobiera  plik,  na  który ono wskazuje. Wget nie podąża za
           dowiązaniami symbolicznymi do katalogów, aby pobrać je rekurencyjnie, jednak ta funkcja  może  zostać
           dodana w przyszłości.

           Gdy  poda  się  --retr-symlinks=no,  plik  docelowy  nie  jest  pobierany. Zamiast tego tworzone jest
           odpowiednie dowiązanie w lokalnym systemie  plików.  Plik  docelowy  nie  jest  pobierany,  chyba  że
           pobieranie rekurencyjne dosięgło go bezpośrednio i pobrało z tego powodu. Opcja ta stanowi zagrożenie
           bezpieczeństwa,  ponieważ  złośliwy  serwer  FTP  może  spowodować  zapis do plików poza oczekiwanymi
           katalogami, za pomocą specjalnie spreparowanego pliku .LISTING.

           Proszę zauważyć, że  przy  pobieraniu  pliku  (nie  katalogu)  podanego  w  wierszu  poleceń,  a  nie
           osiągniętego  z  powodu pobierania rekurencyjnego, opcja nie odnosi skutku. W takich przypadkach plik
           docelowy dowiązania jest zawsze pobierany.

   Opcje FTPS
       --ftps-implicit
           Opcja ta nakazuje programowi Wget używanie FTPS w trybie implicit. FTPS w  trybie  implicit  inicjuje
           SSL/TLS  na  samym  początku połączenia. Opcja ta nie wysyła polecenia "AUTH TLS": zakłada, że serwer
           komunikuje się poprzez FTPS  i  bezpośrednio  rozpoczyna  połączenie  SSL/TLS.  Jeśli  próba  ta  się
           powiedzie, sesja jest kontynuowana tak jak zwykła sesja FTPS (wysyłane są "PBSZ" i "PROT" itd.). FTPS
           w  trybie  implicit  nie  jest  obecnie  wymagany w implementacjach FTPS, zatem wiele serwerów go nie
           obsługuje. Jeśli poda się opcję --ftps-implicit bez wskazania numeru  portu,  używany  jest  domyślny
           port  dla  FTPS  w  trybie  implicit,  990,  zamiast  domyślnego  portu  dla  FTPS w trybie „zwykłym”
           (explicit), który jest taki sam jak dla FTP, 21.

       --no-ftps-resume-ssl
           Nie wznawia sesji SSL/TLS w kanale danych. Przy rozpoczęciu połączenia danych, Wget stara się wznowić
           sesję SSL/TLS, rozpoczętą uprzednio w połączeniu kontrolnym.  Wznawianie  sesji  SSL/TLS  pozwala  na
           uniknięcie  nowego  uzgodnienia  połączenia  (handshake), poprzez ponowne użycie parametrów SSL/TLS z
           poprzedniej sesji. Serwery FTPS zwykle preferują ten sposób, dlatego Wget  stosuje  go  domyślnie.  W
           rzadkich  przypadkach,  może  być  wskazane  rozpoczęcie  całkiem  nowej  sesji  SSL/TLS  przy każdym
           połączeniu z danymi. Do tego właśnie służy opcja --no-ftps-resume-ssl.

       --ftps-clear-data-connection
           Wszystkie połączenia z danymi będą miały miejsce w otwartym tekście. Z SSL/TLS korzystać będzie tylko
           połączenie kontrolne. Wget wyśle w tym celu polecenie "PROT C", który musi  być  zaakceptowane  przez
           serwer.

       --ftps-fallback-to-ftp
           Zapasowo  skorzysta  z  FTP,  jeśli okaże się, że FTPS nie jest obsługiwane przez serwer docelowy. Ze
           względów bezpieczeństwa, opcja ta nie jest stosowana domyślnie. Domyślnie nastąpi  bowiem  wyjście  z
           błędem. Jeśli serwer nie odpowie prawidłowo na początkowe polecenie "AUTH TLS" albo, w przypadku FTPS
           w  trybie  implicit,  jeśli  pierwotna  próba połączenia SSL/TLS zostanie odrzucona, program uzna, że
           serwer nie obsługuje FTPS.

   Opcje pobierania rekurencyjnego
       -r
       --recursive
           Włącza pobieranie rekurencyjne. Domyślny maksymalny poziom wynosi 5.

       -l głębokość
       --level=głębokość
           Ustawia maksymalną liczbę podkatalogów, do których zagłębi  się  Wget,  na  głębokość.  Aby  zapobiec
           przypadkowemu  pobieraniu bardzo dużych stron, przy korzystaniu z rekurencji, domyślnie ustalony jest
           limit 5 tj. program zagłębi się na co najwyżej 5 katalogów, zaczynając od podanego URL-a.  Ustawienie
           -l 0 lub -l inf ustali głębokość nieograniczoną.

                   wget -r -l 0 http://I<strona>/1.html

           Można  by  oczekiwać,  że polecenie to pobrałoby jedynie 1.html, ale niestety tak nie jest, gdyż -l 0
           jest równoważne -l inf -- czyli nieskończonej rekurencji. Do pobrania pojedynczej  strony  HTML  (lub
           ich grupy), należy ją (lub je wszystkie) podać w wierszu poleceń, pomijając opcje -r i -l. Aby pobrać
           konieczne elementy pojedynczej strony HTML, zob. opcję page requisites.

       --delete-after
           Ta  opcja  nakazuje  Wget  usunięcie  każdego  z  plików, jaki pobiera, po wykonaniu ściągania.  Jest
           przydatna do pobierania wstępnego (prefetching) popularnych stron poprzez serwer pośredniczący, np.:

                   wget -r -nd --delete-after http://whatever.com/~popular/page/

           Opcja -r nakazuje pobieranie rekurencyjne, a -nd nietworzenie katalogów.

           Proszę zauważyć, że --delete-after usuwa pliki z lokalnego komputera. Nie wydaje polecenia  DELE,  na
           przykład zdalnym ośrodkom FTP. Także jeśli podano --delete-after, to --convert-links jest ignorowane,
           więc przede wszystkim pliki .orig po prostu nie są tworzone.

       -k
       --convert-links
           Po  zakończeniu  pobierania  konwertuje  odnośniki  w  dokumencie  tak,  by nadawały się do lokalnego
           przeglądania. Dotyczy  to  nie  tylko  widzialnych  odnośników  hipertekstowych,  ale  każdej  części
           dokumentu,  która  prowadzi  do  zewnętrznych  materiałów, jak osadzone obrazki, odnośniki do arkuszy
           stylów, odnośniki hipertekstowe do zawartości innej niż HTML, itp.

           Każdy odnośnik będzie zmieniony na jeden z dwu sposobów:

           •   Odnośniki do plików, które zostały ściągnięte przez Wget zostaną zmienione tak, by odwoływały się
               do pliku, na jaki wskazują, jako odnośniki względne.

               Przykład:  jeśli  ściągnięty  plik  /foo/doc.html  jest  powiązany  z  z  /bar/img.gif,   również
               ściągniętym,  to odnośnik w doc.html zostanie zmieniony tak, by wskazywał na ../bar/img.gif.  Ten
               rodzaj przekształcenia działa bezproblemowo dla dowolnej kombinacji katalogów.

           •   Odnośniki do plików, które nie zostały ściągnięte przez Wget zostaną zmienione tak, by  zawierały
               nazwę hosta i ścieżkę bezwzględną miejsca, na które wskazują.

               Przykład:   jeśli   ściągnięty  plik  /foo/doc.html  jest  powiązany  z  z  /bar/img.gif  (lub  z
               ../bar/img.gif),  to  odnośnik   w   doc.html   zostanie   zmieniony   tak,   by   wskazywał   na
               http://hostname/bar/img.gif.

           Z  tego  powodu,  przeglądanie  lokalne  działa  niezawodnie: jeśli powiązany plik był ściągnięty, to
           odnośnik wskazuje na jego lokalną nazwę, jeśli nie był --  to  na  pełny  adres  internetowy,  a  nie
           pojawia  się  popsuty  odnośnik.  Konwersja pierwotnych odnośników na odnośniki względne zapewnia nam
           możliwość przesuwania pobranej hierarchii katalogów do innego katalogu.

           Proszę zauważyć, że dopiero na samym końcu pobierania Wget może rozpoznać,  które  odnośniki  zostały
           ściągnięte.  Z tego powodu, opcja -k wykonuje swoją pracę po zakończeniu wszystkich pobrań.

       --convert-file-only
           Opcja  przetwarza  jedynie plikową część URL-a, nie zmieniając pozostałej części URL-a. Część plikowa
           jest czasem nazywana „basename”, jednak tutaj unikamy tego pojęcia, aby nie wprowadzać w błąd.

           Działa to szczególnie dobrze w połączeniu z opcją --adjust-extension, choć  nie  jest  to  wymuszone.
           Jest to przydatne do wypełniania buforów internetowych plikami pochodzących z różnych stacji.

           Przykład:  jeśli  jakieś  dowiązanie  wskazuje na //foo.com/bar.cgi?xyz z opcją --adjust-extension, a
           lokalnym  położeniem  docelowym  miałoby  być  ./foo.com/bar.cgi?xyz.css,  to   dowiązanie   zostanie
           przekształcone  na  //foo.com/bar.cgi?xyz.css.  Proszę zauważyć, że zmodyfikowano tylko plikową część
           URL-a. Jego pozostała część nie uległa zmianie, włącznie ze ścieżką sieciową ("//"),  która  w  innym
           przypadku  zostałaby  przetworzona  przez  program  Wget  i  przekształcona na schemat efektywny (tj.
           "http://").

       -K
       --backup-converted
           Podczas konwersji pliku zachowuje kopię zapasową pierwotnej wersji z przyrostkiem .orig.   Wpływa  na
           zachowanie opcji -N.

       -m
       --mirror
           Włącza  opcje  odpowiednie  do  tworzenia  kopii lustrzanych.  Ta opcja włącza rekurencję, stosowanie
           znaczników czasu, ustawia nieograniczony poziom rekurencji i zachowuje wypisania zawartości katalogów
           FTP. Obecnie jest równoważna użyciu -r -N -l inf --no-remove-listing.

       -p
       --page-requisites
           Opcja powoduje, że Wget ściągnie wszystkie pliki niezbędne do poprawnego  wyświetlenia  danej  strony
           HTML.  Obejmuje to takie rzeczy jak grafikę, dźwięki i powiązane arkusze stylów.

           Przy  zwykłym  trybie  pracy,  podczas  pobierania  pojedynczej  strony  HTML,  ewentualne  powiązane
           dokumenty, które mogą być potrzebne do poprawnego jej wyświetlenia,  nie  są  pobierane.  Pomóc  może
           użycie opcji -r z -l, ale ponieważ Wget normalnie nie odróżnia dokumentów zewnętrznych od włączonych,
           na   ogół   pozostaje   się   z   „oskubanymi  dokumentami”,  którym  brakuje  potrzebnych  elementów
           towarzyszących.

           Na przykład, powiedzmy, że dokument 1.html zawiera znacznik <IMG> odnoszący się do 1.gif  i  znacznik
           <A>  wskazujący  na  zewnętrzny  dokument  2.html.  Powiedzmy,  że 2.html jest podobny, tyle, że jego
           obrazkiem jest 2.gif a odnośnik wskazuje na 3.html.  Załóżmy, że kontynuujemy takie zależności aż  do
           jakiejś dowolnie dużej liczby.

           Jeśli wykona się polecenie:

                   wget -r -l 2 http://I<strona>/1.html

           to  zostaną  pobrane  1.html,  1.gif,  2.html,  2.gif  i  3.html.   Jak  widać,  3.html  nie  posiada
           towarzyszącego mu elementu, gdyż Wget w celu określenia miejsca, gdzie powinien  przerwać  rekurencję
           po prostu zlicza liczbę skoków (aż do 2) od początkowego 1.html.  Jednak przy takim poleceniu:

                   wget -r -l 2 -p http://I<strona>/1.html

           zostaną ściągnięte wszystkie powyższe pliki oraz wymagany przez 3.html plik 3.gif.  Podobnie,

                   wget -r -l 1 -p http://<strona>/1.html

           spowoduje pobranie 1.html, 1.gif, 2.html i 2.gif.  Można by sądzić, że:

                   wget -r -l 0 -p http://I<strona>/1.html

           pobrałoby  tylko  1.html  i  1.gif,  ale  niestety tak nie jest, gdyż -l 0 jest równoważnikiem -l inf
           czyli nieskończonej rekurencji.  Do pobrania pojedynczej  strony  HTML  (lub  ich  grupy,  wszystkich
           podanych  w wierszu poleceń lub w pliku wejściowym URL-i -i) i towarzyszących jej (lub im) elementów,
           wystarczy pominąć -r i -l:

                   wget -p http://<strona>/1.html

           Proszę zauważyć, że Wget zachowa  się  tak,  jakby  podano  opcję  -r,  ale  zostanie  pobrana  tylko
           pojedyncza  strona  i  jej  elementy.  Program  nie  będzie  podążał  za  odnośnikami z tej strony do
           zewnętrznych dokumentów.  Faktycznie, do ściągania pojedynczej strony i wszystkich towarzyszących jej
           elementów (nawet jeśli leżą one na odrębnych serwerach WWW) i  upewnienia  się,  że  całość  lokalnie
           poprawnie się wyświetla, autor oprócz -p korzysta z kilku dodatkowych opcji:

                   wget -E -H -k -K -p http://<strona>/<dokument>

           Kończąc  ten  temat,  warto  wiedzieć,  że Wget uważa za odnośnik do dokumentu zewnętrznego każdy URL
           podany w znaczniku <A>, <AREA> lub <LINK>, oprócz <LINK REL="stylesheet">.

       --strict-comments
           Włącza ścisłe przetwarzanie  komentarzy  HTML.  Domyślnie,  komentarze  są  przerywane  po  pierwszym
           wystąpieniu -->.

           Zgodnie ze specyfikacją, komentarze HTML są wyrażone jako deklaracje SGML. Deklaracja jest specjalnym
           znacznikiem,  rozpoczynającym  się  <!  i  kończącym  się  >, np. <!DOCTYPE ...>, która może zawierać
           dodatkowe komentarze, między parą  ograniczników  --.  Komentarze  HTML  są  „pustymi  deklaracjami”,
           deklaracjami SGML bez tekstu niebędącego komentarzem. Stąd <!--foo--> jest poprawnym komentarzem, jak
           również <!--one-- --two-->, lecz <!--1--2--> nim nie jest.

           Z drugiej strony, większość piszącym HTML nie odczytuje komentarzy jako cokolwiek innego poza tekstem
           ograniczonym  <!--  i  -->,  co  nie  jest tym samym. Np. coś takiego: <!------------> jest poprawnym
           komentarzem o ile liczba minusów jest wielokrotnością czterech (sic!). Jeśli tak nie jest, to  ściśle
           mówiąc  komentarz  kończy  się  dopiero po następnym wystąpieniu --, które może nastąpić np. na końcu
           dokumentu.  Z  tego  powodu,  wiele  popularnych  przeglądarek  internetowych   całkowicie   ignoruje
           specyfikację i implementuje coś, czego użytkownicy mogą się spodziewać: komentarze ograniczone <!-- i
           -->.

           Do  wersji 1.9 Wget interpretował komentarze w sposób ścisły, co powodowało wybrakowanie wielu linków
           w stronach internetowych wyświetlających się poprawnie w przeglądarkach, lecz mających nieszczęście w
           postaci niezgodnych z normą komentarzy. Począwszy od wersji 1.9,  Wget  dołączył  do  grona  klientów
           implementujących „naiwne” komentarze, zamykając każdy komentarz po pierwszym wystąpieniu -->.

           Jeśli zajdzie potrzeba ścisłego parsowania komentarzy, ta opcja je włączy.

   Opcje rekurencyjnego akceptowania/odrzucania
       -A lista-akc --accept lista-akc
       -R lista-odrz --reject lista-odrz
           Określa   oddzieloną   przecinkami  listę  przyrostków  lub  wzorców  nazw  plików  do,  odpowiednio,
           zaakceptowania lub odrzucenia. Proszę pamiętać, że maski (wieloznaczniki) tzn. *, ?, [ lub  ],  które
           pojawią  się  jako  element   listy-akc  lub  listy-odrz,  zostaną  potraktowane  jako wzorzec, a nie
           przyrostek. W takim przypadku, aby uniknąć rozwinięcia nazwy przez  powłokę  należy  ująć  wzorzec  w
           cudzysłowy, jak w przykładach -A "*.mp3" lub -A '*.mp3'.

       --accept-regex url-wyr-reg
       --reject-regex url-wyr-reg
           Określa wyrażenie regularne do zaakceptowania lub odrzucenia całego URL-a.

       --regex-type typ-wyr-reg
           Określa  typ  wyrażenia  regularnego.  Dozwolonymi wartościami są posix i pcre. Proszę zauważyć, że w
           celu użycia typu pcre wget musi mieć wkompilowaną obsługę libpcre.

       -D lista-domen
       --domains=lista-domen
           Ustala domeny, do których program może przechodzić. Lista-domen jest  listą  separowaną  przecinkami.
           Proszę zauważyć, że ta opcja nie włącza -H.

       --exclude-domains lista-domen
           Podaje domeny, do których program ma nie przechodzić.

       --follow-ftp
           Podąża  za odnośnikami FTP z dokumentów HTML.  Bez tej opcji Wget będzie ignorował wszelkie odnośniki
           do FTP.

       --follow-tags=lista
           Wget ma wewnętrzną  tablicę  par:  znacznik  HTML/atrybut,  którą  posługuje  się  przy  poszukiwaniu
           powiązanych  dokumentów  podczas  pobierania  rekurencyjnego.  Aby  brany  był pod uwagę tylko pewien
           podzbiór tych znaczników, należy użyć tej opcji, podając je w postaci listy separowanej przecinkami.

       --ignore-tags=lista
           Jest  to  przeciwieństwo  opcji  --follow-tags.   Dzięki  podaniu  listy  rozdzielonych   przecinkami
           znaczników HTML można pominąć je podczas rekurencyjnego szukania dokumentów do pobrania.

           Niegdyś,  ta  opcja  była  najlepszym wyborem do ściągania pojedynczej strony razem z jej elementami,
           użyta w wierszu poleceń:

                   wget --ignore-tags=a,area -H -k -K -r http://<strona>/<dokument>

           Jednak autor tej opcji przeszedł przez stronę  ze  znacznikami  typu  <LINK  REL="home"  HREF="/">  i
           uświadomił  sobie,  że  -G  nie  wystarcza. Nie można po prostu nakazać Wget ignorowania <LINK>, gdyż
           wówczas nie będą ściągane arkusze stylów. Obecnie najlepszym sposobem pobierania  pojedynczej  strony
           razem z jej elementami jest specjalnie przeznaczona do tego opcja --page-requisites.

       --ignore-case
           Ignoruje wielkość znaków przy dopasowywaniu plików i katalogów. Wpływa to na zachowanie opcji -R, -A,
           -I  i  -X, podobnie jak przy stosowaniu masek przy pobieraniu stron FTP. Na przykład, po zastosowaniu
           tej opcji -A  "*.txt"  dopasuje  plik1.txt,  lecz  również  plik.TXT,  plik3.TxT  itd.  Cudzysłowy  w
           przykładzie powodują, że powłoka nie rozwija wzorca.

       -H
       --span-hosts
           Włącza przechodzenie pomiędzy hostami przy pobieraniu rekurencyjnym.

       -L
       --relative
           Podąża  tylko  za  odnośnikami  względnymi.  Przydatne  do  pobierania  konkretnej strony bez żadnych
           odwracających uwagę dodatków, nawet z tego samego hosta.

       -I lista
       --include-directories=lista
           Określa listę  rozdzielonych  przecinkami  katalogów,  do  których  ma  przechodzić  program  podczas
           pobierania. Elementy listy mogą zawierać znaki uogólniające (maski).

       -X lista
       --exclude-directories=lista
           Określa  listę  rozdzielonych  przecinkami  katalogów,  które chcemy wykluczyć z pobierania. Elementy
           listy mogą zawierać znaki uogólniające (maski).

       -np
       --no-parent
           Powoduje, że Wget przy pobieraniu rekurencyjnym nigdy nie wchodzi do katalogu nadrzędnego.  Przydatna
           opcja, gdyż gwarantuje, że ściągane będą tylko pliki poniżej pewnego poziomu.

ŚRODOWISKO

       Wget obsługuje serwery pośredniczące do pobierań przez HTTP i FTP. Standardową metodą podawania położenia
       serwera pośredniczącego w przypadku Wgeta, są poniższe zmienne środowiskowe:

       http_proxy
       https_proxy
           Gdy ustawione, zmienne http_proxy i https_proxy powinny zawierać URL-e  serwerów  pośredniczących  w,
           odpowiednio, połączeniach HTTP0 i HTTPS.

       ftp_proxy
           Zmienna  powinna  zawierać  URL  serwera  pośredniczącego w połączeniach FTP. Dość często spotyka się
           sytuację, gdy http_proxy i ftp_proxy zawierają ten sam URL.

       no_proxy
           Zmienna powinna zawierać listę rozszerzeń domen (separatorem jest przecinek),  do  których  nie  będą
           stosowane  serwery  pośredniczące.  Jeśli  na  przykład  wartość no_proxy wynosi .mit.edu, to serwery
           pośredniczące nie będą stosowane do pobierania dokumentów z MIT.

STATUS ZAKOŃCZENIA

       W przypadku wystąpienia problemów Wget może zwrócić jeden z poniższych kodów zakończenia.

       0   Nie wystąpiły żadne problemy.

       1   Podstawowy kod błędu.

       2   Błąd przetwarzania danych -- np. przy przetwarzaniu opcji wiersza polecenia, .wgetrc lub .netrc...

       3   Błąd wejścia/wyjścia pliku.

       4   Błąd sieci.

       5   Błąd weryfikacji SSL.

       6   Błąd uwierzytelnienia nazwy użytkownika/hasła.

       7   Błędy protokołów.

       8   Serwer zwrócił błędną odpowiedź.

       Oprócz kodów 0 i 1, kody zakończenia o mniejszej wartości liczbowej mają pierwszeństwo  w  sytuacji,  gdy
       wystąpi wiele typów błędów.

       W  wersjach  Wgeta  do  1.12,  kody zakończenia były niespójne i niezbyt pomocne. Pobierania rekurencyjne
       zawsze zwracały 0 (powodzenie) bez względu na wystąpienie ewentualnych błędów, a nierekurencyjne zwracały
       zawsze kod zakończenia odpowiadający ostatniej próbie pobierania.

PLIKI

       /etc/wgetrc
           Domyślne położenie globalnego pliku startowego.

       .wgetrc
           Plik startowy użytkownika.

USTERKI

       Zachęcamy  do  zamieszczania  zgłoszeń  błędów   dotyczących   GNU   Wget   w   systemie   błędów   (zob.
       <https://savannah.gnu.org/bugs/?func=additem&group=wget>)     lub     na     naszą    listę    dyskusyjną
       <bug-wget@gnu.org>.

       Pod adresem <https://lists.gnu.org/mailman/listinfo/bug-wget>  jest  dostępnych  więcej  informacji  (jak
       zasubskrybować, archiwa listy ...).

       Przed  faktycznym  przedłożeniem  zgłoszenia  błędu,  proszę  spróbować  zastosować się do kilku prostych
       wskazówek.

       1.  Proszę upewnić się, że obserwowane zachowanie jest rzeczywiście błędem.  Jeśli Wget się wywala,  jest
           to  błąd.   Jeśli  nie zachowuje się zgodnie z dokumentacją, jest to błąd.  Jeśli coś działa dziwnie,
           ale nie ma pewności jak powinno to wyglądać, również może być to błąd, ale proszę dwa razy  sprawdzić
           dokumentację i listy dyskusyjne.

       2.  Proszę  spróbować powtórzyć ten błąd w możliwie najprostszych warunkach.  Np. jeśli Wget pada podczas
           ściągania wget -rl0 -kKE -t5 -Y0 http://example.com -o /tmp/log, należy spróbować sprawdzić,  czy  to
           wywalanie się jest powtarzalne i czy pojawia się przy prostszym zestawie opcji. Można nawet spróbować
           zacząć  pobieranie  od strony, przy której wystąpiła awaria i sprawdzić, czy to nie ta strona w jakiś
           sposób ją powoduje.

           Ponadto, choć  co  prawda  prawdopodobnie  autor  będzie  zainteresowany  zawartością  pliku  .wgetrc
           użytkownika,  zwykłe skopiowanie go do wiadomości o błędzie jest raczej złym pomysłem.  Zamiast tego,
           należy najpierw sprawdzić, czy błąd powtarza się przy .wgetrc przeniesionym w  inne  miejsce.  Proszę
           przesłać  odpowiednie  fragmenty  tego  pliku  tylko wtedy, gdy okaże się, że błąd zależy od ustawień
           .wgetrc.

       3.  Proszę uruchomić Wget z opcją -d i przesłać uzyskany wynik  (lub  związane  z  błędem  jego  części).
           Jeśli  Wget został skompilowany bez obsługi debugowania, proszę go przekompilować.  Dużo łatwiej jest
           śledzić błędy z udostępnioną diagnostyką.

           Uwaga: proszę  upewnić  się,  że  usunęło  się  wszystkie  potencjalnie  prywatne  dane  z  dziennika
           debugowania,  przed  wysłaniem  go  na adres zgłoszeń błędów. Opcja -d nie będzie starała się zbierać
           danych prywatnych, lecz dziennik będzie zawierał dość kompletny zapis komunikacji Wgeta  z  serwerem,
           co  może  obejmować  także  hasła  i  część  pobranych  danych.  Zgłoszenia  błędów  są archiwizowane
           publicznie, tak więc należy uznać, że zgłoszenia błędów są również dostępne publicznie.

       4.  Jeśli Wget się wywala, proszę uruchomić go w debuggerze, np.  gdb `which wget` core i  wpisać  where,
           by otrzymać stos wywołania (backtrace). Może się to nie powieść, jeśli administrator systemu wyłączył
           pliki core, ale zawsze można spróbować.

ZOBACZ TAKŻE

       Nie  jest  to  kompletny  podręcznik GNU Wgeta. Więcej informacji, w tym pełniejszy opis niektórych opcji
       oraz wiele poleceń możliwych do zastosowania w plikach .wgetrc i z opcją -e znajduje się we wpisie wget w
       GNU Info.

       Proszę sprawdzić również wget2(1), zaktualizowaną wersję GNU  Wget  z  jeszcze  lepszą  obsługą  pobierań
       rekurencyjnych oraz nowoczesnych protokołów jak HTTP/2.

AUTOR

       Pierwotny   autor:   Hrvoje   Nikšić  <hniksic@xemacs.org>.  Obecnie  utrzymywane  przez  Darshita  Shaha
       <darnir@gnu.org> oraz Tima Rühsena <tim.ruehsen@gmx.de>.

PRAWA AUTORSKIE

       Copyright (c) 1996--2011, 2015, 2018--2024 Free Software Foundation, Inc.

       Zezwala się na kopiowanie, rozpowszechnianie i/lub modyfikowanie tego  dokumentu  na  warunkach  Licencji
       Wolnej  Dokumentacji  GNU  (GNU Free Documentation License) w wersji 1.3 lub jakiejkolwiek nowszej wersji
       opublikowanej przez Fundację Wolnego Oprogramowania, przy czym  Sekcjami  niezmiennymi  są  „GNU  General
       Public  License”  i  „GNU  Free  Documentation  License”, bez treści przedniej lub tylnej strony okładki.
       Egzemplarz licencji zamieszczono w sekcji zatytułowanej „GNU Free Documentation License”.

TŁUMACZENIE

       Tłumaczenie  niniejszej  strony  podręcznika:  Wojtek  Kotwica   <wkotwica@post.pl>   i   Michał   Kułach
       <michal.kulach@gmail.com>

       Niniejsze  tłumaczenie  jest  wolną  dokumentacją.  Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać
       zapoznając  się  z  GNU General Public License w wersji 3  lub  nowszej.   Nie   przyjmuje   się   ŻADNEJ
       ODPOWIEDZIALNOŚCI.

       Błędy  w  tłumaczeniu  strony  podręcznika  prosimy  zgłaszać  na  adres  listy  dyskusyjnej manpages-pl-
       list@lists.sourceforge.net.

GNU Wget 1.25.0                                  8 marca 2025 r.                                         WGET(1)